Ocean w dzbanie
Kiedy mój Budrys odszedł
wsiadłam do amfibii
by przebyć drogę wśród Cieni Amberu
gdzie moje życie, szczęście i dramat
w nich chciałam znaleźć odpowiedź
i wyrzec się wszystkiego
Na krawędzi świata
bezmiar, czas i względność
mieszały się w Oceanie ciszy
- trzymałam je w dzbanie bez dna
szepcząc słowa zaklęcia
więzionego w Kamieniu Filozoficznym
Tu koniec mej drogi
Cieni w dzbanie nie ma.
Bursztyn zadusił ostatni krzyk
w Oceanie Istnienia
© Copyright - wszystkie prawa zastrzeżone.
Zgodnie z polską ustawą, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej
o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Prawo autorskie działa automatycznie
– ochrona praw autorskich rozpoczyna się z chwilą ustalenia utworu, bez konieczności spełnienia jakichkolwiek formalności. Utwór nie musi przy tym być skończony.
Komentarze.
Cholera.
Ucieczka. Odwracanie głowy. Metafora głowy pod kocem - tu w książkach, ale jednak wrócić trzeba. Nie wszystko klarowne, bo przed północą już, więc ja-kopciuszek w klapkach potrójnie tępy, ale... wśród dzisiejszych tekstów, co tom się na nie napatoczył okiem załzawienem, pierwsza trójca.
Podium, choć raczej nie na pierwszymOdpowiedz
Canulas dobrze lawirujesz okołomyślą
Podziwiam i dziękuję, za ślęczenie nad moimi wypocinami o północy.
Odpowiedz
yee
Odpowiedz
Ładne, choć ten Budrys zaburzył mój odbiór i sprowadził utwór do nieco komicznego rozmiaru.
Niemniej, podobają mi się zwroty, które użyto dla podkreślenia emocji i zagubienia.
Pozdrawiam Odpowiedz
Agnieszka dziękuję.
Budrys - tak go nazywałam w wyobraźni, od kiedy się dowiedziałam, że kiedyś to było jego imię.
Budrys był kochany, ale odszedł. Ból utopiłam w szalonym pędzie wyobraźni.
Odpowiedz
Całkiem ciekawe.
Podoba mi się
Odpowiedz
OmnesMoriuntur dzięki
Odpowiedz
Czytam i myślę, dzban? Budrys?
Dziwnie znajome... A potem luknięcie w komentarze i stała się jasność.
Ciekawe, mam podobne przemyślenia jak za pierwszym razem, gdy to czytałam ale zmieniło się słowo, na które zwróciłam uwagę - wtedy Budrys a teraz: dzban... Co zmieniło nieco charakter odbioru tego wiersza. Stał się bardziej hm,kontrastowy.
No, tyle,
Pozdrawiam
Odpowiedz
Agnieszka dziękuję za chwilę zadumy nad wypocinami mymi
Odpowiedz
Poezja egzystencjalna. Pogodzenie się z losem, spokojna rezygnacja, uwznioslenie cierpienia. Wszystko przemija. Odpowiedz
Halmar to z Heraklita. Przypomniałaś mi o innym wierszu, ale może innym razem...
Dzięki, że wpadłaś
Odpowiedz
alka666 ❤️
Odpowiedz
Uwielbiam ten wiersz. Czytałam go z 7 razy, serio, najbardziej przyciagający mnie utwór poetycki od bardzo dawna, nie umiem wyjaśnić dlaczego dokładnie ten.
Ale ten.Odpowiedz
Ritha pięknie dziękuję
Dla mnie to bardzo ważny wiersz. Canu zauważył, zwąchał okołomyślą mój przekaz. Jest w tym i literatura i osobiste przeżycia.
Jakkolwiek by go nie czytać, wszyscy komentujący mają trochę racji. Myślę, że w każdym z nas siedzi coś z tego wiersza. Uniwersum?
Odpowiedz
Odpowiedz
Ritha
Me "serce roście", gdy czytającym się podoba
Odpowiedz
Wooow. Mocne, Mega mi się podoba Odpowiedz
RownoleglaRzeczywistosc dziękuję
Odpowiedz
"Kiedy mój Budrys odszedł
wsiadłam do amfibii
by przebyć drogę wśród Cieni Amberu
gdzie moje życie, szczęście i dramat
w nich chciałam znaleźć odpowiedź
i wyrzec się wszystkiego"
(tak wiem, powtarzam się...)
Odpowiedz
Ritha jesteś niesamowita!
Dzięki!
Odpowiedz
Piękny, melancholijny wiersz. Ma taki smaczek nowości, oryginalności. Ma coś w sobie takiego co zatrzymuje mnie na moment i zaczynam rozmyślać. Bardzo mi się spodobał, pozdrawiam
Odpowiedz
aniamarzycielka pięknie dziękuję za wizytę
Odpowiedz
taki wiersz, że nie na dziś. Pobiłabyś na łeb romantyków. Taki Adasiowo Julkowy jest. I godny. Odpowiedz
JamCi dziękuję
Dzisiaj nikogo nie pobiję
za grosz nie mam siły
Odpowiedz
Tutaj aż dzwoni stratą, cierpieniem i tęsknotą...
Więcej chyba nie trzeba mówić.
Piękny choć bardzo wydaje się osobisty wiersz. Odpowiedz
Maurycy dziękuję.
Tak, bardzo osobisty. Bardzo wyszłam z wnętrza siebie.
Odpowiedz
