Portal artystyczny - tylko nie to

tylko nie to

Kiedyś mieszkałem we Wrocławiu, w dziesięciopiętrowym bloku.

Blok stał na ulicy Gajowickiej. Zbudowany za późnego Gomułki,

był wyjątkowo minimalistyczny. Minimalistyczne były klatki

schodowe, pomalowane farbą olejną w kolorze gówna zmieszanego

z błotem. Minimalistyczne były mieszkania z ciemną kuchnią,

i przedpokojem wielkości toy-tojki. W jednej bramie mieściło się

66 mieszkań. Nigdy wcześniej, ani poźniej nie budowano w taki

sposób. Na każdym piętrze były trzy mieszkania, ale to mało...

mieszkania były też na półpiętrze. Moje właśnie było położone

między czwartym, a piątym piętrem. Jak kto mnie pytał, na którym

piętrze wysiąść z windy, mówiłem : "na piątym, a potem trzeba zejść

pół piętra w dół". Paranoja. Zresztą, w ogóle odradzałem podróż

windą. W windzie często alkoholicy załatwiali swoje potrzeby.

Alkoholicy i psy. Czasem zdarzało się, że alkoholik wyprowadzał

na spacer swojego psa. I szczali razem. Solidarnie. Dlatego

proponowałem schody. Na klatce schodowej też śmierdziało,

ale jednak bardziej żarciem niż szczochami. Bigos, kapuśniak,

kotlet schabowy, frytki, kotlet mielony, buraki czerwone,

zapiekanka, stary tłuszcz, zjełczały olej. Musiałem zaakceptować

te zapachy. Nie można wejść na czwarte i pół piętro z zatkanym

nosem. Miałem wybór. Albo pojechać windą i nawdychać się

oparów moczu, albo iść po schodach. Po schodach trochę

dłużej, ale za to mniej śmierdzi.

W moim mieszkaniu, tak samo jak we wszystkich innych w tym

bloku, zamiast zwyczajnego sufitu, straszył sufit "falisty".

Sufit falisty wyglądał mniej więcej tak:

VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV

Architekt, który to wymyślił powinien zostać rozstrzelany

bez sądu i zakopany pod płotem. Sufit wyglądał upiornie.

Kiedyś odwiedził mnie kumpel z żoną i małym synkiem.

I ten dzieciak pyta się ojca : "Tatusiu, dlaczego tu są schody na

suficie ?" Nie wiadomo. Trzeba by zapytać architekta. Może pił

na studiach, zamiast się uczyć. Albo wąchał butapren...trudno

wyczuć skąd się mogła wziąć taka wizja u człowieka. W zamierzeniu

ten falisty sufit miał tłumić hałas. Czyli, że to niby dla naszego,

lokatorów dobra. Ale sufit niczego nie tłumił. Chyba przeciwnie-

wzmacniał każdy dźwięk.

Więc przewracałem się w nocy z boku na bok. Rzężący za ścianą

sąsiad. Najpierw wybuch kaszlu okropnego, potem krztuszenie,

potem przeciągłe yyyyyyyyyyyyyy, łapanie powietrza, potem znowu

seria kaszlnięć, jakieś kwiknięcia, pochlipywania i znowu yyyyyyyy,

jakby koleś miał się zaraz wywrócić na drugą stronę.

A potem odcharkiwanie i spluwanie. Raz. Dwa. Trzy razy. Chwila

przerwy i charknięcie. Potem tfu ! tfu ! Musiał mieć chyba jakiś

słoiczek na gluty, no bo chyba nie pluł na podłogę.

Nade mną ostre pieprzenie. Skrzypienie łóżka, stękanie,

chrumkanie, klaskanie ciała o ciało. Jakieś krzyki, jakieś

pojedyncze słowa, ale za ciche, żeby zroumieć sens.

Słucham pieprzenia i nie mogę zasnąć. Jestem podwójnie zły.

Raz, że hałasują, dwa, że się pieprzą. Też bym sobie popieprzył,

ale jestem teraz sam, nie mam z kim. A oni tam na górze, nie

oszczędzają się. Jadą na całego...

Ale czy na pewno ? Zapalam światło. Patrzę na żyrandol. Żyrandol

zwisa nieruchomo. Nie drży. Nie kiwa się...

A więc lipa ! Wszystko lipa. Pieprzenie lipa ! Gdyby ktoś pieprzył

naprawdę, żyrandol powinien był się kiwać chyba jednak ?

Więc tam na górze żadne pieprzenie, tylko pornos włączony

przez jakiegoś onanistę.

Trochę mi ulżyło. Ale o zaśnięciu nie mogłem nawet marzyć.

Tym bardziej, że pode mną jakiś nocny Marek właśnie włączył

radio. Program pierwszy Polskiego radia. Długie fale.

Program pierwszy Polskiego Radia. Długie fale. Odcharkiwanie.

Jęczenie. Klaskanie ciał. Zduszony kaszel. Plunięcia.

A potem słyszę zbliżające się kroki. Ktoś idzie po schodach.

Mija moje drzwi. Po chwili słychać walenie w drzwi. Gdzieś nade

mną.

-Otwieraj ty kurwo ! -po klatce schodowej niesie się pijacki

wrzask.

-Otwieraj ty pierdolona kurwo ! Otwieraj kurwo ! Otwieraj ty

pierdolona kurwo ! - facet powtarza te trzy wyrazy jak mantrę.

Chwila ciszy, potem walenie w drzwi, mocne, soczyste.

A potem znowu mantra : otwieraj kurwo !!

Zastanawiam się kto jest za drzwiami. Kto jest w środku.

Żona ? Córka ? Kochanka ? Ktokolwiek tam jest, nie odzywa

się. Nie reaguje na łomot i bluzgi.

Po dwudziestu minutach pijak rezygnuje. Słyszę zbliżające

się z góry człapanie. Kiedy mija moje drzwi rozróżniam

kilka słów z plugawej wiązanki, którą mamrocze.

Program Pierwszy nadaje piosenkę Krzysztofa Krawczyka.

"Parostatkiem w piękny rejs !" zawodzi Krawczyk.

.............................................................................................

O siódmej rano wychodzę tak jak co dzień do roboty.

Przed bramą stoją już Bocian i Plecak. Piją nalewkę

owocową, palą paierosy "popularne", i plują. Plecak

nosi wielki garb na plecach, a Bocian chodzi o kulach,

bo nie ma nogi. Mimo, że jest dopiero siódma, obaj są

już kompletnie pijani. Kłócą się. Jeden twierdzi, że staniało,

drugi, że wręcz przeciwnie, podrożało. Omijam ich szerokim

łukiem, chodnik zapluty, nie da się przejść suchą nogą.

Pod śmietnikiem stoi Edek narkoman. Mówią na niego

"Alberto Tomba". Narciarz. Edek jest tak wyniszczony przez

narkotyki, że ledwo stoi na nogach. Stoi, to chyba złe określenie.

On pływa ! On walczy ! Wygina się i przechyla w zupełnie

nieprawdopodobny sposób. Nurkuje. Pikuje. Wydaje się,

że już nic nie powstrzyma go przed upadkiem...a on dalej

trzyma się w pionie rozedrganym. I potrafi tak stać i nie stać

równocześnie wiele godzin. Patrzy gdzieś w dal, i w jego

oczach jest straszny ból. Przerażenie jest ledwo widoczne,

bo już wyblakłe, już jakoś tam oswojone.

Do wszystkiego można się przyzwyczaić, myślę sobie.

Za chwilę na osiem godzin zamienię się w automat

do pukania na komputerze. I będę powtarzał jak mantrę :

Zrobiłem sobie jajecznicę z trzech jajek. Wcześniej nakroiłem

chleba, posmarowałem chleb masłem. Masła nie zapomniałem

wyciągnąć z lodówki odpowiednio wcześniej, więc teraz nie

musiałem się wkurwiać, że twarde.

Włączyłem telewizor do śniadania. Nadawano wiadomości

o sytuacji w Libii. Że dwieście pięćdziesiąt ofiar. Niedużo-

pomyślałem, bo od razu przypomniałem sobie Rwandę.

Tam to było dużo. Oglądałem relacje z Libii, jadłem jajecznicę

z trzech jajek, i myślałem o Rwandzie. Tam to się mordowali !

Prawie milion ludzi w sto dni ! 10 000 dziennie. Jadłem

i myślałem o Rwandzie. Jajecznica była smaczna.

Myślenie o rzezi w Rwandzie nie psuło smaku jajecznicy.

Co z tą empatią ? Czy nie powinno mnie zemdlić ? Czy nie

powinienem odstawić jejcznicy, kiedy zacząłem myśleć

Rwandzie ? Czytałem o tych rzeziach kiedyś i to wróciło

teraz podczas jedzenia śniadania. O tym, że ludzie uciekali

do kościołów, bo myśleli, że tam ich nie zabiją. Rwanda

to kraj katolicki. O tym, że jednak w kościołach byli zabijani.

Dzieci roztrzaskiwano o ściany kościołów, gwałcone były

kobiety i potem mordowane. No tak-pomyślałem-ale to

przecież gdzieś daleko...jacyś czarni...

I wtedy przypomniałem sobie holocaust. I przestałem

"śmiać" się z Hutu i Tutsi. Wcale nie jesteśmy lepsi.

To znaczy lepsi...owszem, ale w innym znaczeniu.

Jednak Rwanda przy holocauście...Błysnęła mi myśl,

że chyba muszę być mocno powalony, skoro zajmuję

sobie głowę takimi sprawami podczas jedzenia śniadania.

Ale co ja na to poradzę, że myślę o tym właśnie teraz ?

Czy można sobie zabronić myślenia na jakiś konkretny

temat ? Ale jak to zrobić ? Właśnie przez myślenie

o tym, że o czymś się myśli, tym bardziej się o tym myśli.

I to, że wiem, że nie powinienem o tym myśleć, i że

chciałbym myśleć o czymś innym, o czymś przyjemniejszym,

nic nie pomaga.

Kiedyś tak miałem z kapciami, że muszą stać równo.

Ciągle o tym myślałem. Jeden obok drugiego. Muszą

się stykać wewnętrzymi krawędziami i stać prostopadle

do łóżka, idealnie w połowie między głową a nogami.

Żeby przestać o tym myśleć, ciągle sprawdzałem

czy kapcie równo stoją. A im częściej sprawdzałem,

tym bardziej o tym myślałem. O kapciach. A im bardziej

myślałem, tym częściej sprawdzałem...Matnia !

Życie upływające po dyktando kapci. Kapciowatość.

Skapciowacenie rzeczywistości. A przecież była jeszcze

spłuczka, która lubi się zacinać. Po spuszczeniu wody

nie zawsze wracała do poprzedniego stanu. Czasem

pozostawała wciśnięta i woda lała się przez cały czas.

Najgorsze były chwile, tuż po zgaszeniu światła, przed snem.

Czy na pewno odciągnąłem spłuczkę ? Jeśli nie, woda

będzie się lać przez całą noc i nabije mi licznik w wodomierzu.

Czy kapcie stoją równo przy łóżku ? Czy może walają się pod

biurkiem w nieładzie anarchistycznym ? Musiałem to sprawdzić.

Zapalałem światło. Sprawdzałem kapcie, chociaż to sprawdzenie

niewiele dawało, bo musiałem je założyć, żeby pójść do łazienki

i sprawdzić spłuczkę, więc nawet gdyby były równo ustawione

przy łóżku, było to już nieaktualne. Nadal musiałem pamiętać

o tym, żeby je równo ustawić, jak już wrócę z łazienki,

po sprawdzeniu spłuczki.

Stan w jakim była spłuczka nigdy nie był dla mnie dobry.

Jeśli się zacięła, znaczyło to, że dobrze zrobiłem wstając

i sprawdzając, czy woda nie będzie się lać, bo przecież

wodomierz, licznik, koszty. Ale znaczyło to również, że

conocne-tuż przed zaśnięciem-sprawdzanie spłuczki

ma sens...Czyli jeszcze bardziej utwierdzało mnie w przekonaniu,

że trzeba sprawdzać. A to przecież nie dawało mi zasnąć..

Jeśli spłuczka była OK. zaczynałem ganić się w myślach, że

po co wstawałem, że mogłem już pójść spać, bo wszystko

było OK. I kapcie i spłuczka, a teraz trzeba znowu pamiętać

o kapciach, żeby nie porzucić ich w nieładzie.

Po uporaniu się ze spłuczką i kapciami zawsze pojawiał się

problem masła.

Czy wyciągnąłem masło z lodówki ?

Jeśli nie, jutro będzie twarde i będę się rano wkurwiał podczas

smarowania kromek. Rano nie ma czasu na skrobanie zmrożonego

masła. Czy powinienem wstać z łóżka, pójść do kuchni i sprawdzić

masło ? Ale już prawie zasypiam...Jeśli wstanę, znowu rozbudzę

się ze snu, włożę kapcie, znowu będę musiał pamiętać, żeby

je równo ustawić przy łóżku. Ale jeśli nie wstanę i nie sprawdzę,

i rano przekonam się, że masło jest w lodówce..Co lepsze-

wstać i sprawdzić, czy ryzkować ?

I wiem, że im dłużej będę przeciągał wstanie i sprawdzenie

masła, tym nieuchronniej to nastąpi.

Ale problem kapci miałem już z głowy. Olałem je. Po prostu.

Przestałem się przejmować, czy stoją równo czy nierówno.

Spłuczka tymczasem "sama" sie naprawiła-przestała się

zacinać.

Zostało więc tylko masło. Zasypianie przestało być takie

męczące. Ale ponieważ po wyrzuconych z mojej głowy

kapciach i spłuczce pozostała pustka, na ich miejsce

wkradły sie myśli o rzeziach. Hitler, Stalin, Mao Tse Tung,

Polpot, Idi Amin. Rzeź Ormian, noc św. Bartłomieja,

noc długich noży. I teraz przy śniadaniu- Rwanda.

Czytałem, że już po zakończeniu rzezi, misjonarze i duchowni

wracali do swoich kościołów, robili wielkie sprzątanie

i dezynfekcję. Ciekawe czy mieli dobry preparat do

usuwania krwi ze ścian i podłóg ? Zastanawiałem się

co ja mógłbym im polecić. Czy raczej zasadowy środek

do mycia łazienek, czy może lepiej kwaśny płyn typu

"kamień i rdza" ? Nie mogłem sobie przypomnieć,

który preparat byłby lepszy. Kiedy było szkolenie w pracy

na temat środków powierzchniowo czynnych, nie mogłem

się skupić. Ciągle myślałem o pozostawionych w domu

kapciach i spłuczce.

Ojciec opowiadał mi, jak będąc w wojsku zawsze miał pod ręką

pięciolitrowy pusty kanister na benzynę. Ten kanister pozwalał

mu chodzić gdzie chce po jednostce. Posiadanie kanistra służyło

zmyleniu oficerów i kaprali, których mój tato mógł spotkać na swej

drodze. Idzie z kanistrem, znaczy idzie służbowo, w jakimś celu

idzie. Należało tylko iść zdecydowanym krokiem i nie rozglądać

się na boki. Nie zdarzyło się, żeby jakiś wojskowy zapytał ojca

po co szwenda się z kanistrem po jednostce.

Wiele lat później zatrudniłem się w dużej firmie w dziale sprzedaży.

Zauważyłem szybko, że szefowie firmy i inni moi przełożeni nie

lubili jak pracownicy szwendają się po firmie dokładnie tak samo

jak wojskowi nie znosili szwendania się żołnierzy po jednostce

podczas służby.

Pomyślałem, że aby zdobyć trochę wolności, może uda się

zastosować pomysł mojego taty z czasów służby wojskowej.

Musiałem tylko zastąpić kanister jakimś innym przedmiotem

bardziej pasującym do sytuacji w jakiej się znalazłem.

Zrozumiałem, że najlepszy będzie jakiś dokument. Obojętnie

jaki. Jakaś faktura, albo jakiś raport, albo jakieś zestawienie,

wcale nie musi być aktualne. Mając w ręce dokument nikt

kto mnie zobaczy nie pomyśli, że się szwendam, tylko że

idę gdzieś w służbowej sprawie. Najlepiej, żeby dokument był

w przeźroczystej koszulce. Wygląda bardziej profesjonalnie.

Można oczywiście nosić ze sobą cały plik dokumentów, wygląda

to nawet jeszcze bardziej profesjonalnie, ale taki plik jest ciężki,

więc szkoda zachodu. Dokładnie z tych samych powodów mój

tato nosił ze sobą kanister pięciolitrowy, a nie dziesięcio, czy

dwudziestolitrowy.

Zadziałało. Szwendałem się po firmie, kiedy tylko chciałem i ile

chciałem. W ręce miałem dokument w koszulce, szedłem

zdecydowanym krokiem, ale nie za szybko, nie należy się

śpieszyć. Na twarzy optymizm, oczy wpatrzone gdzieś w dal,

oczy patrzące na cel jaki sobie obrałem. Dokument nosiłem

wysunięty lekko do przodu, w zgiętej ręce, aby podkreślić jego

ważność. Nie można nosić dokumentu trzymając go

w opuszczonej ręce. Trzymanie dokumentu w opuszczonej

ręce deprecjonuje dokument, a przynajmniej zmniejsza jego

wartość. Na ustach miałem lekki uśmiech. Nie za mocny.

Ten uśmiech miał wyrażać entuzjazm, a nie radość, to są

dwie różne rzeczy przecież, i nie należy ich mylić. Przełożeni

wymagają entuzjazmu, a nie radości. Radość może wzbudzić

podejrzenia. Co im tak wesoło ? Więc absolutnie nie można

się śmiać, ale mieć minę smutną też niebezpiecznie. Smutna

mina to jawnie okazywany brak entuzjazmu. Tego należy

unikać. Minę trzeba mieć taką "w sam raz" i taką właśnie

miałem. Ruchy zdecydowane, energiczne. Nie można tu

przesadzić i zachowywać się jak chory z ADHD, ale pewien

zapał jest bardzo pożądany.

Wyrobiłem sobie te wszystkie odruchy i mogłem poruszać

się po firmie swobodnie jak ptak po niebieskim niebie.

Do czasu. Pewnego razu otworzyłem jak zwykle

zdecydowanym ruchem drzwi do kuchni i usłyszałem

głuchy łomot, brzęk tłuczonego szkła i okropny wrzask.

Za drzwiami stała pani od BHP.

Pani od BHP nalała sobie do filiżanki za dużo kawy.

Z meniskiem prawie. Stojąc tuż przy drzwiach zbliżyła

filiżankę do ust. I wtedy pojawiłem się ja. Niechący złamałem

pani od BHP przedniego zęba, rozciąłem wargę i stłukłem

okulary.

Tydzień potem wyleciałem z pracy. Pani od BHP, mimo

że nie była pracownicą firmy, miała stały, swobodny,

niczym nieskrępowany dostęp do ucha mojego szefa.

Dlaczego miała dostęp chyba nie muszę tłumaczyć.

Kurt Kashenblade miał na głowie wielką szopę siwych włosów

i był uczonym. Pracował nad preparatem, który po zażyciu

powodowałby u mężczyzn wydłużenie penisa. Mało który się

przyzna, ale przecież wiadomo, że większość facetów chciałaby

mieć dłuższego i oddałoby sporo za środek, który to sprawi.

Do Kurta Kashenblade zgłosił się na ochotnika Otto Ruhm.

Miał przetestować działanie preparatu. Wziął duży łyk i...

Cudowny lek zadziałał. Niestety wydłużeniu uległ nie członek

Otto Ruhma, lecz jego nos. Mało tego. Nos Otto Ruhma wydłużał

się, wydłużał i wcale nie chciał przestać! Ale to jeszcze mało.

Nos wydłużał się coraz szybciej!

Po trzech minutach nos Otto Ruhma miał trzydzieści centymetrów

i wcale nie zamierzał na tym poprzestać. Przestraszony Otto wybiegł

z gabinetu Kurta Kashenblade, kiedy wypadł blady na ulicę jego

nos był już dłuższy od swojego właściciela. Otto stanał jak wryty

i przyglądał się oddalającemu się z coraz większą chyżością

czubkowi własnego nosa.

Nos wydłużał się coraz szybciej, był przy tym idealnie prosty,

roztrącał wszystko, co stanęło mu na drodze: staruszka, który

wyszedł na spacer, robotnika budowlanego, policjanta nawet,

wytrącił matce dziecko z rąk, zerwał kapelusz jakiemuś elegantowi,

lecz wcale się tym nie przejmował, tylko wydłużał się i wydłużał.

Kiedy czubek nosa znalazł się o pięć kilometrów od swego

właściciela można było zaobserwować pierwsze skutki kulistości

ziemi. Stopniowo rozciągający się w zawrotnym tempie nos Otto

począł unosić się i oddalać od powierzchni ziemi. Było to

oczywiście złudzenie. Nos nie unosił się. To ziemia z racji swej

krzywizny opadała, a nos pędzący z narastającym przyśpieszeniem

szturchał już najniższe chmury, cumulusy chyba, a potem przebiwszy

się przez cumulonimbusy, przeciął jak strzała stratosferę i wystrzelił

z pierwszą prędkością kosmiczną w bezmiar galaktycznej próżni.

Opuszczenie układu słonecznego zajęło mu piętnaście minut,

ale że wciąż przyśpieszał, miliardy lat świetlnych drogi mlecznej

były dla niego jak rzut beretem, po dwudziestu sekundach mijał

już Pierścień Oriona, po następnych piętnastu dotarł do Mgławicy

Andromedy, by po kolejnych trzydziestu znaleźć się w najdalszym

zakątku wszechświata pełnym gasnących gwiazd i czarnych dziur.

A potem nie było już nic. Tylko rozpędzający sie nos Otto Ruhma

pośród kosmicznej pustki. Nieprzenikniona czerń, potworny mróz,

zero stopni Kelvina, czyli minus 273 Celsjusza, jakby kto nie wiedział.

Ostatnie czarne dziury zapadły się same w siebie.

Ktoś mógłby powiedzieć, że nie bardzo da się dalej ciągnąć tę

historię. Że się zagalopowałem i już się z tej pustki zimnej nie

wywikłam. Otóż nie!

Nos otto Ruhma pędził nadal przez eony kosmicznej próżni,

a ponieważ przestrzeń, jak stwierdził dziadek Einstein, jest

zakrzywiona, każda materia wyrzucona odpowiednio mocno

w jedną stronę, wróci do punktu startu, tyle że od strony drugiej.

I tak też stało się z wydłużajacym się ponad miarę nosem Otto

Ruhma. Po godzinie metagalaktycznej podróży nos wbił się

na powrót w atmosferę i pędząc po stycznej do powierzchni

ziemi zbliżał się do Otto Ruhma celując prosto w jego kark.

Odmrożony w kosmicznym chłodzie nos wbił się w głowę

Ruhma jak nóż w masło. Otto nawet nie jęknął. Umarł natychmiast,

a jego organ powonienia pozbawiony swego żywiciela wreszcie

przestał się wydłużać.

Doktor M. wyciągnął pieniądze z koperty. Jak zwykle czuł przyjemny

dreszczyk podniecenia. "Ciekawe ile tym razem tego będzie ?"-

myślał. Pieniądze. Szmal. Forsa. Kapusta. Uwielbiał je. Uwielbiał

je liczyć, segregować, układać banknoty "ryjami do przodu",

sprawdzać znaki wodne, czuć pod palcami ich specjalne

wypukłości. Kochał to. Brał łapówki tak często jak się dało. Brał

za wszystko. Za lepsze łóżko, za lepszą salę. Za szybszy termin

operacji. Za ogólny "nadzór". Brał chętnie te "nie

proszone"

i te, które wymuszał mało subtelnymi aluzjami. Nigdy nie uważał,

że wziął za dużo, albo że mu się właściwie nie należy, bo nic nie

zrobił, żeby na łapówkę zasłużyć.

Tym razem zainkasował 3000 zł. za załatwienie poza kolejką

endoprotezy dla swojej pacjentki. Kiedy wkładał plik banknotów

do portfela nagle coś go zaniepokoiło. Rozejrzał się po swoim

gabinecie. Coś było nie tak, ale nie mógł sobie uzmysłowić co.

Przez chwilę siedział bez ruchu. Było cicho. Szczelnie zamknięte

okna tłumiły odgłosy ulicy. Powoli do jego świadomości docierał

nowy bodziec.

"Coś śmierdzi"-doktor M. nie miał już wątpliwości. W gabinecie

zalatywało gównem. Wstał z fotela. Sprawdził podeszwy butów.

Były czyste. Skąd ten zapach ? Smród właściwie. Jeszcze raz

rozejrzał się po pokoju. Zaglądnął we wszystkie kąty. Nic.

Panował idealny porządek. Doktor M. był czuły na punkcie

porządku. Wyrzucił już trzy sprzątaczki z roboty za niechlujnie

pościerany kurz i inne niedopatrzenia. Obecna sprzątaczka

była perfekcjonistką-do niczego nie mógł sie przyczepić.

A jednak śmierdziało. Czuć było, może niezbyt intensywny,

ale jednak wyraźny zapach gówna. Doktor chodził po pokoju

i węszył. Próbował odnaleźć źródło przykrego zapachu.

Wyglądał trochę jak dzieciak bawiący się w "ciepło-zimno".

Jego poszukiwania nie przyniosły skutku. Wszędzie śmierdziało

jednakowo.

Doktor M. powąchał sobie pachę. Potem dłoń. Kiedy zbliżał

nos do dłoni, zaczynał rozumieć, choć jeszcze nie mógł uwierzyć.

Załomotało mu serce. To on ! To on był źródłem smrodu !

Czuł wyraźnie. Im bliżej dłoni był jego nos, tym wyraźniej

czuł w nozdrzach zapach gówna. Był zszokowany.

"To niemożliwe"- biegiem prawie rzucił się w stronę łazienki,

zdarł z siebie ubranie i wszedł pod prysznic. Mydlił się

i szorował ostrą gąbką przez ponad godzinę, aż skóra zrobiła

się czerwona. Potem wytarł się do sucha i jeszcze raz powtórzył

próbę z nosem i ręką.

Kąpiel nic nie pomogła. Nadal śmierdział.

Doktor M. wydezodorantował się i spryskał obficie perfumami.

Kosmetyki zabiły, albo przynajmniej przykryły przykry zapach.

Ubrał się i wyszedł na miasto.

..........................................................

Następne dni minęły doktorowi pod znakiem maskowanego

smrodu. Doktor M. unikał ludzi. Któregoś dnia, kiedy wyszedł,

z pracy, zobaczył, że jakiś podlec przebił mu wszystkie koła

w samochodzie. Klnąc pod nosem poszedł na przystanek

autobusowy, wolał jechać autobusem niż taksówką. Nienawidził

taksówkarzy. W autobusie udało mu się zająć miejsce przy oknie.

Siedział i patrzył na mijające go samochody. Na którymś przystanku

wsiadła kobieta w zaawansowanej ciąży. Doktor M. ustapił jej

miejsca. Jakoś tak odruchowo. W domu, kiedy ściągnął krawat

i koszulę, ze zdziwieniem stwierdził, że przestało śmierdzieć.

Znowu chodził po mieszkaniu jak lunatyk i węszył, wąchał pachy

i dłonie. Ale tym razem oględziny wypadły pomyślnie.

Usiadł na fotelu i zadumał się głęboko.

Po trzeciej szklance burbona zaczął kojarzyć fakty.

smród pojawił się po wzięciu łapówki, ustał po ustąpieniu

cieżarnej kobiecie miejsca w autobusie. Zły czyn sprawia,

że ciało przestaje być filtrem zapachów, które mamy w sobie.

Jakby go nie było, i wtedy to co jest w środku, ten cały szlam,

to wszystko cuchnie. Dobry uczynek niweluje skutki złego.

Wtedy przestaje śmierdzieć. Jakie to proste !

Uskrzydlony zrozumieniem problemu, doktor M. nie mógł

się doczekać następnego dnia. Skończył butelkę burbona;

tak przez rozum, z przyzwyczajenia. Ciągle myślał o tym ,że musi

sprawdzić w praktyce to co wykoncypował.

Następnego dnia ukradł morfinę ze szpitalnej apteczki.

Tak jak przypuszczał zaczął znowu śmierdzieć. Wrócił

autem do domu. Zrzucił kurtkę i usiadł do komputera.

Zalogował się na swojej stronie bankowej i przelał 300 zł.

na konto Domu Pomocy Społecznej Dla Matek z Małymi Dziećmi.

Przestał śmierdzieć.

Doktor M. westchnął z ulgą. Dzięki wrodzonej inteligencji

i spostrzegawczości odkrył nowe reguły rządzące światem.

Teraz, kiedy poznał zasady, przystosowanie się było prostą

sprawą.

..........................................................................

Doktor M. brał łapówki jak dawniej. Wracał potem tramwajem

i ustępował miejsca ciężarnym albo babom z siatami. Wolał

to niż wpłacanie datków na sieroty i domy straców. W końcu

nie po to brał łapówy, żeby potem dzielić się nimi z obcymi.

Ale najlepsze było przeprowadzanie staruszków przez jezdnię.

Roboty niewiele, czasu marnować nie trzeba, a efekt murowany.

Któregoś dnia wychodząc z pracy spotkał się w windzie z dr K.

Cuchnęło od niego kwaśnymi rzygowinami.Może dlatego,że był

wielki i gruby jak knur i uwielbiał się objadać białą kiełbasą.

Najbardziej lubił surową. Doktora M. aż zemdliło.

"Ten to musiał nabroić"-pomyślał.

Wyszli razem na ulicę. W tym samym momencie dostrzegli

staruszka stojącego na czerwonym świetle. Oczy im zaświeciły.

Staruszek, i to w dodatku niewidomy ! Trzymał w suchej dłoni

białą laskę. Doktorzy rzucili się w jego stronę, dopadli go w tej

samej chwili. Każdy z nich chciał przeprowadzić niewidomego

przez drogę. Zaczęli się szarpać.

-Oddawaj staruszka ! -krzyczał doktor M.

-Zostaw ! Puść !-darł się doktor K.

Każdy ciągnął w swoją stronę. Doktor M. wyrwał staruszkowi

laskę i zaczął nią okładać doktora K. Niewidomy wywrócił się

na bruk i stłukł sobie ciemne okulary. Doktor M. nawet tego nie

zauważył, nadal tłukł laską doktora K. Tłukł i przeklinał go

plugawymi słowami. Adrenalina miotała nim jak kukłą. Doktor

K. kulił się pod ciosami i wył.

Po chwili na ulicy zaczęło potwornie śmierdzieć. Śmierdziało

tak strasznie, że tłum, który zgromadził się zwabiony bijatyką,

rozpierzchł się. Zostali tylko doktor K. i doktor M. Staruszek

uciekł w popłochu, kulejąc. Doktor M. przestał bić doktora K.

Popatrzyli na siebie. Obaj ciężko dyszeli.

Mieli poszarpane ubrania.

Wróciłem do domu po pracy.

Nie mogłem otworzyć drzwi do mieszkania.

Mój klucz zacinał się w zamku.

W końcu otworzył mi Yeti.

Był większy od Szwarcenegera.

Zwalisty.

Cały obrośnięty futrem.

Założył sobie moje spodnie i koszulkę.

Tylko butów mi nie zabrał, bo były o wiele za małe.

Wypalił mi całą marychę i wypił ostatniego browara.

-Przecież ty nie istniejesz-powiedziałem-nie ma Yeti.

-Są-powiedział Yeti-pomyliło ci się z E.T.

E.T. nie istnieje.

-No to dlaczego nie siedzisz w górach, skoro jesteś Yeti ?

-Nie twój interes- powiedział Yeti i strzelił mnie z piąchy

w szczękę. Upadając zawadziłem jeszcze o kant szafki

i podbiłem sobie oko. Straciłem przytomność.

Kiedy się ocknąłem Yeti już nie było.

Później kiedy opowiadałem o tym kolegom, śmiali się

ze mnie. Nie wierzyli nic a nic, szczególnie, że czasem

ze zdenerwowania mówiłem, że to był E.T. a nie Yeti.

DRAMAT

X - fecet z psem na smyczy

Y - facet z teczką

Z - baba w oknie

ciekawe co on sobie myśli ten głupek kiedy tak lezie z teczką

na przystanek zawsze się muszę na niego napatoczyć na tego

skurwysyna dzień w dzień go widzę udam że odbieram

komórkę żeby nie mówić mu dzień dobry nie mogę patrzeć na

tego szmatławego parszywca

co on sobie może myśleć ten dureń jak tak lezie codziennie

z tym swoim głupim psem zawsze go muszę spotkać skurwysyna

rano jak idę na przystanek odbiorę niby komórkę nie chcę się

się z nim witać nie wiadomo kto głupszy on czy ten głupi kundel

rzygać mi się chce jak widzę tego parszywego szmatławca

co oni sobie mogą myśleć jak tak lezą w te i we wte jeden

z chujową teczką a drugi z głupim psem udaję że nie patrzę

na nich tylko gdzieś w górę i tylko czasami łypię ten z teczką

kroczy jakiś taki sztywny brzuch wypina durny pies ciągnie

durnego pana szura pazurami po chodniku i poszczekuje

niedobrze mi się robi jak patrzę na tych skurwysynów

w tej samej chwili wyciągają komórki i niby gadają żeby

nie musieć się witać

co ona się ciągle gapi ta głupia kurwa w oknie siedzi

i się patrzy tępo w dal i tylko czasem łypnie że też jej

sie nie znudzi tak ciągle w oknie siedzieć musi być

głupia jak but żeby tak ciągle siedzieć

znowu ta małpa w oknie siedzi i wybałusza gały

gapi się jak niedorozwinięta co to za tłuk wstrętny

***

Nagle następuje potężny wybuch atomowy. Na horyzoncie

pojawia się wielka kula światła. A potem widać zbliżającą

się falę uderzeniową, która niszczy wszystko na swojej

drodze.

***

o kurwa!

ja pierdolę!

kurwa ja pierdolę!

KURTYNA

Wczoraj wpuściłem do domu akwizytora.

- Nie jestem akwizytorem - powiedział akwizytor, kiedy był

już w moim mieszkaniu. - Jestem przedstawicielem

handlowym firmy "Jan Kobylak - Sprzedaż dziur sp. z o.o."

i chciałbym zachęcić pana do zakupu dziury.

- Po co mi dziura? - zapytałem akwizytora.

- Dziura, którą panu proponuję nie jest taką sobie pierwszą

lepszą dziurą. To mega dziura! To dziura w całym!

- A mógłbym ją zobaczyć? Tę dziurę.

- Nie może pan zobaczyć dziury w całym.

- Chciałbym jej dotknąć, pomacać.

- Nie może pan dotknąć dziury! Dziurę może pan zobaczyć

tylko w kontekście innego przedmiotu. Tymczasem my

sprzedajemy same dziury bez dodatkowych bonusów.

- To gdzie ona jest? Ta dziura.

- Nigdzie. Dziura oderwana od kontekstu jest nicością,

jest brakiem czegoś... a nasza dziura, ponieważ jest dziurą

w całym, jest brakiem wszystkiego, jest wszech - dziurą,

można powiedzieć, że nasza dziura jest antytezą

wszechświata, i z tym właśnie teraz do pana przychodzę,

za jedyne 299 zł może pan być posiadaczem dziury, w której

zawierają się wszystkie inne dziury, wszystkie dziury w serze,

co ja mówię, wszystkie dziury we wszytkich serach,

jakie mleczarze właśnie wyprodukowali na całej kuli

ziemskiej. Wszystkie dziury w zębach wszystkich ludzi,

miliony, miliony dziur, wszystkie dziury po kulach, dziury

w ziemi, wszystkie leje po bombach, czarne dziury,

wszelkie otwory, wszystko to może być pana, jeśli kupi

pan mega dziurę, dziurę w całym, która wszystkie te dziury

ma w sobie.

- Ale po co mi w ogóle dziura?

- To pan nie wie? Dziura przynosi szczęście!

Akwizytor wyjął z kieszeni marynarki plik kolorowych zdjęć.

Były to okropne fotografie. Pokrwawione, rozczłonkowane

ofiary nalotów bombowych i katastrof kolejowych, zdjęcia

zagłodzonych na śmierć afrykańskich dzieci, krwawe jatki

po terrostycznych zamachach, ludzie po amputacjach,

trędowaci...

- Ci wszyscy nieszczęśnicy nie byli posiadaczami

dziury, którą właśnie teraz panu oferuję. - powiedział

akwizytor.

- A skąd pan to wie? - zapytałem.

- Zdjęcia pochodzą sprzed 2010 roku, a interes prowadzimy

od 2011, więc nie mogliśmy wcześniej sprzedać nikomu

żadnej dziury.

***

Dałem się przekonać akwizytorowi. Kupiłem trzy dziury

w cenie dwóch za jedyne 599 zł. Dodaktowo nabyłem

jeden egzemplarz kotlet - maski za 99 zł. Kotlet - maska

to taka maska na twarz, w której każdy wygląda jak kotlet.

I właśnie nie wiem, nia pamiętam właściwie, po co mi

ta maska. Poza tym dręczą mnie wątpliwości, czy

akwizytor mnie nie oszukał. Kupiłem trzy dziury w całym.

Czy mogą być w ogóle, czy mogą istnieć równocześnie

trzy dziury w całym? Skoro dziura w całym jest antytezą

całego wszechświata i zawiera w sobie wszystkie inne

dziury? Jak może istnieć druga dziura w całym, a nawet

trzecia, skoro dziura w całym jest dziurą w całym?

odwyk sprawił

że odwykł

więc co mu tam

co mu tam

odwyk sprawił

że odwykł

więc co mu tam

jeden mały łyk

to jest mały myk

przecież odwyk

sprawił że odwykł

więc co mu tam

co mu tam

jeden mały łyk

to jest mały myk

dwa łyki

to małe miki

no bo odwyk

sprawił że odwykł

więc co mu więc co mu

więc co mu tam

skoro odwyk

sprawił że odwykł

tylko jeden łyk

to mały myk

cztery łyki

to małe miki

bo odwyk

sprawił że

odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

odwyk sprawił

że odwykł

Najlepsza do plucia była metalowa rurka po ołówku. Na kulki

z plasteliny. Trzeba było utoczyć kulkę odpowiednich rozmiarów,

tak żeby obwód kuli kulki pasował do średnicy rurki. Strzał z rurki

był naprawdę bolesny. Tylko trzeba było wcelować w odkrytą część

ciała. Najczęściej była to szyja koleżanki z klasy albo jej policzek.

Dobra też była proca z gumki modelarskiej owiniętej na palcach.

Strzelało się ze skobelków ugniecionych z papierowych zwitków.

Strzał ze skobelka był bardziej bolesny od strzału z rurki plastelinową

kulką. Najbardziej hardkorową odmianą tej zabawy było strzelanie

ze skobelków utworzonych z drutu w gumowej izolacji. Ale takimi

pociskami naparzaliśmy się między sobą. Dziewczęta objęte były

ochroną przed bronią naprawdę ciężką.

Godzinami graliśmy w kolarzy. Gra w kolarzy zabierała sporo czasu.

Najpierw trzeba było narysować kredą trasę na chodniku. Fajne były

trasy z udziwnieniami, na przykład prowadzące po schodach, albo

po murku okalającym piaskownicę, potem ciężka przeprawa po

piasku zalegającym wokół piaskownicy. Kolarzami były zakrętki

do słoików typu "twist-off". We wnętrzu zakrętki można było

wymalować flamastrem barwy narodowe, oraz wykaligrafować imię

i nazwisko kolarza, którego reprezentuje zakrętka. Gra polegała

na tym, aby nie wypaść z trasy i zwyciężyć innych kolarzy. Czyli

było tak jak w realu. Każdy miał trzy pstryknięcia, jak wypadł

z trasy krzyczeliśmy "wylota" i grę zaczynał następny "kolarz".

Pamiętam jak bawiliśmy się już kilka godzin, trasa wyścigu

była wyjątkowo długa, ale już zbliżaliśmy sie do końca gry,

i wtedy pojawił się Kotlet-Maska ze swoimi kolegami.

Nie mieliśmy żadnych szans. Kotlet-Maska i jego kumple byli

chuliganami, poza tym byli strasi i silniejsi. Wbiegli na naszą

trasę i rozkopali kolarzy. Potem ze śmiechem rozgniatali je

obcasami. Patrzyliśmy bezsilnie jak nasi kolarze-Szurkowski,

Mytnik, Szozda ginęli pod butami chulihanów.Kotlet-Maska

miał dwie siostry bliźniaczki Brunhildy, które miały psa Czarka,

który tak naprawdę był suką. Brunhildy szczuły wszystkich psem

Czarkiem. A ich brat był hersztem bandy. Kotlet-Maska miał

na nazwisko Robak. Nikt nie odważyłby się powiedzieć przy Robaku

"Kotlet-Maska". O Robaku mówili Kotlet-Maska tylko wtedy, kiedy

Robaka nie było w pobliżu. Robak miał ksywę "Kotlet-Maska"

dlatego, że miał gębę jak kotlet maska. Jego siostry bliźniaczki

były szpetne, wszyscy mówili na nie "Brunhildy", a one szczuły

tych, co na nie tak mówili, psem Czarkiem, który był małym

złośliwym kundlem, z zadartym skręconym w @ ogonem,

potrafiącym z zaskoczenia ugryźć w łydkę, albo przynajmniej

uszkodzić nogawkę.

W zimie Koltet-Masaka z kumplami złośliwie solili ślizgawki.

Kiedy ślizgawka powoli robiła się fajna, fajna górka taka

w sam raz, i trasa wyślizgana, tak akurat, wtedy pojawiał się

Kotlet-Maska z torbą soli i posypywał ślizgawkę. Po piętnastu

minutach ślizgawka była do niczego-rozmrożona. Słychać

było krakanie wron, rechot Robaka i jego kumpli, i ujadanie

Czarka, który szczuł przechodnia podjudzony przez siostry

Brunhildy. Kiedy Robak nie miał pieniędzy stosował sprytną

sztuczkę. Najpierw był grzeczny. Pytał delikwenta "masz

pieniądze ?" "nie mam" odpowiadał delikwent "a może

nie wiesz, że masz" upewniał się Robak po czym wywracał

delikwenta, chwytał za kostki, podnosił do góry i potrząsał.

Zabierał wszystkie pieniądze wytrząśnięte z nieszczęśnika.

Wiele lat później Robak Kotlet Maska rządził w restauracji

"Gościnna". Miał swój stolik przy którym odbywały się codzienne

party. Robak dostawał od rodziny za granicą 100 dolarów raz

na miesiąc. Stać go było na utrzymanie kompani i posłuch.

W "Gościnnej" można było kupić wódkę na wynos, tylko

trzeba ją było przelać z kieliszków do butelki, niby pod stołem,

że niby nikt nie widzi. Wódka była ciepła.

Ale dużo wcześniej każdy chciał mieć zegarek elektroniczny.

Zegarek elektroniczny był tak samo ważnym gadżetem jakim

jest teraz telefon komórkowy. Na początku lat osiemdziesiątych.

Każdy miał zegarek elektroniczny z wyświetlaczem z ciekłych

kryształów. Już sama nazwa robiła wrażenie. Zegarek

z wyświetlaczem z ciekłych kryształów. Ale to jeszcze nic !

Zegarki te miały zajebiste melodyjki, które mogły służyć jako

budzik. Ale to jeszcze nic ! Zegarki te miały opcję pipkania

o równej godzinie, czyli pipkały kiedy kończyła się jedna godzina,

i zaczynała następna. Ta opcja była wykorzystywana nagminnie.

Każdy kto miał zegarek elektroniczny wykorzystywał opcję

pipkania o równej godzinie.

To pipkanie doprowadzało do denerwujących sytuacji.

Np. w kinie. Kim Basinger oddaje Rurce to co ma najświętszego,

gra muzyka nastrojowa, następuje zbliżenie, ale akurat jest,

powiedzmy, dwudziesta pierwsza i zamiast muzyki nastrojowej

i stęk stęk oh oh słychać pipkanie, narastające, bo najpierw pipkają

zegarki śpieszące się, najpierw pip pip nieśmiało, ale statystyka

działa, im bliżej równej godziny, tym więcej pipnięć. Najwięcej

o równej godzinie. I potem zjazd, coraz rzadziej pipkają zegarki

spóźnione, ale jednak. I jest tak nie tylko, kiedy Kim Basinger,

ale np. Arnold demoluje i strzela z rozpylacza, a tam zamiast

rozpylania pipkanie.

Tak właściwie nie wiem po co o tym piszę. Przeżyłem różne mody.

Proce, rurki, noże, Byłem chuliganem osiedlowym. Tłukłem butelki,

rzucałem kamieniami, wybijałem szyby...

Wszystko to minęło. Zastanawiam się, czy digart jest taką samą

modą, jak strzelanie z rurki, albo z procy. Albo tez zegarek

elektronicynz.

A co by było, gdyby Jezus Chrystus nie umarł na krzyżu?

***

Tylko został powieszony. Nie ukrzyżowanie było jego

kaźnią, a szubienica.

***

Czy szpice kościołów zdobione by były szubienicami?

Czy kapłani i wierni nosiliby srebrne łańcuszki z małą

szubieniczką? Albo złote. Czy leżeliby na zimnej posadzce

szubienicą i czy byłyby ołtarze rzeźbione z mega

szubienicami i dyndającymi na sznurku (drucie)

naturalistycznymi wisielcami z wybałuszonymi oczami

i wywalonym przez otwarte usta sinym językiem?

***

Czy niewiernych tępiono by ogniem i mieczem, i kazano

klęczeć przed Świętą Szubienicą? Czy żegnano by się

znakiem szubienicy? I czy mała drewaniana szubieniczka

wisiałaby na ścianie w każdym domu, w każdym miejscu

zadaszonym? Czy piłkarze przed wejściem na boisko

nie robiliby na piersiach pośpiesznie znaku szubienicy,

i czy nie całowaliby szubieniczki na łańcuszku

wierni w dramatycznych chwilach swego życia?

***

A kiedy wyciągnę kopytka, czy nad moją mogiłą nie

wyrośnie nowa szubienica? Jeszcze jedna. Kolejna.

Jedna z wielu.

Pan Bóg stworzył ludzi na swoje podobieństwo, a potem ich

wszystkich wymordował, bo nie byli grzeczni. Zrobił im lany

poniedziałek i lany wtorek i laną środę i lany czwartek i lany

piątek i laną sobotę i laną niedzielę i tak dalej. Tylko Noe dostał

cynk i zawczasu się przygotwał do kataklizmu. Zbudował Arkę.

Pan Bóg kazał mu wziąć na statek po jednej parze z każdego gatunku

zwierząt. Noe zbudował wielki statek, na którym schronił się wraz

z rodziną i wszystkimi zwierzętami jakie były, ale tylko po jednej

parce. I wtedy Pan Bóg postanowił wszystkich wymordować

i sprowadził na ziemię wielkie ulewy, które spowodowały potop.

Woda załała wszystkie kontynenty, miasta, wioski, pola. Zmiotła

wszystkie domy i zagrody dla zwierząt. Woda przykryła nawet

najwyższe góry. Wszyscy ludzie, oprócz Noego, umarli. Na całej

kuli ziemskiej powstał jeden wielki ocean. Na wodzie unosiły się

wzdęte trupy. Trupy ludzi i zwierząt. Trupy dzieci i trupy źrebaków,

młodych baranków, owieczek i świnek. Od czasu do czasu, to

tu, to tam do trupów podpływały rekiny i odgryzały im jakąś część

ciała, a to głowę, a to rękę, a to nogę. I po pewnym czasie zostały

już tylko kadłubki ludzi i zwierząt. Kadłubki dzieci i kadłubki źrebaków,

kadłubki baranków i owieczek. I kadłubki świnek. Pan Bóg patrzył

na to z Nieba przez niebieskie musztardówy i cieszył się, że tak

surowo ukarał ludzi, których stworzył, a oni nie chcieli być mu

posłuszni.

Tymczasem na Arce Noego kwitło życie. Noe zabrał na statek

tyle jadła i napojów, że starczyło dla wszystkich. Dla pary baranków

miał siano, dla innych zwierząt też coś miał. Płynęli przez ocean,

jedli, pili i rżnęli się znudów, każdy z każdym. Rżnęli się, a w dole

po wodzie pływały gnijące kadłubki tych wszystkich, którym się

nie poszczęściło. Co jakiś czas Noe przerywał rżnięcie i wychodził

na pokład wypuścić gołąbka. Wypuszczał gołąbka w nadziei, że

gołąbek nie wróci, co by oznaczało, że gdzieś jest ląd, ale gołąbek

wracał, więc Noe wracał pod pokład, żeby dalej rżnąć. A konie,

psy, lwy, tygrysy, sarny, antylopy, antylopy gnu, rosomaki, lisy,

gibbony, jażozwierze, zwierzojeże, niedźwiedzie, niedźwiedzie

polarne, niedźwiedzie grizzli, pantery, lamparty, zebry, żyrafy,

nutrie, bobry, tchórze, tchórzofretki, świnki morskie, krety, szczury,

myszy, komary, muchy, rozwielitki, pantofelki nawet nie przerywały

ruchania.

Aż w końcu, któregoś dnia gołąbek nie wrócił, co oznaczało, że

gdzieś w pobliżu musi być ląd, albo że gołąbek zdechł.

Noe płynął dalej i wreszcie dopłynął do suchego lądu.

Razem z nim na ląd wyszły wszystkie zwierzęta, po jednej parce.

Wszyscy byli strasznie zjebani.

Na suchym lądzie każdy urządził się jak potrafił.

A potem, po paru tygodniach, miesiącach na świat przyszło

potomstwo tych wszystkich co się dmuchali na Arce Noego.

Przyszły na świat dzieci Noego i młode źrebaki, baranki i świnki.

Przyszły na świat lwiątka, panterki, niedźwiadki, sarenki, rosomaczki,

antylopki, antylopki gnu, małe liski, zeberki, kreciki, szczurki, myszki,

komarki, muszki...

A wszystko to z kazirodczych związków !

Dlatego wszyscy są tacy powaleni !

To przez brak świeżego dopływu genów.

Ludzie są powaleni i zwierzęta są porąbane.

Ludzie zadręczają się nawzajem. Muchy potrafią krążyć

godzinami i się nie męczą i brzęczą, żeby zadręczać ludzi.

Z kolei małe dzieci, jak już uda im się złapać muchę, męczą

ją. Urywają nóżki i skrzydełka. Jest jakaś kontynuacja w tym, co

robią dzieci. Kontynuacja działalności rekinów obgryzających ciała

potopionych. I tu i tam kadłubki. Koty miauczą w marcu rozrywane

żądzą. Karaluchy w ogóle się nie przejmują tylko mnożą się. Potem

zeżrą ser. Tak jak jeże, Jeże też lubią ser.

Ale jednak strasznie chałasują. Trudno jest jednak jeżowi

zeżreć ser. Muchy siadają na serze. Odegnane rozbrzęczają,

więc nawet kiedy brak tuptania jeżego-słychać brzęczenie.

Wygląda to mniej więcej tak:

Idzie jeż :

-Tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup

tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup tup .

Podchodzi i rozgania muchy. A wtedy muchy robią :

-BZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

I wtedy się budzimy.

I ratujemy ser.

W barze "Galaktycznym" spotkali się trzej Etanie. Etanie

czyli mieszkańcy planety Eta. A może Etańczycy? Przed

nimi stały trzy kufle z resztkami piwa bez gazu. Nasi

bohaterowie polewali pod stołem "jowiszówkę", którą

przywiózł jeden z nich, z wyprawy do układu słonecznego.

Mówię wam - powiedział ten, który miał "jowiszówkę",

rozejrzał się, czy nikt nie patrzy i łyknął ze szklaneczki -

oni mają tylko jedne usta.

- Kto? - spytał drugi.

- Ziemiole, oni mają tylko jedne usta. Te usta służą im

równocześnie, jako wpust do układu pokarmowego

i odbyt układu informacyjnego.

- Pierdolenie o Etaprobenie* - zaśmiał się trzeci -

połykając równocześnie drugimi ustami, ostatni

chaust piwa.

- To co? Gadają nimi i żrą?

- Dokładnie! napychają sobie jedzenie w odbyt

informacyjny.

- Niesłychane!

- To jeszcze nic! Oprócz pojedynczych ust, mają coś

jeszcze, coś dziwnego.

- Jedno ucho!

- Jedno oko.

- Nie! Mają tylko jednego penisa.

- Jak to?

- Ano, tak to. Nie mają osobnego siusiaka do sikania

i osobnego do wiecie... ten tego.

- Jak to? Tym samym fiutem, którym się odlewają,

robią potem ten, tego ?

- Panowie! Nie przy jedzeniu - powiedział trzeci i czknął.

Z drugich ust pociekła mu stróżka śliny.

- Przy jakim jedzeniu? - zapytał pierwszy.

- Przecież mamy tylko "jowiszówkę".

- Już nie mamy. Skończyła się.

- Skoczę po następną flaszkę - powiedział ten, który

opowiadał o ziemiolach - i odszedł od stołu.

- Pierdolenie o Etaprobenie - powiedział po chwili

drugi.

- Schlał sie jak zwykle - powiedział trzeci.

- I głupoty wygaduje.

* Etaproben - wybitny kompozytor.

ach gdybym miał

tysiąc dział śmierć

i zniszczenie bym siał

śmierć i zniszczenie

bym siał

ach gdybym miał

tysiąc proc pokazałbym

swoją moc

pokazałbym swoją

moc

śmierć i zniszczenie

bym siał

ach gdybym

miał rakietę

zdobyłbym każdą

kobietę

zdobyłbym każdą

kobietę

gdybym miał

rakietę

zdobyłbym co bym

chciał gdybym rakietę

miał

zdobyłbym co bym

chciał gdybym sztachetę

miał

i z tysiąca raziłbym dział

śmierć i zniszczenie bym siał

jestem w chwili

albo albo

przykrywa mnie

prześcieradło

z lewej memłanie

z prawej ciamkanie

ale najgorszy ten

co ma słowotok

próbuję mu przerwać

ale on nie da sobie

ktoś beknął

ktoś pierdnął

ktoś smarknął

ktoś w sobie

na kacu się

zamknął