Strych (cod #1)

 – Pić… – rezonowało w jego głowie.

 Rozmyślał o ironicznym uśmieszku losu, który – gdyby mógł zwizualizować się tu i teraz, na przykład na tej ścianie naprzeciwko – miałby uśmiech klauna. Może nawet zaproponowałby, żeby zagrali w karty czy inną grę… towarzyską. Najlepiej, żeby usiedli przy stole i porozmawiali. Tak po prostu. On. I jego los.

 We dwóch.

 Miał sucho w gardle, więc pewnie długie wywody nie byłyby komfortowe, ale czy mógłby się oprzeć, by zadać kilka pytań? Nie sądził. Zastanawiał się, czy los byłby rozmowny i ile pytań mógłby mu zadać. Bo gdyby ich ilość była ograniczona… to utrudniłoby sprawę.

 Na moment przerwał rozważania, wstał z podłogi i podszedł na skraj stropu. Spojrzał na dół. Śmierdziało i szumiało. Parter i pierwsze piętro jego domu znajdowały się pod wodą.

 Nie wierzył, że przyjdzie.

 Kate krzyczała na niego, gdy matka i sąsiad niemalże siłą wsadzili ją i Juniora na tylne siedzenie samochodu, powtarzając: „Nie bądź głupia, jesteś matką”. A potem wszystko zdarzyło się błyskawicznie. Tamta sytuacja też była zresztą jedynie przebłyskiem. Nie przemyślał tego ruchu. Został w domu, a fala powodziowa wdarła się do niego z siłą, jakiej się nie spodziewał. Nie spodziewał się także, że poziom wody będzie rósł tak szybko. Uciekł więc na strych i siedział tam od kilku godzin. Brak prądu nie był zmartwieniem, nawet teraz – w nocy. Oczy szybko przyzwyczaiły się do mroku. Problemem był brak wody pitnej. Problemem był też brak pomocy. Problemem było to, co działo się dookoła, na zewnątrz. Cieszył go brak okna, chyba nie chciał tego zobaczyć. Mogłoby zaowocować paniką.

 – Kiedy po mnie wrócą? – zadał pierwsze pytanie. Rozproszyło się w pustce strychu jak kropla zabarwiająca wodę na inny kolor. Na przykład soku. Albo krwi.

 – Jak jest powódź, to się nie krwawi – odpowiedziało. – Po prostu toniesz.

 – Nie takie pytanie zadałem.

 – Zadałeś pytanie jak polityk. Takie, które miało po prostu dobrze zabrzmieć. Takie, które byłoby rozsądne. Takie, które byłoby na miejscu. Tak naprawdę trapią cię inne zmienne. Ciało po śmierci kamienieje i jest to proces niesamowity. Nie kamienieje przez chłodnię. Przez chłodnię jest jedynie zimne. Staje się skałą samo z siebie. Tężeje. Z topielcami jest trochę inaczej.

 – Wynoś się z mojej głowy!

 – Trudno przepędzić los. Masz jeszcze jedno pytanie. Zadaj je mądrze.

 – Kiedy… po mnie… – zawahał się. – Kiedy umrę?

 – To niski dom w dolinie. Umrzesz dziś o trzeciej trzydzieści siedem, gdy woda zajmie strych aż pod strop.

 Zniknął. Rozpłynęła się poświata twarzy uśmiechniętego klauna, ucichł wewnętrzny głos.

 – Kłamiesz! – wykrzyczał mężczyzna. – Okłamujesz mnie!

 Zegarek na jego nadgarstku pokazywał dziesięć po północy.