Czarna kutanga

Wybraliśmy się z Ewą do Włoch. We Włoszech wiadomo: słońce, plaża, morze. Adriatyckie, gdyż po tej stronie buta zdecydowaliśmy się być. Rozbiliśmy namiot w campingu o wdzięcznej nazwie: salinello. Założyłem slipki, Ewa - dwuczęściowy strój kąpielowy, wziąłem pod pachy leżaki, materac i parasol. Podreptaliśmy na plażę.

Długo szukaliśmy wolnego miejsca, aż w końcu Ewa zobaczyła nieduży skrawek. We wcześniej wykopaną dziurę wbiłem parasol, rozłożyłem leżaki i hopsa. Delikatny szum morza, rozmowy licznych plażowiczów, spiekota. Wspaniale - pomyślałem. Ewcia powiedziała, że idzie popływać.

- Okej, tylko nie wchodź na głęboką wodę - poprosiłem. Poszła. Nie namyślając się zbytnio, wyciągnąłem z torby wódkę i nalałem do plastikowego kubeczka. Dolałem też trochę soku, włożyłem słomkę i zacząłem powolne sączenie, tak zwany sączing. Spoglądałem na zgrabne tyłeczki włoszek. Ale dupki - pomyślałem. Nagle usłyszałem donośny głos: gelato, gelato! Dojrzałem murzyna, który szedł między plażującymi. To on tak wołał. Prędko przekartkowałem słownik włosko-polski i przeczytałem, że gelato to lody. W sumie lód pasowałby do drineczka - kminiłem. Gdy czarnoskóry mijał naszą miejscówkę, zapytał:

- Gelato?

- Si - odparłem.

- Two euro - oznajmił. Wyciągnąłem z portfela kasę, podałem mu i... i tu wydarzyło się coś, czego nigdy w życiu bym się nie spodziewał. Murzyńska kutanga uderzyła mnie swym rozmachem w nos.

- Suck - rzekł sprzedawca lodów. Już miałem dać dyla, ale murzyn wykorzystał sytuację kiedy chciałem mu rzucić pospolite vaffanculo, i w otwarte usta wepchał cholernie dużego kutasa. Poczułem go aż w żołądku. Wybici z sielanki ludzie zaczęli filmować smartfonami niecodzienną scenkę. Afrykański wężol penetrował wnętrzności, oczy zaczęły łzawić. Kończ waść, wstydu oszczędź - chciałem powiedzieć, lecz nie mogłem bo cholerna kutanga wypełniała całe gardło. Oddychałem z trudem - nosem. Po paru minutach sfiniszował. Założył galoty i poszedł. Leżałem rozwalony obok leżaka, a z ust kapało spermicho czarnoskórego. Przyszła Ewka.

- Ale ciepła woda, powinieneś iść popływać - powiedziała. Nie odrzekłem nic.

- Co ci kapie z ust? - zapytała.

- Loda... loda jadłem.

- Śmietankowego? Gdzie kupiłeś?

- Ewa...

- Co?

- Ja... ja już nigdy nie poproszę cię... nigdy... żebyś mi... nigdy...

- Co ci jest? Jesteś chory czy co? - Zwymiotowałem. Strzępki myśli układały się w plan. Plan zemsty.

Jako iż nie posiadam dużego wawrzona, postanowiłem utopić "sprzedawcę lodów" w morzu. Ruszyłem jego śladem. Pędziłem rozgrzanym piaskiem. Szukałem, węszyłem. Gdy już zrezygnowany miałem wracać, zobaczyłem go. Chodził sobie w morzu zanurzony po pas. Wściekłość wzbierała we mnie. Ruszyłem. Różnorakie i pokrakie myśli kłębiły się w głowie. Utopić dziadygę - mamrotałem pod nosem.

Byłem już w morzu, blisko murzyna. Ujrzał mnie. Miałem podbiec, ale wiadomo: w wodzie bieganie jest słabe. Zahaczyłem o jakieś wodorosty i upadłem tak, że przyklęknąłem, głowę mając pod wodą. Czarnoskóry zaatakował. Znów nadział mnie tym obrzydliwym wężolem. Musiałem robić podwodne gelato. Wtem decyzja: zacisnąłem mocno zęby. Murzyn chyba krzyczał, lecz nie słyszałem gdyż tkwiłem pod wodą. Odpłynąłem.

Następnego dnia plażowałem sobie jakby nigdy nic. Ewa czytała jakąś książkę. Byłoby wszystko okej, gdyby nie to, że mój brzuch dziwnie się ruszał. Jakby coś chciało wyjść na zewnątrz. Już miałem wracać na camping i... chlust. Fontanna krwi a z brzucha wytrysnął wężol. Wrzeszczałem ja, wrzeszczała Ewa, wrzeszczeli inni. Afrykańska kutanga pełzła po piachu w kierunku morza. Duża dziura w moim korpusie, dookoła flaki... zemdlałem. A może umarłem. Nie wiem.