TW#3 - Stalowy grad

Postać: Tłusty wampir

Zdarzenie: Nie będzie wypłaty

Efekt: Twój dobrodziej wchodzi na szybkości na jakiś Onet czy WP i wybiera historię z życia wziętą. Daje Ci linka i bajabongo. Opisuj, recenzuj.

https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-tajlandia-po

Zamierzał pogrzebać kumpla, gapiąc się w obrzydliwie intensywną purpurę wieczornego nieba. Gęste, skłębione masy chmur przypominały kolorem flanelową koszulę Michaela, w którą był ubrany, kiedy obsadzona na nowiutkim trzonie siekiera rozdarła jego tętnicę szyjną jak rozwydrzony bachor urodzinową piniate. Harrison nadal miał przed oczami obraz martwego kumpla w kałuży krwi powoli niknącej w piaszczystym podłożu i starego Brandona idącego w stronę werandy, na której stała puszka z zimnym piwem. Trzymając nadal w łapie siekierę ,spojrzał na Harrisona zimnym, nieprzeniknionym wzrokiem, pełnym satysfakcji. Ucz się chłopie tego świata.

Zahaczający o kształt prostokąta dół po czterdziestu minutach kopania z przerwami był gotów. Z zerową delikatnością zataszczył na brzeg grobu ciało Michaela, aby po chwili je tam wrzucić. Nie czuł zbyt dużego przywiązania do martwy zwłok. Wyznawał zasadę, że truchło kumpla nie jest twoim kumplem. Potraktował więc nieboszczyka jak worek zgniłych ziemniaków. Po robocie tuż po zmierzchu wskoczył do czarnego pickupa i odjechał. Kręta, piaszczysta droga prowadziła przez gęsty las pełen dzikiej zwierzyny żerującej nocą w labiryncie mroku i wystających z ziemi pni drzew. Radio nie łapało sygnału żadnej stacji, więc jedyną muzyką, jaką Harrison mógł ‘’nacieszyć’’ uszy był jazgot silnika żłopiącego z każdą kolejną przejażdżką coraz więcej benzyny. Kłopoty nie były jego domeną. Nie były konikiek nikogo kogo znał. W końcu jednak przychodzi ten cholerny dzień, kiedy stajesz przed kolejnym sprawdzianem kompletnie nieprzygotowany, zaspany i z posmakiem wczorajszego hamburgera w ustach. Jak trafisz na przeterminowany sos, może nawet nie doczekasz testu.

Noc była ciemna i gęsta. Nie była natomiast zimna jak kilka poprzednich. Liczył, że ciało pozostanie nietknięte jak najdłużej, w sumie, nie wiedział dlaczego. Pochował worek mięsa i kości opakowany w sztruksowe spodnie i flanelową koszulę. Pickup zawył głośniej, kiedy koła natrafiły na duże wgłębienie w naszprycowanej koleinami nawierzchni. Dodał gazu i w tym samym momencie pomyślał o zakrwawionej siekierze i starym Brandonie. On też lubił nosić flanelowe koszule.

****

Cztery puszki po piwie leżały rozrzucone pod werandą, a z piątej leniwie sączyły zawartość usta Simona Brandona. Łysina otoczona kępkami siwych włosów odbijała blask lampy naftowej zawieszonej obok wejścia do domu. Siedział na swoim ulubionym krześle i myślał jak to zwykle o tej porze – o śmierci i pożodze, która śniła mu się dwa, trzy cztery dni temu. Czasami z przerwami na inne koszmary. Nie rozumiał tych snów, tłumaczył je sobie odpowiednią ilością wyżłobionego piwa. Kiedy Harrison wyszedł z auta, stary popatrzył na niego dociekliwie.

— Gładko poszło? — rzucił, zanim tamten zdążył postawić nogę na pierwszym stopniu schodów.

— Dlaczego coś miało nie pójść gładko? Wykopanie dołu i wrzucenie tam trupa to dość prosta robota.

Brandon zmrużył oczy. Wyszczerzył niekompletny rząd zębów. Wyrośnięte na tle innych kły przypominały zęby wampira. W mieście ludzie, zazwyczaj twardsi koneserzy tanich trunków, mówili o nim Tłusty Wampir. Nikogo by pewnie nie zdziwiło, gdyby zaczęli oni ginąć w dziwnych okolicznościach, a miejscowi spacerowicze coraz częściej zaczęliby widywać jego czarnego pickupa na leśnych drogach. Brandon, jaki był, każdy wiedział. Starym pierdem z głową naszprycowaną wszystkim, co fani wszelkich psychoz trzymają pod poduszką. Lata mijały, a Tłusty Wampir nadal płacił.

Podniósł tyłek i wszedł do środka. Harrison wiedział, że to przez komary. Lubiły krew starego Brandona. Chlały ten czerwony nektar każdej nocy, gdy siedział na werandzie, dopóki tłuste łapy nie zmęczyły się zgniataniem kolejnych spragnionych klientów. W kuchni miał kolejną skrzynkę z piwem i dwie tabliczki mlecznej czekolady. Harrison wyjął z kieszeni telefon i sprawdził ostatnie SMS-y. Zero wiadomości, chyba że liczyć pięć wygranych konkursów i loterii.

— Mam, ale nie całą kwotę — zaczął Brandon.

— Muszę mieć co najmniej sześć. Przecież już to obgadywaliśmy. Muszę mieć…

— Ale nie będziesz miał! Dostaniesz dwa tysiące, potem się zobaczy. Może znajdę jakąś mikrofalówkę z piwnicy albo toster. Dostaniesz za darmo.

Obskurnie zwisający spod przepoconego T-shirtu fałd tłuszczu zadrżał jak galareta.

— Dwa? Z ośmiu dostanę dwa tysiące? Za kogo ty mnie masz, chłopie?

— Uspokój się. Nie wiem w ogóle, po co tak walczysz o tę kasę. Jakby nie patrzeć mamy za sobą piękny tydzień. Żaden przygłup tu nie przylazł, oprócz niego. Idiota. Chyba nie myślał, że mam litości więcej niż zmieści się w kropli wody?

Uśmiech, jakim obdarzył Harrisona, tylko przypieczętował zwycięską rundę Brandona. Wręczył mu dwa tysiące w banknotach studolarowych i znalazł w piwnicy jeden toster. Stary i zakurzony, ale sprawny. Trochę mu z tym zeszło. Przynajmniej dwa razy zajebał o coś łbem. W myślach Harrisona jego głowa była zgniłym arbuzem, rozlatującym się na kawałki wypuszczając w powietrze smród zgnilizny.

— Siadaj — powiedział, masując obolałą skroń.

— Nie mam zamiaru dłużej czekać. Jadę do miasta. W końcu ten horror kiedyś się skończy. Być może to już jego finał.

— Chcesz złota szukać na pogorzelisku?

— Nie mam cierpliwości na kilka kolejnych bezrobotnych dni, wieczorów i niespokojnych nocy.

Brandon uśmiechnął się lekko.

— Nie umiesz odpuścić. Twój kumpel też nie umiał.

— Nawet nie miałem okazji zapytać, czemu to zrobiłeś?

Wymienili spojrzenia. Nieprzeniknione, bezemocjonalne chwile ciszy wypełnił bulgot dochodzący z jelit Brandona.

— Nie potrafiłbym skłamać mówiąc, że dostałem jebanego skurczu ręki i trafiłem w dziesiątkę. Nie. Ale on, on nie powinien tu przyjeżdżać. Wiem co nieco, słyszałem też wiele. Po prostu mam ten dar – rentgen w gałach. On gnił od środka i mógł zarazić tą zgnilizną ciebie i mnie. Poza tym, jaki z niego twój kumpel? Za dwa tysie i stary toster zakopałeś jego truchło w lesie z zamkniętą jadaczką.

Harrison wypił dwa piwa. Ostatnie z nieukrywaną niechęcią. Simon Brandon jednak nalegał. Sam na raz napełnił bak sześcioma puszkami, po czym beknął głośniej niż start odrzutowca z podwórka. Obaj siedzieli jeszcze kilkanaście minut, gapiąc się w okno wychodzące na ścianę lasu. Mrok przenikał między drzewami, gdzie uparcie krył się przed blaskiem księżyca i gwiazd. Wiatr ucichł. Miasto leżało dwanaście mil na północ. Nie słyszeli nic podejrzanego. Jeszcze wczoraj echa wybuchów niosły się po niebie. Meta zbliżała cię coraz szybciej.

****

Pomówmy o Maxwellu Hugonie; o jego rodzinie i jej braku. Co o nich wiemy? Maxwell jako jedyny przeżył. Steve, Bernie i Elizabeth; cała trójka została zgnieciona przez ciężarówkę pełną kartonów z sokiem pomarańczowym, naturalnie zagęszczonym. Dla nich po prostu świat zgasł, jakby ktoś wcisnął wyłącznik. Elizabeth kończyła robić śniadanie. Steve i Bernie leniwie podążali do toalety. Nawet nie chciało urządzić im się wyścigu, kto pierwszy dotknie klamki. Powłóczyli sennie nogami. Kiedy minęli wiszący na ścianie w korytarzu obraz jakiegoś francuskiego malarza współczesnego, koła ciężarówki zetknęły się z dachem domu. Potem był jedne wielki huk i tuman pyłu, w którym rozbłysła gorąca kula ognia. Miasto zadrżało jak tekturowa makieta w rękach trzylatka. Kłęby dymu i ognia unosiły się ponad budynkami. Maxwell stał w korku, kiedy po jego lewej stronie opuszczony budynek przedszkola przyjął na siebie ciężar ciężarówki pocztowej. Rachunki za prąd, pocztówki ze słonecznych Hawajów, list do babci z listą domów opieki. Biała kurtyna pojawiła się tylko na ułamek sekundy, by z niknąć w palącym żarze. Ludzie po kolei wysiadali z aut. Na sygnalizatorach światła zdążyły przebrnąć kilka kolejek, a mimo to żadne aut nie ruszyło z miejsc. Każdy wgapiony był w niebo. Szare smugi deszczu na południu tworzyły tło dla gradu ciężarówek spadających w losowe miejsca.

— Niech mi teraz, kurwa ktoś powie, że ten z brodą tam na górze jest miłosierny! — jęknął ktoś z tłumu. Kilka kolejnych osób przytaknęło z malującym się w oczach przerażeniem.

Festiwal wybuchów podziwiała w przerażeniu coraz większa liczna osób. Każdy, kto tylko zauważył kłąb czarnego dymu, spod którego wyłania się ognista kula, w przerażeniu wychodził z auta. Dopiero po kilku minutach myśli dobijały się do głowy w chaosie. Każdy przypominał sobie o rodzinie, psie u weterynarza, dziecku w szkole. Zaczął się wyścig z gradem ciężarówek spadających z nieba w coraz większych ilościach.

Maxwell zostawił auto tak jak w większość – w co najmniej kilometrowym korku. Przebiegł dwie przecznice dysząc jakby ukończył morderczy maraton. Jego ulica była za następnym skrzyżowaniem. Widok ograniczał budynek policji. Do czasu. Krzątających się funkcjonariuszy obrót zdarzeń zaskoczył równie mocno co jego. Z tą różnicą, że oni nie mieli już czasu, aby rozwlec wątpliwości i pomnożyć je przez kolejne. Dwie lawety do przewożenia aut spadły na dach komisariatu. Nastąpiła kolejna potężna eksplozja. Ciała policjantów, którzy byli wtedy na zewnątrz, wybuch rozrzucił jak strachy na wróble w losowe miejsca. Rozbebeszony tors jednego z nich upadł pod stopy Maxwella. Blade dotąd policzki nabrały rumieńców, kiedy palące się fragmenty lawet lądowały blisko mężczyzny. Zaczął ponownie biec. Nabrał sił i minąwszy zgliszcza komisariatu, stanął na swojej ulicy. W oczach miał ocean przerażenia. Oddychał coraz szybciej, niespokojnie. Czuł jak serce boleśnie obija się o żebra. Większość domów już nie istniała. Zielone trawniki malowniczych przedmieść zmieniły się w czarne place dogorywające w siwych obłokach dymu. W jego kierunku zmierzał jakiś facet. Cały płoną. Trawiony niewyobrażalnym bólem wrzeszczał o pomoc. Nie mógł już płakać. Każda łza wyparowywała w momencie. Maxwell stanął jak wryty. Nieszczęśnik w końcu upadł i przestał się ruszać. W powietrzu unosił się smród spalenizny, gdzieniegdzie czuć było zapach gorącej krwi. Już widział. Zgliszcza swojego domu, a w nich ciężarówkę. Na ulice spłynęły potoki pomarańczowej cieczy. Nie krzyczał. Dobiegł do krawężnika naprzeciwko domu. W kłębie jeszcze dość gęstego dymu nie widział nikogo. Myśli podpowiadały mu, że to już ten moment. Rwanie włosów z głowy, bezsilny krzyk. On jednak usiadł na ostałym się zielonym placu trawnika. Nie widział żadnych ludzi. Tylko zgliszcza.

****

W schowku naprzeciwko siedziska pasażera znalazł jeszcze jedną puszkę piwa. Patrzyła na niego zachęcająco jak nigdy. Nabrał natychmiastowej ochoty na wydojenie całej w dwóch – trzech łykach. Na koniec wyrzucił puszkę przez okno i jeszcze spojrzał w lusterko. Brandon stał w oknie. Harrison nie widział czy się uśmiecha, czy może zastygł jak marmurowa rzeźba z pokerową miną. Był jedynym tak cwanym grubasem, jakiego znał. Pozostali byli skatalogowani w rubryce spasiony glist z kończynami, które jak pasożyty żerują we wszystkich fast-foodach. Silnik zawył. Piaszczysta droga po kilometrze ostrożnej i bolesnej jazdy po wybojach zmieniła się w równiutką asfaltową płytę prowadzącą do miasta. Noc z każdą kolejną minutą wydawała się gęstnieć, zalewana mrokiem. Nie lubił po ciemku wracać do domu. Tym bardziej nie lubił wracać z marnymi dwoma tysiącami i starym tosterem w pakiecie premium. Mógł przewidzieć, że tak cholerna ósemka jest zbyt piękna, wręcz wyrwana z jakiegoś mokrego snu. Jednak w tamtej chwili truchło Michaela i tryskająca z tętnicy krew nie przyćmiły nieco logiki. Nacieszyć się śmierdzącymi stęchlizną tostami z serem na śniadanie. Mmmm, przepysznie.

Pierwsze jeszcze ostałe budynki minął w kompletnej ciszy. Radio brzdękało i charczało, co nie sprzyjało podziwianiu zgliszcz miasta. Wyłączył je z nieukrywaną ulgą. Ulica była pusta. Lampy nie świeciły, co nie było jednak zaskoczeniem. Wątpił, że po tak oryginalnym gradobiciu miasto nadal udawałoby, że nic się nie stało i ciągle żyje. Nie żyło. Woń śmierci unosiła się wszędzie. Przez ostatnie dwa miesiące gnił w obskurnej kamienicy niedaleko centrum. Nie miał sąsiadów, a oprócz niego w starym trzykondygnacyjnym budynku mieszkało tylko jedno małżeństwo z dwójką dzieci. Założył, że cała trójka leżała zmiażdżona przez gruzy kamienicy, tak jak większość tych, którzy ratunku szukali w swoich mieszkaniach. Wraki ciężarówek stały się ponurą ozdobą ulic. Niektóre nadal płonęły. Zatrzymał się obok supermarketu usytuowanego za ruinami osiedla. Połowa hali była w rozsypce, reszta drżała w posadach poruszana wzmagającym się wiatrem. Na parkingu królowały głównie wraki lawet. Jedna z kilkudziesięciu lamp świeciła mocnym białym światłem. W jej blasku znalazły się dwa ciała młodych kobiet częściowo zwęglone. Wyglądały, jakby ktoś próbował je ratować, w ostatnim heroicznym wyczynie swego życia. Harrison wysiadł z aut i podszedł bliżej. Dziwna ciekawość pchała go coraz dalej. Z bliska można było śmiało ocenić, że obie nie dobiły jeszcze trzydziestki. Jedna z nich trzymała w zaciśniętej dłoni zapalniczkę. Była zdatna do użycia, a Harrison miał jeszcze dwa papierosy w kieszeni dżinsów. Nie wierzył, że po dwuletniej przerwie powróci do tego zgubnego, ale przyjemnego nałogu. Życie jest cholernie przewrotne i tragikomiczne. Zapalił jednego i zaciągnął się. Płuca wypełnił bolący dym. Co dalej? Wydawało się, że dalsza wycieczka jest bezcelowa, ale ona była już bez sensu, kiedy o niej myślał u starego Brandona. Wtedy wydawała się rozsądną opcją wyrwania od gościa z zakrwawioną siekierą, który koniec końców wyruchał cię na sześć tysięcy z pełną świadomością, że będziesz z tego powodu wściekły na, tyle iż nic mu nie zrobisz. Obszedł kilka pustych aut. W jednym z nich leżał martwy kot. Rozłożony na fotelu kierowcy i sztywny jak wypchany eksponat w muzeum. Kolejna rundka dla zabicia czasu. W pickupie było jeszcze multum paliwa – trzy czwarte zbiornika. Wycieczka pukały do drzwi pokoju z genialnymi pomysłami.

*****

Wydawało mu się, że zna to miasto jak własną kieszeń. Jednak tamto Callder City przeminęło. Teraz były gruzowiska i niedopalone wraki ciężarówek, wyznaczające nowe granice ulic. Błąkał się przez dwadzieścia minut, zanim znalazł właściwą drogę. W ciemnościach rozpraszanych tylko reflektorami auta wszystko wydawało się inne. Mijał kolejne zwęglone karoserie jak w pieprzonym labiryncie z pułapkami czyhającym za każdym kolejnym zakrętem. I tak przyładował już dwa razy łamiąc przedni zderzak i odrywając lewe lusterko. Klął coraz mocniej i głośniej. Nawet rzężenie radia wydawało się przyjemniejszym dźwiękiem od słuchania własnego rozgoryczonego głosu. Nie potrafił się skoncentrować. Czuł, że zaraz co się stanie. Cholerna intuicja waliła w myślach wielkim młotem.

Pisk opon ją ogłuszył. Może gdyby spróbował ją ominąć, skończyłoby się jedynie na siniakach i wywodach zatroskanego mężulka. Ale idiotka wparowała na jezdnię znikąd jak zjawa. Widział jej przerażenie w oczach, zanim siła uderzenia wyrzuciła ją wprost na wrak jakiegoś policyjnego forda. Te kształt poznałby wszędzie. Znieruchomiała. Biegnący za nią facet miał ważniejszy dylemat w swoim życiu. Ratować żonę czy od razu założyć, że nie żyje i zmasakrować ryj tego skurwiela w czarnym pickupie? Wybrał opcję drugą. Harrison zdążył wcisnąć blokadę drzwi.

— Wysiadaj, skurwielu! Wysiadaj! — W jego ciężkim basowym głosie czuć było załamania. Z każdą kolejną chwilą by coraz bliższy, aby wybuchnąć płaczem.

— Po kiego weszła na ulicę? W tym mroku nigdy bym jej nie zauważył.

— Nie tłumacz się! Ona nie żyje!

— Sprawdzałeś?

Wtedy facet przestał walić w drzwi pickupa i odszedł na dwa kroki do tyłu. Popatrzył na ciało żony, leżące we wraku radiowozu. Podbiegł do niej natychmiast. W półmroku wyglądał jak niedźwiedź grizzly szarżujący na dwóch łapach w stronę ofiary, aby ostatecznie rozerwać jej ciało na strzępy. Takiej szansy nie da się nie wykorzystać. To nie było tchórzostwo. Harrison w myślach nazwał to kompromisem. Wrzucił bieg i dodał gazu. Auto gwałtownie szarpnęło. Tamten nawet nie zdążył zareagować. Rozkleił się, gdy tylko uświadomił sobie, że kobieta jest martwa. Kłąb dymu z rury wydechowej pickupa w jego wyobraźni pisał w powietrzu, sorry stary, takie życie.

Maxwell siedział przed resztkami swojego domu, gapiąc się w coraz bardziej przysłaniany przez chmury księżyc. Próbował przypomnieć sobie bajkę, którą opowiadał Berniemu na dobranoc. Był tam księżyc, taki sam ja tej nocy. Jasny sierp w otoczeniu gwiazd na pięknym nocnym niebie. Nie potrafił zebrać wszystkich puzzli w jedną całość. A przecież jeszcze tydzień temu opowiadał mu ją dwa razy. Steve wtedy już spał. On nie lubił bajek, chyba że kreskówki w telewizji, które chłonął jak gąbka wodę. Tydzień. Siedem dni. Pogratulował sobie w myślach, że nie zwariował do tej pory. To był sukces na tle żałosnego losu, który postanowił wszystko wywrócić do góry nogami. Grad ciężarówek. Na dobitkę, pomyślał, miastem powinna przejść fala karawanów pogrzebowych. Zwieńczenie festiwalu. Trzy dni wcześniej zdołała odgrzebać fragmenty Elizabeth. Kurwa, ale to fatalnie brzmi. Ale przecież taka jest prawda. Powinien jeszcze dodać, że była średnio wysmażone i śmierdziały olejem napędowym. Czy to jest śmieszne? Uśmiech pojawił się na jego twarzy znikąd albo po prostu wszystko zaczynało go już śmieszyć. Sąsiedzi mogli się wysmażyć na lekko krwisto, tak jak lubił, ale żar, jaki ich trawił raczej zwęglił każdy skrawek ciała. Nie zauważył, kiedy po drugiej stronie ulicy przystanął pickup. Dopiero czyjeś głosy wyrwały go z transu tragikomicznych zdarzeń.

— Hej, jak tam? — usłyszał.

— Zależy, z której strony patrzeć. Żyję, więc powinno być dycha na dychę, ale straciłem żonę i dwójkę dzieci, więc jest kurewsko poniżej zera.

— Taa, współczuję w takim razie. Gdybym rok temu ożenił się z tą Kolumbijką z wymiany, może też bym ją teraz opłakiwał. Kto to wie?

Maxwell widząc, że facet zbliża się do niego nadal, wstał i otrzepał się z kurzu i pyłu.

— Jestem Harrison. Z Bluewright Street

— Maxwell, stąd — wskazał palcem na resztki swojego domu za plecami.

— Ja też raczej nie mam dokąd wracać. Chyba że zachowały piwnice w mojej kamienicy.

— Nie sądzę. Jeśli wybuch był silni to i one poszły w pizdu.

Popatrzyli na siebie przez moment w milczeniu.

— Tajlandia ma ból dupy o paręnaście osób, co im ich jakiś żołnierzyk zabił. A u nas? Nie będę nawet liczył, ale na tej ulicy więcej osób zmarło niż u tych żółtków czy innych.

Maxwell spuścił głowę. Harrison spojrzał w stronę centrum miasta. Wszystko pogrążone było w mroku.

— W końcu u nas zaczną liczyć i Tajlandia odetchnie z ulgą, kiedy zobaczą statystyki.

Mrok nie był sprzymierzeńcem nigdy. Otoczyli ich nie wiadomo kiedy. Ubrani w czarne uniformy, wyglądali jakby czaili się w ciemnościach dłuższy czas. Jeden z nich podbiegł do Harrisona.

— Ktoś jeszcze przeżył nie?

— Nie — odparł beznamiętnie. Chciał coś jeszcze dodać, ale tamten uciszył go natychmiast.

— Nie mów nic więcej. Obaj idziecie z nami.

Oczywiście, że mieli broń. Każdy trzymał w łapie glocka, a jedne z nich na pewno coś jeszcze w kaburze.

Za budynkiem magazynów po drugiej stronie ulicy, który jakimś cudem ostał się prawie nienaruszony stały dwa radiowozy. Zwykłe fordy sedany. Piątka zamaskowanych usadowiła się w jednym z nich. Do kolejnego wsiedli Harrison, Maxwell i dwójka pozostałych. W aucie jeden zdjął maskę. Twarz zdobiły mu blizny i nacięcia, z których nadal sączyła się ropa. Wyglądało to odrażająco. Kierowca ruszył nagle za pierwszym z aut.

— Niezła, kurwa jatka.

Harrison milczał, Maxwell zdawał się znowu wpaść w trans myśli. Wzrok wbity w jeden losowy punkt i wolny spokojny oddech.

— Nie potraficie po ludzku? Jedziemy do szefa, to niedaleko.

— Szef wam kazał nas zabrać? — zapytał Harrison obojętnym tonem.

— Ciebie tak, a kumpel zaliczy darmową wycieczkę.

Wampir, kurwa. Dwa tysiące, stary toster, a teraz to.

******

Powiedzieć, że stary Brandon ucieszył się na ich widok to jak nic nie powiedzieć. Miał chęć skakać z radości, ale wiedział, że to nie skończy się dobrze dla podłogi na werandzie. Z Harrisonem wymienili spojrzenia. Maxwell wysiadł potulnie z auta i został odprowadzony na bok.

— Kto to? — spytał Brandon.

Odpowiedź rozwiała jego wątpliwości. Zabrali go do lasu jednym z radiowozów. Tam miał zostać klasycznie odstrzelony i zakopany. Opór jakiś tam był, ale raczej dla zasady aniżeli dla próby ucieczki. Wyglądało to, jakby Maxwell po prostu wolał dłużej nie sprawdzać mocy losu i zejść ze sceny.

Obaj usiedli przy stole w kuchni. Tym razem Brandon ograniczył się do dwóch puszek. Harrison odmówił, mimo nalegań.

— Jest problem, Harry — zaczął.

— Teraz jestem Harry?

— Mam spore zaplecze, co nie?

— Kto to?

— Moje czarne anioły. Widzisz, mam pewien biznes, a ty wydajesz się idealnym kandydatem na ćwierć wspólnika.

Fałd tłuszczu ponownie zadrżał. Co to mogło oznaczać?

— Nie interesuje mnie twój biznes. Nawet jeśli będę teraz bezrobotnym włóczykijem spod mostu, cóż, jebać los i idziemy dalej.

— Nie mówi, że te dwa tysiące cię zaspokoiły.

— Tak samo, jak te dwadzieścia sześć osób zaspokoiło tego żołnierzyka w Tajlandii.

Uśmiech na twarzy Brandona niepokoił. On nadal miał przewagę i subtelnie o tym przypominał. Choćby ta afrykańska obstawa wzięta jakiegoś teledysku pop.

— Nie rozumiesz. Te ciężarówki to poniekąd trochę moje dzieło. Ale kiedy wszystko zaczęło być większe z większym rozmachem, zacząłem tylko się przyglądać, już bez jakiejkolwiek kontroli.

— Nie wiem, czy potrafię przewidzieć, co następnego chcesz spieprzyć, ale mów. Może chociaż poprawisz mi humor.

****

Zakopali go dziesięć metrów o ciała Michaela. Nie wiedzieli o tym, ale ten ciekawy zbieg okoliczności był nawet zabawny. Po serii świńskich dowcipów wsiedli do auta i odjechali. W radiu leciały kolejne przeboje gorącej boogie nocy. Usłyszeli uderzenie, a potem wybuch. Naprzeciw nich niebo rozświetliła ognista łuna. Kierowca dodał gazu. Kiedy wjeżdżali na podwórko starego Brandona, wiedzieli co się stało. Sporej wielkości ciężarówka płonęła razem z tym, co zostało z domu Brandona. Wszyscy pośpiesznie wysiedli z auta. Ściana frontowa domu trzymała się ostatkiem sił w połowie zmiażdżona. W płomieniach widać było dwie sylwetki opiekające się w smrodzie oleju napędowego. Każdy z tych, którzy przeżyli, wymieniło spojrzenia. Nadciągał grad, kolejny. Nad nimi kolejne ciężarówki szykowały się do zabójczego desantu.