Wronie Baśnie — część V (ostatnia)

 Link do części IV: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php

 W kolejnym lesie bardziej posępnym

 jeszcze od tego pierwszego

 Babcia rencistka imieniem Jaga

 uwiodła dzieci na Lego.

 Potem je w klatkach pozamykała

 i koniec końców upasła.

 Pewnego Wojtka ogień dogonił

 Cyk – iskiereczka zgasła.

 Siedząca w fotelu postać dała dziecku kilka chwil na przetrawienie ostatnich słów baśni o Kopciuszku. Kiedy jednak usta ciągle drżały, a łzy spływały ciurkiem z twarzy malca, istota otarła mu je. Następnie z błyszczącymi od szaleństwa oczami i niemal pionowym uśmiechem na twarzy, podjęła:

 — No już dobrze, ożywione drewienko. Już wszystko w porządku. Dobrze. — Pogłaskała smyka. — Okrutna śmierć rudowłosej dziewuchy kończy następną bajkę i myślę, że już pora na ostatnią. Jest tu pieruńsko zimno, za oknami słychać wycie wilków, a ogień w piecu ledwie co się tli. A ty... ty. Posłuchaj zatem drewniany chłopczyku. Posłuchaj ostatniej historii. A nosi ona tytuł...

 I wtedy stało się coś niespodziewanego. Leżący pękł, przerywając wywód.

 — Wycie wilków?! — krzyknął, próbując szamotaniną poluzować sznury. — Wycie, kurwa, wilków?! To nie żadne, pierdolone, wycie wilków, tylko policja! W końcu kurwa! Nareszcie! Ty pierdolona wariatko! Ty zjebana, pokurwiała suko. Uprowadziłaś mnie. Porwałaś. Przebrałaś w to, kurwa, coś i uwięziłaś. Ale już koniec. Są. Znaleźli mnie. Zamkną cię, kurwa, u czubków. Rozumiesz pierdolona psychopatko?! Zgnijesz w pieprzonym szpitalu. W psychiatryku!

 Pomarszczona, przebrana za dziada starucha ponownie umocowała knebel w ustach wychudzonego mężczyzny. Następnie poczłapała wolniutko pod okno i ostrożnie wyjrzała zza firany. W tym czasie uwięziony wciąż usiłował krzyczeć. Szarpał sznury, na których dawno zaschnięta krew przypominała plamy starej rdzy.

 — To tylko wilczek — zawyrokowała jędza, biorąc spod drzwi ogromną siekierę. — Jedynie zwyczajny sierściuch nieudolnie przebrany za Kapturka. Wilczurek, który myśli, że łatwo można wyrolować samotną starą kobietę. Ale nie jest łatwo, chłopcze. O nie. Nie jest łatwo przebrać się za babcię. Czekaj tu!

 Oczywiście nie czekał. Próbował walczyć. Szarpał więzy, choćby za cenę odarcia skóry aż do samej kości, czy też nawet połamania rąk. Szarpał, ile mógł.

 Wróciła szybko. Blada niczym mgła i o mocno podrapanej twarzy. Zwierciadlana siostrzyczka Jane Austin. Bardzo dumna. Bardzo uprzedzona.

 — Przestrzegałam ich. — Zarechotała starucha, unosząc za włosy oberżniętą głowę gościa w średnim wieku. Pomachała nią. Następnie rzuciła czerep wprost do cuchnącej miski, wypełnionej kałem i uryną. Chlapnęło na pokój.

 — Pierhuol uie — wypełzo spod knebla. — Pierhuol uie tyu jehbauna suuo.

 — Przestrzegałam ich — powtórzyła już dużo spokojniej, ciągle patrząc w zaokienną dal. — Prosiłam wszystkich, mój ty mały, wciąż drewniany chłopcze. Wszystkich. Wszyściutkich. Caluteńką wieś. Błagałam zwłaszcza sołtysa. Mawiałam: Mój dom, moje sprawy, sołtysie. I jeśli nie jesteś auto kanibalem, to się nie wpierdalaj. Apelowałam prosto do sumienia. Zaklinałam. A teraz jest po wszystkim, drogi chłopcze.

 Kiedy szalona wiedźma w końcu podeszła, mężczyzna instynktownie zaprzestał dalszych wierzgań. Była ranna, a oglądana z bliska plama krwi w okolicy biodra dawała uwięzionemu blady cień nadziei.

 Zbyt mało.

 — Kopciuszku, kochana Elro, Kapturku — wyliczyła, unosząc nad głowę półkoliste ostrze. — Wreszcie, drewniany chłopczyku, który nigdy nie powiedział prawdy. Kochany Pinokio. Jest zimno, na zewnątrz pada śnieg, ty powstałeś z pracy moich rąk.

 Jakimś cudem przegryzł lichy knebel i będąc na krawędzi zwariowania, zawył. Nic to starą wiedźmę nie obeszło.

 — Piec dogasa, ty zaś jesteś z drewna...

 Opuściła ostrze.

 Kiedy zarąbali Babę Jagę, kotku

 Jaś odnalazł zamiast mózgu zwykły piernik w środku.

 Gdy przyjechali, mężczyzna ciągle żył. Dwa radiowozy. Karetka na sygnale. Tropiące psy i cała masa ludzi.

 Weszli ostrożnie, świecąc latarkami i otwierając lufami długiej broni każdy pokój. Żadnych duchów i żadnych upiorów. Zamiast tego zaduch długo niewietrzonego domu i piekielny smród palonego mięsa.

 Na pierwsze trupy trafili już na parterze. Starą kobietę rozpłatano tak, że bardziej przypominała breję, niż człowieka. Następnie, być może wciąż żywą, wepchnięto do niewyobrażalnie wręcz maleńkiej klatki, gdzie zamarzła na kość. Obok niej, na łańcuchach przypiętych do ściany wisiała kilkunastoletnia dziewczyna o rozerżniętym gardle i wykłutych oczach, w które morderca lub mordercy, powbijali gałązki leszczyny. Zwłoki nagie z widocznymi śladami oparzeń, prawdopodobnie od narzędzia znakującego bydło oraz dziesiątkami cięć, pokrywającymi niemal całe ciało.

 Ale to był dopiero początek.

 Mężczyznę odnaleźli na piętrze. Siedział oparty plecami o ramę brudnego łóżka i uśmiechnięty bełkotał coś do trzymanej w dłoniach głowy. Młodszy się przeżegnał. Starszy podszedł i po przyłożeniu ucha bliżej, wyłowił sens.

 — Zabrała jedynie nogi — usłyszał bełkotliwe słowa umęczonego szaleńca. — Musiała. Ciepło idzie od nóg.

 Jeden z mężczyzn podniósł stary zeszyt Wronich Baśni.

 Otworzył i przyświecił.

 U+K+O+Ł+Y+S+A+N+K+A *

 W pewnym miejscu,

 zwanym "GDZIEŚ",

 dźwięk począł się nieść.

 Pięknie zdobny i niewieści

 płynął środkiem skał.

 Narodziny zaś miał w domu,

 który w lesie stał.

 Niezbyt dużym i niemałym.

 Ot takim, po prostu.

 Z okna dojrzeć można starca,

 który skacze z mostu.

 Dzień wcześniej mu żona rzekła,

 że już nie chce tak.

 Wagę miała pięciu jabłek,

 pożerał ją rak.

 Powziął kroki więc zaradne

 mąż jej ukochany.

 Nóż kuchenny bardzo dobrą

 receptą na rany.

 Suche oczy miał z szaleństwa,

 kiedy żonę ciął.

 A na podróż swą ostatnią

 głowę z sobą wziął.

 Fakt, że było to dość dawno,

 nie zabliźni ran.

 Nieraz słychać jak chrzęst kości

 niesie echo ścian.

 Po nich mieszkał w owym domu

 wielkobrzuchy chłop.

 Kopyt nie mył miesiącami.

 Rzeczy nie prał rok.

 Na twarzy ogromny czyrak

 zasłaniał mu nos.

 Boso chodził. W oczach ropa.

 Rozczochrany włos.

 Wszystko to powodowało,

 że choć bywał miły,

 to niewiasty w jego chacie

 rzadko się gnieździły.

 A on mimo swej szpetoty

 i ohydnej woni.

 Na przekór całemu światu

 od kobiet nie stronił.

 Miał swój sposób.

 Po wsiach jeździł,

 pukając do bram.

 Do okien ludziom zaglądał,

 patrząc, kto jest sam.

 A kiedy zdobycz wypatrzył,

 o spotkanie prosił.

 I choć wszystkie odmawiały,

 zawsze je przynosił.

 One były jego pasją.

 Nigdy mu nie brzydła.

 Jednej, co zbiec próbowała,

 odpiłował skrzydła.

 Na flirtach im upływały,

 tygodnie, godziny.

 Gdy uczucie wygasało,

 to używał liny.

 Ciała zaś na klif zanosił

 albo topił w rzece.

 Później modlił się za dusze.

 Palił za nie świece.

 Koniec spotkał go okrutny,

 przewrotnie utkany.

 Ślisko było, kozła fiknął.

 Kręgosłup strzaskany.

 Mroźna zima ciągle trwała,

 więc na lodzie leżał.

 Przymarzaniem, odtajaniem,

 godziny odmierzał.

 Cztery doby tak spoczywał,

 choć to jakby rok.

 One wszystkie nad nim stały,

 wlepiając weń wzrok.

 Niemo błagał, niemo krzyczał,

 by odeszły w mrok.

 Te bez oczu. Utopione.

 Te bez nóg i rąk.

 Błagania nic nie przyniosły.

 Majaki nie prysły.

 Pasły nad nim się jak łanie,

 aż postradał zmysły.

 Patrzyły mu prosto w duszę,

 wzbudzając w nim lęk.

 Zanim śmierć go uwolniła,

 setki razy pękł.

 I to także nie jest wszystko.

 Można jeszcze wiele.

 Choćby wspomnieć o pogrzebie

 zmienionym w wesele.

 Nie. Poczekaj. To inaczej.

 To było odwrotnie.

 To pijany drużba z nożem

 tak namotał psotnie.

 Zarżnął trzech czy czterech ludzi

 w tym pijackim zwidzie.

 Gdy policja wziąć go chciała,

 odparł, że nie idzie.

 Bez niej. Znaczy, młodej panny,

 życie traci sens.

 Po czym tortu weselnego

 użarł spory kęs.

 Jeszcze teraz, gdy się skupię,

 wyczuwam tę woń.

 I te oczy udręczone.

 Przestrzeloną skroń.

 Przypominam sobie twarze.

 Każdą po kolei.

 Myśli nie chcą mnie opuścić.

 Taplam się w tej brei.

 Nie chcę wiedzieć.

 Nie chcę słyszeć.

 I nie chcę pamiętać.

 Zwłaszcza o tych czterech młodych

 topionych pisklętach.

 Tych, co kiedyś leśną dróżką

 skracały swój czas.

 Nie wiedząc, że złym wyborem

 będzie czarny las.

 Że w tej złej, mrocznej gęstwinie

 mieszkają potwory.

 I że o to kto ich pożre,

 urządzają spory.

 Toczą szranki i konkury.

 Kto ich będzie jadł.

 Człowiek był, człowieka nie ma.

 Już zapomniał świat.

 Nie chcę o tym wszystkim wiedzieć.

 Nie chcę tego znać.

 Plackiem leżę, plamy liczę.

 I nie mogę spać.

 Chciałbym podnieść się i odejść.

 Uciec w gęstą noc.

 Nogi drutem oplątane.

 Szkarłat wsiąka w koc.

 A więc tylko nasłuchuję.

 I w bezruchu trwam.

 Z kuchni roznosi się chrobot.

 Nie jestem tu sam.

 Więc próbuję znów się szarpać.

 Ostatni już raz.

 Ciało w spazmach wykręcone.

 Udręczona twarz.

 Odgłosy się nasilają.

 I już nie mam sił.

 Mimo wdechów i wydechów

 czuję, jakbym gnił.

 Ciało długo niewietrzone.

 Ropiejące rany.

 Skóra z całej twarzy zdarta.

 Na dłoniach kajdany.

 Kolana strzaskane młotkiem.

 Spiłowana dłoń.

 Bieliźniany sznur na szyi.

 Moczu z potem woń.

 Utrącone cztery żebra.

 Równo ścięty nos.

 Rzeczy takie, że od krzyku

 utraciłem głos.

 A więc dalej jeno leżę

 w bagnie własnej krwi.

 I jedynym zdrowym okiem

 łypię w stronę drzwi.

 I tak świszczącym wydechem

 odmierzam swój czas.

 Nieopodal rzeka płynie.

 Za nią gęsty las.

 Jeszcze dalej są urwiska.

 A za nimi bagna.

 Okolica niebezpieczna,

 ale też zaradna.

 Jeśli umiesz z nią obcować,

 odnajdziesz tu dom.

 Biada jednak tym, co myślą,

 że panami są.

 Biada im i potępienie.

 Tako, jak i mi.

 Tu myśli się urywają.

 Uchylają drzwi.

 Patrzę. Moja pani wraca

 A w jej ręku nóż.

 Boże, błagam. Proszę Panie.

 Spraw, by było już.

 By w końcu się dokonało.

 By było po wszystkim.

 Wielu za mną nie zapłacze.

 Jestem własnym bliskim.

 Jednym okiem ją przewiercam.

 Czarnych włosów kok

 kontrastuje z białą suknią.

 Tak jak serca mrok.

 Siada obok.

 Głaszcze. Szlocha.

 Bierze ciała kęs.

 A na koniec słowa nuci,

 co ich taki sens:

 "Ach śpij kochanie.

 Prawdopodobnie nic się nie stanie.

 Ułóż główkę, oczka zmruż.

 Oczekuj na nóż".

 "Ach śpij potworze.

 Pomyśl o tej,

 co bez ciebie

 spać nie może".

 I tak nuci.

 I tak śpiewa.

 I tak przy mnie trwa.

 Z ostatnim refrenu słowem

 nożem w szyję dźga.

 Krew nie tryska,

 bo jej mało.

 Wzrok rozmywa łza.

 Jak przez mgłę dostrzegam rękę,

 co mnie nożem dźga.

 W końcu wszystko ustępuje.

 Światem rządzi mrok.

 Ona wstaje i skąpany

 w krwi poprawia kok.

 Trochę ciągnie mnie za nogi.

 Trochę taszczy wpół,

 czyniąc kresem tej historii

 płytki, zimny dół.

 * Stary wierszyk, dodany jako "dopełniający bonus". Można tekst czytać bez niego, ale że wyjaśnienie sprytnie umieściłem na samym dole, nie wszyscy się zorientują.