TW #3 – Miasteczko (cz. I*)

 Postać: Nieistniejący

 Zdarzenie: Tylko sztuczne kwiaty nie umierają

 Efekt: Niech dwie osoby podadzą po zdaniu z książki, którą właśnie otworzą, na jej podstawie należy napisać tekst.

 Straże zostały dziś wzmocnione.

 Hedwiga płakała za Mikołajem.

 _____________

 Dziś wpadliśmy na pomysł, żeby obstawić wartownikami wszystkie wjazdówki do miasta. Coś na kształt ochotniczej straży. Wciąż nie mamy policji. Nie mamy sądów. Nie mamy lekarzy. Nie mamy niczego, co miałyby fundament na budulcu trwalszym niż prowizorka. Hedwiga płakała wczoraj za Mikołajem. Wszystkie kobiety płaczą za dziećmi. Za mężami, za matkami, za ludźmi. Ludźmi, którzy tworzyli tamten świat. Świat, który składał się z dziś, z wczoraj, z jutro. Nieistniejący. Byliśmy zbyt mali, tak bardzo nic nieznaczący, że to aż groteskowe. Jak rodzaj czcionki, a nie sens słów. Smutno mi, gdy tak myślę. Iga powiedziała, że nie jest nastolatką, ani niedojrzałą jednostką, której imponuje odurzenie lub stos przytłaczających problemów na karku w pakiecie z kreacją pseudotwardej. Ona po prostu chcę się czuć dobrze. Nic więcej nie musi mieć. Nikim więcej nie musi być. Niczego więcej nie potrzebuje. Uderzyły mnie te słowa. Nie wiem, dlaczego tak to ujęła. Tyle na dziś. Napisałbym datę, ale... musiałbym ją wymyślić.

 Terry.

 Wypracował w sobie pewną rutynę. Nie wiedział w zasadzie po co, ale gdzieś w głębi czuł, że jakaś część jego potrzebuje takiej namiastki bezpieczeństwa. Czegoś stałego, przewidywalnego, powtarzalnego. Pił kawę, pisał krótką notatkę, trochę czytał (przyniósł kilka powieści z biblioteki), pastował buty i wychodził do niej. Trzy tygodnie temu przybył do tego miasta – jedynej ludzkiej ostoi w promieniu kilkuset mil, które przebył wraz z grupką obcych osób, nie napotykając po drodze żadnych innych zamieszkałych przez zdrowych ludzi miejsc. Maski spalili przy wjeździe. Ona już tutaj była. Wyrzucała zwiędłe kwiaty na prowizoryczny kompostownik. Całe naręcza badyli. Uśmiechnęła się do przybyszy, w tym do niego. A może tylko do niego. Chciał tak myśleć.

 — Zwiędły? — rzucił wesoło. Zbyt wesoło jak na tysiące ludzkich istnień, które zgasły w ostatnich miesiącach.

 — Tylko sztuczne nie umierają — odparła, krzyżując z nim wzrok, przenikliwe, bławatkowe spojrzenie, okraszone tańczącą w kącikach ust namiastką uśmiechu, po czym zniknęła za drzwiami.

 Wiedział, że gdy tylko gdzieś się zamelinuje, od razu wróci w to miejsce. Zapamiętał je dobrze – rozłożysty klon-kolos, piaszczysta droga, szkielet kiosku na rogu i szyld apteki naprzeciwko. Została z niej jedynie witryna, resztę splądrowano. Wrócił tam jeszcze tego samego popołudnia. Cóż lepszego miał do roboty? Wszystko w tych dniach było takie zatrzymane. Czas stracił swoje pierwotne właściwości, uplastycznił się, przestał mieć znaczenie. Nikt już nie mówił, że to pieniądz, bo nikt ich nie potrzebował. Wszystko chwilowo zawisło pomiędzy zgliszczami tego, co było a embrionem jutra. Być może nawet nie zalążkiem, kiełkiem, ziarnem. Trudno nadać materialne cechy nadziei, w ślad za którą nie idzie wiara, czy choćby wizja. Terry miał więc czas i mógł z nim robić, co tylko chciał.

 Teraz odwiedzał ją każdego dnia. Otworzyła się przed nim co nieco, opowiedziała o Mikołaju i innych bliskich. I o tym, że musiała się czymś zająć. Musiała się uratować, zanim ze smutku, pustki i tęsknoty postrada zmysły. Pewnego dnia odnalazła tę kwiaciarnię. Pomyślała, że tutaj też wszystko umarło. Że tutaj też nie ma nic. Wykreślone niewidocznym znakiem X, tak jak Bóg niewidoczną ręką wykreślił ich. Wróciła do domu, który osiedliła i cały wieczór rozmyślała. Czuła obecność Boga bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Może przez tę ciszę i pustkę. Nazajutrz wstała z pomysłem, który w razie porażki doprowadziłby ją do łez. Była zupełnie rozchwiana. Wsiadła na rower i poszukała sklepu ogrodniczego. Znalazła w niecały kwadrans. Na miejscu wybiła szybę i wzięła tyle sadzonek i nasion, ile zdołała zmieścić w koszyku. W mieście osiedliło się może z dwieście osób. Każdy brał, skąd chciał i co chciał.

 Zasadziła więc tyle kwiatów, ile zdołała i pielęgnowała je tak, jak umiała. Od rana do nocy zajmowała się tylko tym. Wstawała wcześnie, kładła się późno, zasypiała od razu, nie śniło jej się nic. Lubiła być zmęczona, nie myśleć, nie mieć sił na wspomnienia, analizy, zmartwienia. Potem pojawił się ten facet i pomyślała, że przybywa tam coraz więcej ludzi, wciąż nie ma służb, a samotna kobieta to łatwy łup. Trudno poczuć miłość, gdy serce wypełnione żałobą po brzeg. Łatwo, gdy nigdy nie kończy się noc.

 — Masz imię jak ta sowa w tej starej książce dla dzieci.

 — Moja mama była fanką. To głupie, że dała mi imię ptaka. Nie znoszę go, mów Hed albo Iga.

 — Ok.

 — Dlaczego nie umarliśmy?

 Zastanowił się przez chwilę.

 — Po prostu nam się udało.

 Rozmyślała, czy uda im się zacząć żyć na nowo. Wciąż mieli wodę, prąd, nawet gaz. Nie było listonoszy i tych wszystkich instytucji, ale z końcem lipca zjawił się ksiądz. Odtąd codziennie o osiemnastej odprawiał mszę. Frekwencja zadziwiła nie tylko jego, ale i samych mieszkańców. Ulice pustoszały. Wszyscy modlili się gorliwie. Po jednej z takich mszy Iga zaprosiła Terry'ego na kolację. Spontanicznie. Nie przemyślała tego, nie zaplanowała, po prostu odruchowo potrzebowała, by był. Chciała, żeby przyszedł i żeby był. Wiedziała, że będą się kochać. Wiedziała, że na to cierpliwie czekał i ona, podskórnie, też. Sąsiedzi szeptali modlitwę do Najświętszej Panienki. Hedwiga szeptała również. Potem całą drogę szli w milczeniu, ich palce wczepiały się w siebie. Ugotowała makaron, mówiąc, że nie ma zwierząt i jak tak dalej pójdzie, staną się miastem wegan. Zaśmiał się, mimo że lubił mięso. Zapomniała już, jak to jest być z mężczyzną.

 Było dobrze.

 Nazajutrz pierwszy raz od dawna miała ochotę zostać w domu, ale musiała podlać kwiaty, przypilnować ich. Wypili kawę. Zakochała się.

 On wrócił do siebie – poczytać, napisać notatkę, wypastować buty, ponownie wyjść.

 Dziwny jest ten świat. Emocje nigdy się nie uplastycznią jak czas. Nigdy nie przestaną mieć znaczenia. Miłość zawsze będzie niepokojąco wiercić w brzuchu, a zazdrość zaciskać dłoń w pięść. Uczucia zupełnie odwrotnie niż kwiaty, umierają tylko sztuczne. Poznałem sporo nowych osób. Człowiek jest istotą stadną. Nawet kiedy wszyscy wokół doprowadzają go do szału, do szczęścia potrzebuje interakcji. Społeczeństwa. Choćby namiastki relacji. Potrzebuje, żeby ktoś był. Iga nie wie, ale przy północnej wjazdówce doszło wczoraj do strzelaniny. Przybył człowiek, który nie wyglądał na zdrowego. Być może źle go oceniono. Dziś wzmocniliśmy straże. Nie możemy pozwolić, żeby ułuda bezpieczeństwa, którą zaczęliśmy tu czuć, prysnęła przez jakiś głupi błąd, niedopatrzenie czy zaniedbanie. Będę dyżurował przez trzy dni i trzy noce w tygodniu. Bardzo chce mi się żyć.

 Terry.

 Link do cz. II: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php