Stara szafa

  Stara Szafa

 Stara szafa na straganie

 stuka, puka, dudni.

 Stara szafa snuje swe wspomnienia wieczyste,

 a śmierci wszelakie w organach uderzają

 Jak miecz o kowadło.

 Szafa na straganie ta istnie dębowa,

 a w środku niej stary zegar szumi.

 O liściach z dębu

 co ostro są przywarte do ramienia okręgu.

 O liściach z dębu

 co uprawiają z lamentem snujące się zmiany pór roku.

 Stary szewc po cichu za straganem

 reperuje sztos butów, które przeszły

 wiekuiste męki Tantala

 jakby naraz i on sam przez nie przechodził.

 Stara szafa jak i obrazy runęły.

 Już im wszelka złuda i ułuda.

 Minęła ich epoka jak mętna nadzieja.

 Ze wzruszeniem ich dusza

 objęta zostaje żarem jasności.