Winna

Nim ścianę zaleje szkarłat

Zatopi się w niej cała

Naga, biała skóra nieskalana.

Marionetka pozbawiona kości

W jej sercu kwitnie krzak róży

Kolce poranią delikatne wnętrze

Postrzępione, porcelanowe usta krew zabrudzi.

Błękitne oczy pozbawione blasku

Widzą w sobie jedynie winę

Kukiełka, która chodzi inaczej niż wszystkie niechybnie zginie.

Winna stoi pod ścianą

Wyrok rzucony na nią

Zostanie odrzucona

W samotności skona

Pod ścianą równie nagą

Jak ona...

Porzucona lalka

Zszywa pluszowe wnętrza

Wkłada w ich dłonie kwiaty

Czeka aż czerwień zabarwi

szklane serca.

Każdy kwiat pozbawiony kolców

Przebiła nimi swoją duszę

Gwiazdy wlewają światła w jej rany

Próbują wyrwać krzak róży z serca

Nim na nowo się porani.

Nie ma w sobie miłości

Lalki nie mają żadnych uczuć

Prócz obojętności...

Nie zareagowała na dotyk

Gdy chwycono ją za dłoń

Rzucono pod ścianę

Do głowy przystawiono broń

Padł strzał

Ściana zabarwiła się szkarłatem

W powietrzu zatańczyły myśli popielate.

Ściana,

Przy niej rozbita porcelana,

Tylko jedna róża ocalała...

Wyrośnie z białej dłoni

Winna ją ochroni

Przed złem, by wzrastała...

Napoi ją błękitem z rozlanych oczu,

Zrobi wszystko, by pamięć o niej nie zamieniła się w popiół.