Wiedźma i Wariat

 Ostatnia czarownica lecząca wariata.

 W świecie dawnym, odeszłym w pomroce mijania.

 Próbowała go zwrócić zdrowego dla świata.

 Prostując mu pragnienia chęci umierania.

 Oboje ukąpani w rubinowym blasku.

 Poświatą pozstawionej nieodległe lampy.

 Przeciwwaga z oczu jak szachy nad stołem.

 Jego ręce ku śmierci. Jej błagania. Psalmy.

 Wiedźma miętę sypała. Lubczyk i trójziele.

 Chcąc demony przywołać, by go wzięły w tańce.

 Wariat nie reagował. W ścianę ślepiem łypał.

 Pająk drżał w kącie izby, przychętny tej walce.

 — Weź nóż — rzekła w końcu. — I odkrój boleści.

 Miej apetyt życia, śmierci zażegnanie.

 On zaś palcem wskazał i wtedy spojrzała.

 Dziwiąc się, że ich cienie nie tańczą na ścianie.

 — Ktoś nas okłamał, wiedźmo. Wina to niczyja.

 Cuda i cudeńka, że uchowaj Panie.

 Coś miało trwać wiecznie, ale nie trwa wiecznie.

 Sama przeto powiedz. Po cóż takie trwanie?

 Rozdziawiła gębę w zamyśle nad treścią.

 Nerwowo sypiąc tojad. Grubo. Na dwa palce.

 Nieheblowane dechy pokrzywionej chaty.

 Jęczały echem wiatru, niosąc się po salce.

 — Już rozumiesz? — spytał. — Już pojmujesz, babo?

 W odpowiedzi haust płaczu i oczu wzruszenie.

 Łbem tak nie wymachuj. Sensu nie poszukuj.

 Cienie nie migocą. Bo my są te cienie.

 Było tak tu wczoraj. I przedwczoraj było.

 Piekłem ta chałupa. Serca kazamaty.

 Otrułaś mnie jędzo, a ja cię zabiłem.

 Rzecz się wydarzyła przed siedmioma laty.

 Odtąd noce w noce, bo dni tutaj nie ma.

 Toczy się ten dramat od nowa i wciąż.

 Rzecz o podłej żonie, co otruła męża.

 Rzecz o podłej żonie, którą zadźgał mąż.