List do Miasta

 Witaj, moje Miasto kochane

 nie, nie tęsknię już za Tobą wcale

 mieszkam między zboża łanami

 nie brak mi blokersów z golonymi łbami.

 nie tęsknię za czterdziestką ósemką

 w M-3 na dziewiętnastym piętrze

 gdzie sąsiad ziewaniem z rana

 przestraszyłby samego mistrza – pawiana

 przed arią ulgi na sedesie w ciszy

 niejeden lokator ościenny usłyszy

 zmagania ze sofą małżonków nierówne

 w stan konsternacji wprowadza ogólnie

 małe lolitki z mysimi ogonkami

 czarują panów przewracając oczkami

 słodkie dziewczynki z obitymi kolanami

 dręczą sąsiadów rzępolonymi gamami

 przed blokiem, na trawniku

 atrakcji i zabaw – bez liku

 tu puszka, butelka, tam worek z dzieciątkiem

 policja (bo nie śmieciarka) nie zdąża z porządkiem

 na Starym Rynku nieustanny gwar

 młodych wagarowiczów i uroczych par

 czasami student pod wpływem ekstazy

 tryka Koziołki na dzień kilka razy

 tu mam niebo, pola i łąki

 zapach kwiatów, śpiewne skowronki

 wieczorem, wśród mgły z wonią plastiku

 brak mi (częściej niż w Mieście) pomysłów bez liku.

 Roześmiane, moje Miasto kochane

 nie, nie tęsknię już za Tobą wcale

 mieszkam między zboża łanami

 tylko zgiełku ulicznego brakuje czasami.