Wiosna

 Mgła otula parki

 niebem lśni płacz wiosny

 Bóg znów topi ludzi

 o siebie zazdrosny

 Wioną miętą groby

 skrzypi las olchowy

 szloch zielonych dzieci

 pieńków ścięte głowy

 Wiatr imiona nosi

 w poszumie gałęzi

 zwołują się drzewa

 niechętne uwięzi

 Bezżałobie trwania

 położyć chcą kres

 rąbał drwal toporem

 wyje po nim pies

 Uplamione dłonie

 w żywicznej ma krwi

 szkliste oko trupa

 bezsennością śni

 Serce konia skradło

 związując mu oczy

 organ ślepy szkapa

 przez dnie pędzą w nocy

 Drut kolczasty w pamięć

 niech krzyk budzi ptaki

 zwraca ustom echo

 głos nie byle jaki

 Dal wyłupi oczy

 los spisując sznytem

 nóż pióro zastąpi

 gdy skóra zeszytem

 Ręce krew oblepi

 w koślawej modlitwie

 nogi w chłód obrosną

 przychętne tej sitwie

 Nic po umieraniu

 deszcze zmyją grób

 na granicy łkania

 zabrzmi kosów ślub