#(Cod) — Diatryba Hipnagoga o zaletach oduroczenia traktująca

 — Krzyczeli na mnie potwór!

 — Nie złość się na to.

 — Czemu?

 — Potwór jest zawsze sam. Potwór to samotność. Coś dobrego.

 Zapewne niektórzy z was już od progu oczekują niewielkiej porcji nieumiejętnie obkutego w artyzm wkładu. Pewnej dozy ocementowania przyzachętną nicią zdobnosłowia, które pozwoliłoby, choć na kilka chwil przykuć podmęczone całodzieniem oczy do iluzyjnego świata smartfonowych szyb. Tą (lub może "tę", nigdy nie wiem) część z was muszę tu pożegnać, albowiem pomiędzy nami – mną a wami – właśnie dokonał się zwyczajny akt rozminięcia. Bez żalu. Bez oczekiwań.

 Po prostu.

 Pozostałych zapraszam dalej, pragnąć jednak przestrzec już na starcie, że poniższą historię rozpoczęło pospolite "cześć".

 Dalej tak trywialnie już nie będzie jednak to pierwsze, wygłoszone pod wiatr nocy "cześć", nie cechowało nic poza szczyptą ludzkiej ciekawości. Może oktan bojaźni, może nie.

 Zagadnięta odpowiedziała tym samym. Jednak jej ciche, niemobrzmiące "cześć", wydawało się ostatnim słowem świata. Chirurgicznie odseparowane od chrapliwych wdechów i pustobrzmiące w dykcji, dopełniało bezemocjonalnego bezwładu stojącej kobiety. Spacerowały w niej jedynie oczy, bezwstydnie lustrując leżące na podgniłych deskach ciało. Twarz wyczerpana. Usta nawykłe do tłumienia krzyku.

 — Niewiarygodna niedyskrecja śmierci — zawyrokował przybysz z zauważalną nutą dumy w głosie, do tego kwiecistą, że aż podchodziła pod teatralną aranżację. Plastikowy zachwyt zwrócił uwagę morderczyni z portu. W pomarańczowej rzeźbie wiszącego nad wodą księżyca ujrzał jej hardy, choć zmęczony wzrok. Wygłosiła tylko: "Nie żałuję".

 Podpłynął bliżej. Ofrunął mężobójczynię wąskim kołem. Wniknął strzępami dymu przez otwory w poniszczonym ciele, smakując potu, łez i miesięcznej krwi. W końcu wystrzelił, by zgęstnieć na tle srebrzystego nieba i spojrzał w jej posiniaczoną twarz.

 — Jest w tobie zaawansowana jesień, co? — sarknął wielogłosem dymny stworzeń, oblatując skołowaną babę. Pierwsze ryby wypłynęły, jak kwiaty martwoty. Wielobiel ich trucheł, pospołu z oczerniną wody, uczynił wszędy żywą szachownicę.

 Kobieta wolno wykonała nieznaczny ruch głową, choć żywiołowość i rozpęd w osądach Hipnagoga sugerowały, że i bez potwierdzeń planował kontynuację poczętego zdania.

 — Tyle dni objadałaś się fikcyjnością jego śmierci, że gdy w końcu zdusiniał naprawdę, nie możesz tego widoku przestrawić? Na tak długi czas zabarykadował cię we własnym smutku, że nie umiesz uwierzyć w to, że twój oprawca również podlega regułom nieżycia? Zniszczył cię, a mimo tego stoisz nad nim i... co ty robisz w ogóle?

 — Modlę się. Znaczy... próbuję. Tylko że myślę o swych dawnych błędach, ale nie potrafię ich żałować.

 Kolejny oblot Hipnagoga przyniósł tylko więcej trupich ryb.

 — Bardzo dobrze, bardzo dobrze. Chciałabyś się nawrócić, ale nie masz na co? Bardzo dobrze — powtórzył. — Prawdziwa modlitwa może wszystko. Potrafi nawet wyhodować Boga. Tylko widzisz. Człowiek tak naprawdę nie odbywa żadnej podróży duchowej. To tylko duch wędruje, przybierając na chwilę człeczą formę. Dramat niewyleczenia z przeszłości spowoduje, że będziesz niczym pierwsza kromka w przedwczorajszym bochenku chleba. Wszyscy cię zmacają, ale nikt nie zechce i ani się obejrzysz, upodobnisz się do Coco Channel z osobowością jednej z jej torebek. Na końcu twój grób będzie głębszy od twej, zmarniałej na skutek bezustannego smutku, osobowości. Wiem, inspiruję w rozczarowaniu, ale wszystko, cała ta modlitwa, doprowadzi cię jedynie do ślepego zaułka, moja droga.

 — Ale...

 — Ale co?

 — Ja w nim zaczęłam.