Ocean w dzbanie
Kiedy mój Budrys odszedł
wsiadłam do amfibii
by przebyć drogę wśród Cieni Amberu
gdzie moje życie, szczęście i dramat
w nich chciałam znaleźć odpowiedź
i wyrzec się wszystkiego
Na krawędzi świata
bezmiar, czas i względność
mieszały się w Oceanie ciszy
- trzymałam je w dzbanie bez dna
szepcząc słowa zaklęcia
więzionego w Kamieniu Filozoficznym
Tu koniec mej drogi
Cieni w dzbanie nie ma.
Bursztyn zadusił ostatni krzyk
w Oceanie Istnienia
© Copyright - wszystkie prawa zastrzeżone.
Zgodnie z polską ustawą, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej
o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Prawo autorskie działa automatycznie
– ochrona praw autorskich rozpoczyna się z chwilą ustalenia utworu, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek formalności. Utwór nie musi przy tym być skończony.
Komentarze.
Cholera.
Ucieczka. Odwracanie głowy. Metafora głowy pod kocem - tu w książkach, ale jednak wrócić trzeba. Nie wszystko klarowne, bo przed północą już, więc ja-kopciuszek w klapkach potrójnie tępy, ale... wśród dzisiejszych tekstów, co tom się na nie napatoczył okiem załzawienem, pierwsza trójca.
Podium, choć raczej nie na pierwszymOdpowiedz
Canulas dobrze lawirujesz okołomyślą
Podziwiam i dziękuję, za ślęczenie nad moimi wypocinami o północy.
Odpowiedz
yee
Odpowiedz
Ładne, choć ten Budrys zaburzył mój odbiór i sprowadził utwór do nieco komicznego rozmiaru.
Niemniej, podobają mi się zwroty, które użyto dla podkreślenia emocji i zagubienia.
Pozdrawiam Odpowiedz
Agnieszka dziękuję.
Budrys - tak go nazywałam w wyobraźni, od kiedy się dowiedziałam, że kiedyś to było jego imię.
Budrys był kochany, ale odszedł. Ból utopiłam w szalonym pędzie wyobraźni.
Odpowiedz
Całkiem ciekawe.
Podoba mi się
Odpowiedz
OmnesMoriuntur dzięki
Odpowiedz
