TESTAMENT

 Nie wijcie wieńca z mirtu, płacząc, że umieram.

 Wychylcie puchar wina za to, że wciąż żyję,

 wszak od kołyski samej śmierć dni mi odbiera.

 Codziennie z bladą damą siadam do pokera.

 Twarz pełna życia zdradza, próżne me nadzieje,

 toteż z każdym rozdaniem po trosze umieram.

 Nierzadko znaczy karty skąpy los, przechera.

 Kradnę chwile szczęśliwe i w nos mu się śmieję,

 jeśli nie po dobroci, to siłą odbieram.

 W szalonych eskapadach niech żadna bariera

 na przeszkodzie nie staje, gdyż w pył ją rozbiję,

 bo właśnie wtedy żyję, gdy niemal umieram.

 Wciąż jeszcze dziewki wzrokiem z bielizny rozbieram,

 chociaż, to miłość splotła pętlę na mą szyję.

 Pamięć cudnych uniesień podły czas odbiera.

 Dostojnie zmierza końca, życia, villanella.

 Okruchy mojej duszy w jej wersach ukryję.

 Jeżeli ktoś przeczyta, nie wszystek umieram.

 Niechaj, więc wieniec z mirtu kto inny odbiera.

 J.E.S.