Tułacz, cz. 1

  Przez dolinę przetoczył się huk. Nie był to jednak huk taki jak przy uderzeniu pioruna. Nie przypominał też huku, którym wichura oznajmia swoją obecność. O nie, ten był inny. Mógłby to potwierdzić każdy, kto choć raz go doświadczył.

  O ile grzmotów czy huraganu można się przestraszyć, to są one niczym wobec dźwięku, z którym mieszkańcy doliny mieli do czynienia. Ten huk budził lęk pierwotny. Oddziaływał na każdą komórkę ciała, wprawiał w niekontrolowane drgania każdą cząstkę, każdy atom. Nie było ucieczki. Dzieci zanosiły się histerycznym płaczem, dorośli siwieli, a starcy nierzadko umierali na atak serca. Przetrwać mogli jedynie ci, którzy z tą niewypowiedzianą grozą potrafili sobie jakoś poradzić, zepchnąć ją w ciemne odmęty umysłu. I żyć ze świadomością, że to coś wkrótce powróci i nikt nic nie może na to poradzić.

  Jednak czy na pewno był to huk? Świadkowie zjawiska dźwięk ten opisywali czasem jako jęk, zawodzenie tysiąca potępionych gardeł. Najgorsze było to, że dobiegał jednocześnie z zewnątrz, ale i rodził się jakby w człowieku. Nic nie dawało zasłonięcie uszu, zakrycie głowy poduszką czy próby zakrzyczenia hałasu – on i tak rezonował w głowie, trzewiach i kończynach, sprawiając, że ci, którzy znajdowali się pod jego wpływem, padali na ziemię bezradni jak niemowlęta, rzucone na pastwę głodnej wilczej watahy. Targani spazmami, oślepieni przez paniczny lęk, modlili się o koniec. Ci silniejsi o koniec cierpień, ci słabsi o koniec życia.

  Kiedy wydarzyło się to po raz pierwszy, ludzie byli przekonani, że nadszedł wreszcie przepowiadany koniec świata. Gdy się skończyło, pozostawiło ocalałych w przerażającej konsternacji – ale że jak? To już? Nadal żyjemy? Szybko domyślono się, że nie mógł być to mistyczny Armagedon. Jednocześnie namnożyło się kolejnych pytań. Co to było? Czy to kara za grzechy? Otwarły się bramy piekieł? I najbardziej zatrważające: czy to jeszcze wróci?

  Szybko się okazało, że potworny dźwięk nie był jedynym problemem – część terenu, a konkretnie szeroki pas, biegnący od samych gór, aż po kraniec doliny nosił ślady przejścia… czegoś. Istoty, zjawiska? Nie było pewności. W każdym razie to coś na swojej trasie pozostawiło ślady zgnilizny, kałuże cuchnącego szlamu i duszący, mdły zapach śmierci. Wszystko to, co znajdowało się na jego drodze – niezależnie, czy była do drewniana szopa, sosnowy zagajnik, czy też wapienny głaz – zostało strawione przez rozkład. Co to mogło być? Co mogło sprawić, że stojący samotnie od lat, odporny na srogie warunki atmosferyczne monolit skalny rozpadał się teraz od samego patrzenia?

  Nikt nie wiedział, co się wydarzyło. Pytano mędrców, duchownych, jasnowidzów. Bezskutecznie. Nie pomagała wiedza, próżno było szukać odpowiedzi w religii, a jasnowidzenie okazywało się równie ciemne, jak myśli mieszkańców doliny. „Pierwsze przejście”, które zyskało rangę równą najważniejszym ludzkim świętom, nad każdym ze świadków zdarzenia rozwiesiło mroczny całun trwożnego oczekiwania. Od tamtej pory życie mieszkańców doliny nigdy nie wróciło do normy. Pasa zgnilizny unikano jak ognia, nikt nie chciał zbliżyć się do skażonego nieznanym plugastwem terenu. Zresztą i tak nie było po co – nic tam nie rosło, nawet zwierzęta z lękiem spoglądały w jego kierunku. Przez cały czas odliczano dni i modlono się o to, by przeżyty kataklizm okazał się jednorazowy.

  Kiedy po dwóch latach od strony gór znów nadszedł rozdzierający huk, rozległy się płacze i żałosne zawodzenia ludzi. Tułacz powrócił.