Problemy

  - Cholerny kutas - rzekł Mariusz. Do kogo to powiedział? Nie wiadomo. Mariusz to był Mariusz. To był dopiero Mariusz. Nosił okulary i brodę. Nigdy nie mył włosów i zębów. Wcinał kanapeczki z pomidorem i sałatą. Nie gardził też tuńczykiem.

  Nasz Mariusz często miewał biegunkę. No i moczu. Moczu nie trzymał w ogóle.

  Uwielbiał samochody. Marzył o czerwonej furze, żeby zaimponować kobiecie. Kobieta Kinga lubiła Mariusza. Kinga była dziewczyną, lat trzydzieści pięć, brunetką o fioletowych oczach. Kiedyś przyszła do Mariusza.

  - Cześć Mariusz - rzekła ona.

  - Cześć Kinga - rzekł (zgadnijcie kto).

  - Jak mija dzionek? - Mariusz zamiast udzielić Kindze odpowiedzi, poszedł do łazienki, siadł na tronie i zaczął karmić kibel brązowym jadłem.

  - Co tam robisz? - pytała dziewczyna oparta o drzwi łaźni.

  - A nic takiego, siedzę sobie i myśle. - Kilogramy kału wlatywały do sedesu.

  - O czym tam myślisz, Mariusz?

  - W sumie to o dupie marynie. - Cała masa odchodów zatykała rurę.

  - Marynie? Czy znam tę niewiastę? - Mariusz wyskoczył z toalety jak Filip z konopii i ogłosił:

  - Nie mogę zatamować wodospadu! - Kinga doskoczyła i próbowała ręką zatamować ten nagły wypływ wiadomo czego.

  - Nie potrafię zatamować tego potoku! - Kinga zaczęła płakać, gdyż poczuła bezradność.

  - Przynieś korek z wanny - wrzeszczał Mariusz. Dziewczę pobiegło i po upływie sekundy wróciła z korkiem.

  - Zakorkuj - krzyknął facet. Ona zakorkowała.

  - Dzięki - wyszeptał Mariusz.

  - Spoko. Musisz teraz się wymyć i posprzątać ten syf.

  Mariusz wziął prysznic, potem mopem zrobił porządek. Kinga też musiała wziąć prysznic. Prysznic dobrze robi, gdy człowiek jest uplamiony.

  Usiedli przy stole i pili kawę przygotowaną przez biednego chłopca. Biednego, bo nie umiał powstrzymywać.

  - Jesteś biednym chłopcem - powiedziała Renata. Żart. Kinga.

  - No.

  Ponurość zawładnęła umysłem Mariusza. Mariusz wziął łyka i po chwili kawa wypłynęła mu z buzi.

  - Kawa wypływa mi z buzi - wybełkotał, a kawisko non stop lało się z otworu jego gębowego.

  - O Boże! - wrzask Kingi przeraził samego Mariusza.

  - Co? - zapytał biedny chłopiec.

  - Kawa wypływa ci z buzi!!!

  - Tak? - Mariusz starał się dłonią zatamować kawowy wodospad, lecz było to niemożliwością aby mała rączka coś tu wskórała. To było straszne. Można powiedzieć, że rzygał czymś brązowym, czymś okropnym, czymś nieludzkim.

  - Rzygasz czymś brązowym, czymś okropnym, czymś nieludzkim! - lamentowała Kinga. Wtem wpadł jej do głowy pomysł. Korek! Szukała drugiego korka i nie mogła znaleźć. W kuchni ujrzała jabłko. Błyskawicznie wzięła owoc i wepchnęła go do buzi Mariusza.

  Spokój, sytuacja opanowana. Sprzątali wymiociny, pucowali, szorowali podłogi. W końcu padli zmęczeni na kanapę.

  - Boże, Mariusz, co z tobą? - chłopak nie mógł odpowiedzieć, ponieważ miał jabłko wepchnięte w usta.

  Po paru minutach...

  Puchł. Robił się coraz grubszy i grubszy.

  - Mariusz? - Kinga przeczuwała najgorsze. Chłopak przypominał balon. Rósł.

  Głośny wybuch wystraszył sąsiadów Mariusza. Najbardziej przestraszona była jednak Kinga. Biegła chodnikiem do psychologa.

  W gabinecie psychologicznym Kinga rozwalona na kozetce. Psycholog zatroskany, współodczuwający:

  - Co pani teraz czuje?

  - Łajno.

  - Krowie?

  - Nie, ludzkie.

  - Pani nie lubi krów?

  - Lubię.

  - Doiła kiedyś pani krowę?

  - Tak.

  - Wie pani co to znaczy?

  - Co?

  - Że jest pani dojarką.

  Kinga zaczęła drżeć. Dojarka? Jeszcze tego brakowało. Nigdy nie chciała być dojarką. Nie namyślając się zbytnio, wstała i weszła na parapet.

  - Cóż pani... - psycholog nie dokończył. Kinga wyskoczyła. Na szczęście gaabinet mieścił się na parterze i Kinga nic sobie nie zrobiła. Wpadła w depresję z powodu dojenia.