TW# 05 — Brudne Noir — Ostatni raz o niczym

 Canulas

 Postać: Nocny stróż

 Zdarzenie: Popsuła się cyberprzestrzeń

 Efekt: 92. Niech jeden z twoich bohaterów będzie nieśmiertelny

 Pętla: https://www.youtube.com/watch?v=vIG

 Brudne Noir

 — Ostatni raz o niczym —

 "Podróż zero-jedynkowa".

 *

 — Zrobię coś strasznego, ale jeszcze nie wiem co.

 *

 Piwnica zachowała surową urodę wiktoriańskiej damy po psychiatrycznych przejściach. Kostropate poczerwie obłupanych cegieł przywodziło na myśl wykwity pokancerowanej skóry, uwiecznionej na poobdukcyjnych zdjęciach. Przestrzeń korelowała z innymi elementami coraz mocniej

 bardziej

 STRASZNIEJ

 upodabniając pomieszczenie do obrazu wspomnianej kobiety. Zarówno złudnoproste – niczym asymetria połamanych kończyn – ściany, czerń oczu okratowanych okien, czy wreszcie włosiste nici zwisających z sufitu łańcuchów składały się na puzzle puchnącego od kilku godzin ciała. Półmrok, ciepło oraz wspomniane wcześniej rekwizyty wytwarzały obraz nieprawdziwego bezpieczeństwa. Swoistą personifikację zimnej, wyrachowanej matrony, która resztkami tykającej pod woalką tynku bomby, usiłuje okiełznać nagromadzoną furię, tłumiąc napływy budzącego się do życia szaleństwa.

 — Poza chwilą wszystko jest kłamstwem — wydyszała ona.

 A on

 u

  d

  e

  r

  z

  y

  ł.

 *

 Poszli.

 Na pierwszym piętrze

 opletli strażnika zmęczonym jedwabiem przydymionych spojrzeń.

 Nie mogli zrozumieć, nie umieli

 pojąć,

 jak ktoś taki może utrzymywać w ryzach trzeźwy umysł,

 wiedząc, że zarówno urodzenie, wychowanie,

 długie lata kształceń

 zaprowadziły go do

 punktu,

 w którym po prostu stróżuje przedmiotom.

 — Ty jesteś nadzorcą — wypluli z siebie współsłowem. (Drobiny pogardy. Kropelki. Powietrze). — Zostałeś stworzony do tuzinkowości i banału. Cóż nam po spotkaniu ciebie? Cóż nam po spotkaniu z tobą?

 — Tak — pospieszył zgodzie. — Jestem istotą iście zerowej przydatności, lecz szczęśliwą. Szanuję swoją banalność.

 Zlustrowali karli ochłap trójnogiego taboretu, na którym żabio siedział. Przyjrzeli się górniczej lampie, nie mając pojęcia, że kiedyś jej płomień rozpali(ł) kopalnię Senghenydd. Wreszcie, skupili wzrok na utytłanych w bitumicznym węglu stopach siedzącego, łowiąc nieszczęsny obraz ostatniego stróża w dziejach świata. Nieszczęśnika, który ledwie już daje radę upilnować siebie. Akt tożsamy smutkom bezniebnego Boga. Widok, który niechybnie widział Albrecht Dürer, malując całą trójcę.

 Rycerza

 Śmierć

 i

 Diabła.

 Wyznała szeptem, że muszą spotkać tego z ostatniego piętra.

 — Pax in bello — odparł. — Pokój waszej wojnie.

 *

 To już znowu się dzieje. Jeszcze uśmiech dekoruje twarz, jeszcze jestem, ale to już znowu się zaczyna.

 Na razie daleko. Horyzontalna mrzonka, niczym starcza śmierć dla nastolatka, ale już gdzieś jest. Istnieje.

 Pociągająco straszne.

 Nie umiem zmusić się do niczego, wiedząc, że nie będę miał wieczności, by to, co wybiorę, móc udoskonalać.

 Obecnie jestem.

 Obecnie jestem.

 Przekleństwem adaptacji jest to, że do każdego kolejnego bodźca trzeba więcej. Jeśli góry – muszą być najwyższe. Jeśli dół – następny powinien być głębszy. Wszystko przez to, że poprzednia góra, poprzedni dół jest już dobrze znany.

 Syntetyczne niebezpieczeństwo nie jest w stanie wywołać odpowiedniej porcji niepokoju. Nie robi wrażenia.

 Obecnie staję się na tyle nieobecny, że nawet jeśli umrzesz, opłaczę cię, kiedy indziej. Każdy człowiek potrzebuje kwantum trosk, a że jestem poniekąd częścią wszystkich ludzi na swej drodze, potrzebuję bardziej.

 POTRZE

 BUJĘ

 WIĘ

 CEJ.

 Zabłąkałem się w literaturę, bo nie potrafiłem zabijać ludzi ani zabić siebie. Jednak przezwyciężyłem jedynie pokusę, nie zaś myśl samobójczą. Jest pewna rozkosz w opieraniu się pociągowi do wszelkich aktów samounicestwienia. A prawdziwie urodzony aktor zawsze kontroluje scenę.

 *

 Uchodzili za skupienie swoich wszystkich stanów.

 Jego uważano za szaleńca, bo nie umiał maskować nachodzących zbyt często impulsów. Jeśli chodzi o zapalczywość, człowiek wręcz niezwykle unerwiony, który nigdy własnych furii nie wytłumiał. Wszystko miał w stanie surowym. Gdy się niepokoił, ogarniała go nostalgia za okrucieństwem. Zwykł wtedy mawiać, że w doświadczeniu przerażenia samym sobą nie ma i nigdy nie było ostatecznych granic. Do pierwszej ofiary wypowiedział jedno krótkie zdanie. "Zawadzasz dzianiu się".

 Ona również nie uprawiała kultury pozorów, choć w przeciwieństwie do niego miała mocno rozbuchany aspekt szarlatański.

 "Zrobię coś strasznego, ale nie wiem co". — To jej częste słowa.

 Rozpoczęli w malowniczym Caerleon, przez trzy miesiące zjeżdżając calutkie Newport oraz niemal połowę Gwynedd, ciągle będąc w gazetach, na językach, w sercach – ciągle będąc o ten jeden krok. Na końcu osiedli w samym sercu Torfaen – niewielkim Pontypool.

 Tam powiedzieli: dość.

 Ostatnia para nieudolnie spionizowanych zwierząt w bezradnej ucieczce przed inkwizycyjnym ogniem stróżów prawa i wieśniaczym ostrzem zardzewiałych wideł.

 Nim do tego doszło i miejscowi sforsowali drzwi, upłynęło dziewięć dni sielanki. Przez ten czas stali się leniwi i nie było nikogo zręczniejszego w mnożeniu przeszkód przed samym aktem podjęcia działania. Był to czas sielanki i spokoju. Czas ciszy przed wchodzącą burzą. W owych dziewięciu dniach paśli się jedynie promieniami wzajemnych uniesień, rozwijając w sobie oraz pielęgnując niemal nadprzyrodzone lenistwo. Nie mieli na wyposażeniu wystarczających bodźców, wykształcili więc pomiędzy sobą pewien upiorny rodzaj ekonomicznego intelektu opartego głównie na westchnieniach.

 Później zawiał wiatr północnych pól.

 Później wszystko zgasło.

 *

 Do końca pozostanę biedny.

 Każdy nabyty pieniądz rozdysponuję impulsem. Prawdziwych nigdy nie zarobię, bo żeby mieć na nie szansę, należy w ten czy inny sposób zajmować się innymi ludźmi i przykładać stuprocentową wagę do ich spraw.

 Mnie wystarczy zakleszczenie pomiędzy ułudą a upływającym czasem. Załaszczenie w oczekiwaniu na statystycznie niemożliwy dar.

 Jestem już tak skończony, że wczoraj nieomal obudziłem się na skraju modlitwy, czując olbrzymie szczęście na myśl o tysiącach pulchnych planet. I o tym, że skoro trwają, to również przeminą. Nie ja jeden, myślałem. Nie ja

 ...jeden.

  Jest coś kojącego w tym, że wraz z twoją śmiercią, umierają również wszystkie światy. Dla większości esencją istnienia jest jedynie samo do tego istnienia przywiązanie. Ja zaś mam w sobie ogromne zasoby sceptycyzmu, które opierają się wszelkim sztormom i chwilowym kaprysom uwierzenia w coś więcej, niż wypadkowe wyrzyganie przez określony czas oraz miejsce. Wszystko, co widzę wokół, utwierdza mnie w odrazie dla świata. Czasami, kiedy jest noc, nie wstaję, ale i tak przebywam cały dystans, drogę oraz wszystkie mile dzielące mnie od totalnego chaosu.

 Moja cyberprzestrzeń już nie działa.

 Moja cyberprzestrzeń działa właśnie teraz.

 *

 Dziewiątego przedranka obudził ją wcześniej. Kazał podejść do okna i wyjrzeć.

 — Widzisz tamte psy?

 Późnonocny wiatr miał w sobie pierwiastek gwałciciela. Wymiętolona przez trudy nocy halka przypominała sfatygowany żagiel, który ledwie ocalał z wichury.

 — Widzę — odparła. Umysł jeszcze nie wiedział, ale łzy już tak. Następną porcję słów wyrzucił głośniej i ponaglająco.

 — Co o nich sądzisz?

 Purpurą zasłony osłoniła zapłakaną twarz.

 — Są smutne.

 Wieśniacy nadchodzili. Pohukiwał ślepym rykiem tłum. Kipiało od tumultu nagromadzonych w czystym gniewie słów. Po kocich łbach brukowanych ulic stukały obcasy nigdy niepodzelowanych butów. Pierwsze światła portowych lamp punktowo rozświetlały nagromadzoną podczas nocy szadź.

 Gdy pytał, czy wie czemu, krzyczała, że jeszcze mają szansę uciec.

 — Czy wiesz czemu? — powtórzył dosadniej.

 — Niee.

 — Są smutne, ponieważ istnieją.

 Szarpnęła go za rękaw. Z porozklejanych słów wywnioskował, że w ucieczce zawarła całe piękno świata, jakie jeszcze czeka na odkrycie.

 — Skoro nie umiałem znosić samego siebie, jakże mógłbym nauczyć się kunsztu znoszenia całego świata?

 — Zabiją nas. Zetną albo powieszą. Być może spalą.

 — Co z tego skoro naturalna śmierć jest kompromitacją?

 Zrozumiała. Gdy pochwyconą ławą wyważali drzwi, starała się uspokoić drżenie rąk.

 — Czy mnie...

 — Najgłębsze uczucia zawsze się ukrywa.

 *

 Przyjdzie chwila, mur, koniec drogi, kiedy już nie da rady uciec przed konsekwencjami własnych teorii i postrzegań. Wówczas jedyne, co można będzie zrobić, to poddać się idei przeznaczenia i zostać dezerterem, który, w angielskim stylu, porzuci samego siebie.

 Czasem, dość rzadko, ale jednak czuję wielką potrzebę zerwania z wieloma ludźmi.

 Napisy na ścianach:

 — STRATA MUSI BOLEĆ.

 — STRATA MUSI BYĆ NIEODWRACALNA I JEDNOKIERUNKOWA.

 — MUSI PALIĆ.

 — MUSI NISZCZYĆ.

 *

 Na czwartym piętrze minęli naiwnych, którzy siedzieli w niezamkniętych celach, nieumiejąc pojąć własnej znikomości. Na szesnastym ktoś mocno wierzący własnemu proroctwu wykrzyczał, że pamięta czasy, kiedy Adam był zaledwie gliną, której nie dotknęły ręce Boga.

 Poszli wyżej.

 Dużo, dużo wyżej.

 — Martwisz się? — spytał, kiedy piętra liczyli już w latach tułaczki.

 — Tak. Martwię się brakiem końca.

 Kolejne dziesięciolecia upłynęły, zanim zebraną myśl oswoił słowem.

 — Pamiętaj. Jeżeli przez te wszystkie lata nie wnosiliśmy postępów na żadnej płaszczyźnie, to dlatego, że szukaliśmy rzeczy nie do znalezienia. Musimy pozwolić umrzeć światu, który nas zamieszkuje.

 Eony upłynęły, gdy w końcu natrafili na znajome miejsce.

 *

 — Zrobię coś strasznego, ale jeszcze nie wiem co.

 *

 Piwnica zachowała surową urodę wiktoriańskiej damy po psychiatrycznych przejściach. Kostropate poczerwie obłupanych cegieł przywodziło na myśl wykwity pokancerowanej skóry, uwiecznionej na poobdukcyjnych zdjęciach. Przestrzeń korelowała z innymi elementami coraz mocniej

 bardziej

 STRASZNIEJ.

 — Wiecie, co jest straszne? — zapytał drugi, a zarazem także pierwszy strażnik.

 Hurtem odparli: "NIE".

 — Tak naprawdę straszne jest to, że w końcu trafiacie do momentu wyczerpania wszelkich możliwości i jedyne, co zostaje, to naśladowanie już tylko samych siebie. Płaczecie nad szaleńcami, którymi mogliście być. I tym, że nigdy nie odzyskacie zdolności do entuzjazmu. Przyszliście tu w najprawdziwszej orgii samochwalstwa, tak bardzo lękając się bylejakości, że w końcu staliście się niczym. Oto rzucam na was czar nieśmiertelności. Odtąd, w wiecznej pętli, będziecie zawsze przechodzić wobec tego, co istotne. A wszystko, co uczynicie, nie będzie miało w sobie nic z rzeczywistości.

 Przyjrzeli się piwnicznej personifikacji kobiety.

 — Poza chwilą wszystko jest kłamstwem — wydyszy za chwilę ona.

 A on

 u

  d

  e

 r

  z

  y.