Wszyscy zginą — część I

 Canulas

 Postać: Bezdomny skrzypek

 Zdarzenie: Spacer po torach

 Efekt: Niech jeden z twoich bohaterów będzie nieśmiertelny.

 Wszyscy zginą

 — część I —

 Noc miała się nadzwyczaj dobrze i pięła wysoko, gdy długowłosy Niccolo – cudowne dziecko Antonia Paganiniego oraz Teresy Bocchiardi – wypłukiwał z oczu resztki złości, stojąc wsparty o barierkę mostu. Wyciągnięty pięć minut temu ptak flaczał od grudniowych temperatur, jednak skrzypek wolał poświęcić czas na obdrapywanie malowanych żerdzi, niźli zająć się skarlałym fiutem. Ubita czerń dawała oczywiste przyzwolenie łzom. Puszczała gwiezdne oko do muzyka, składając niepisaną obietnicę, że jeśli zajdzie potrzeba, skłonna nawet jest uwięzić dzień.

 Przystanął samochód. Czerwone Daewoo Tico z kogutem reklamy. Trzasnęły sykiem węża otwierane drzwi.

 — Mogę w czymś pomóc?

 — Mnie nie można pomóc.

 — Odebrałem telefon, choć nawet nie dzwoniłeś, Nicco.

 Paganini rzucił okiem przez wiekowe ramię. Spasiony brodacz za maleńkim kółkiem przypominał króla pedofili, który wieczorami w miejskim lesie wypełnia wilcze doły pluszem rozczłonkowanych przytulanek. Całość, poza oczami, stara, te natomiast ultra nowoczesne. Oczy ołowiane w ciężarze od ciągłego patrzenia, liczenia, czy szacowania opłacalności działań, lecz zarazem o nieokreślonym kolorze. Podło-gadzie ślepia, po wyłupaniu których nie polałaby się nawet kropla krwi, za to z całą pewnością z oczodołów wytrysnąłby skondensowany strumień emotikon.

 — Masz dziś wyjątkowo długie palce — stwierdził kierowca z wyczuwalną nutą troski w głosie.

 — Berlioz, mój przyjacielu. Znaleźli nas. Przyszli. Są silni. Idą po swoje. Wkrótce przybiją nam drewniane wieka.

 — Oni? — spytał Berlioz.

 — Oni — powtórzył skrzypek, posyłając kiść złocistych kropel zarówno na dach pędzącego poniżej pociągu, jak i hałdę śniegu leżącą tuż obok. Zaechowała sykiem topniejąca biel. Sykiem, który słyszał tylko on.

 — Jacy "Oni" Nicco? Upiory z dawnej Hercy?

 Nim Paganini wykrzesał odpowiedź, oślepiły go dwuśladem żółte ślepia miasta. Instynktownie skrzywił twarz, kryjąc oczy pod okapem z dłoni. Cielsko autobusu pomknęło, szarpiąc noc. Masowy człowiek okleszczony blachą pojechał tylko po to, by jeszcze przed nastaniem świtu móc pompować w te ulice kolor.

 — Z Hercy albo Besarabii — połowicznie zgodził się Niccolo. — Szczę na to, kto i szczę na to dlaczego. Już nie ma odwrotu, przyjacielu.

 — Od dwustu lat tak gadasz i zawsze im uchodzimy. Od czasów Kozielskich łąk i niebrukowanych ulic Zadniestrza. Ci lub tamci bywali czasem blisko, lecz nic więcej. Możesz gonić wiatr, ale on na końcu zawsze zwieje.

 — Tym razem jest inaczej — wyznał Niccolo, zapinając spodnie. — Tym razem dopadli moją Lucy. Dopadli ją tak na dobre.

 — Opowiesz?

 — Tak. Muszę.

 — To będzie smutna historia, prawda?

 — Bardzo.

 — Co potem?

 Skrzypek zamyślił się.

 — Najpierw złożę "Mu" pokłon. Potem... Potem zagram Harolda w Italii, Berli. Zagram Harolda w Italii, patrząc jak płonie świat.

 — Naczynie Salomona. Wiesz, że to trzeba...

 — Tak — wszedł w słowo, może nawet bardziej, niż by chciał. — Wiem. Trzeba to zrobić na zgliszczach cygańskiego domu.

 — I to nie byle jakiego — doprecyzował Berlioz.

 — To też wiem.

 — Co potem?

 Muzyk przywołał w pamięci obraz rozczłonkowanego ciała i oderżniętej blond głowy, leżącej w miedzianej misce. Z martwego spojrzenia dziewczyny pierwszy raz nie emanował seksualny podtekst, pierwszy raz nie skraplał się namiętny hezbollah. Wraz z nią umarły wszystkie terrorystyczne ataki, niesione uśmiechami niegdyś białych zębów. Odeszły akty wymierzone w jego przywiązanie. Nie było nic. Nic poza obsraną głową, leżącą w moczu i spermie.

 Taką ją podniósł.

 Taką ją oczyścił.

 I taką ją zabrał.

 Z otchłani doleciały strzępki nowego pytania.

 — Pytałem, czy na pewno jesteś zdecydowany?

 — Przed chwilą obszczałem ostatnią, czwartą stronę świata, więc ty mi powiedz, Berli? Jestem?

 Brodacz wysiadł tak ciężko, jak stary jest wszechświat. Zadźwięczały kości. Spojrzenie malowane obrazami nędzy i rozpaczy. Tak mogłoby wyglądać cmentarzysko zardzewiałych lamp, w których, by umarły wszystkie dżiny świata.

 — Bo... jeśli nie błotem w słowie — zaintonował, przytulając swego przyjaciela. — Jeśli nie ostrza końcem. Jeśli nie kamieniem...

 — Jak inaczej zawrzeć z sobą rozejm? — dokończył szeptem Niccolo.

 Link do części II: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=4408