T.W. (I) (21) — Topa Kompolti — część I

 (Przedsłowie: Chciałbym tutaj świat realny, rzeczywisty, uwtręcić wstawkami co nieco z pogranicza fantastyki. Proszę o wyrozumiałość dla być może miałkiej treści czy wysoce kalekiego słowotwórstwa).

 Trening Wyobraźni (I)

 Gatunek: Horror/Fantasy

 Postać: Tłusty wampir

 Zdarzenie: Ucieczka z...

 Link do drugiej części: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php

 Hej, Średniowzgórze. Hej, Karpaty władne.

 Kark ku wam schylam. Dla was też upadnę.

 Chwała wam szczyty. Dynarskie bezdroża.

 Góry Zepleńskie w tym kraju bez morza.

 Cześć ci, Dunajcu. Porywisty, lichy.

 Kraju Zadunajski. Panońskie rozkwity.

 O międzyrzeczu pięknej naszej Cisy.

 Bukowe Zbocza bez uszczerbku rysy.

 Wam daję siebie, bo na zawsze z wami.

 Trup mój przykryty zasłon aluwiami.

 Topa Kompolti — część (1z?)

 Zima.

 Na północ, patrząc od strony wielkiej Niziny Węgierskiej, a z kolei na wschód, spoglądając od pogórza Cserhát, rozciąga się Mátra – pasmo zdradliwych turystycznie gór. Wiosną pozimowe ślizgawice są przyczyną niejednego strzaskanego karku. Kominy, tuleje, rękawy, czy w końcu szczelinne rynny, czyli pokryte cienką warstwą śniegu górskie dziury, stają się grobem dla niejednego pechowego zielarza, nierozsądnego przepatrywacza czy choćby nawet zaprawionego w bojach myśliwego. Na domiar nieszczęść wszelakich strzelistość bukowych lasów o nader wczesnej porze dnia zasłania słońce, czyniąc noce dłuższymi niż zazwyczaj, zaś podróż niebezpieczniejszą. A jakby i tego było mało, półtora dnia pieszej drogi za niebieską górą Kékes rozpościerają się tak zwane Papierowe Ziemie – ponad dwudziestokilometrowy łańcuch naszpikowany niebezpiecznymi wzniesieniami. Na obszarze tym z nie do końca ustalonych przyczyn gleba dużo gorzej odbija słoneczne światło, zdradliwe niebo pęka od nachmurzeń, a zimą nawet biel śnieżnych czap nie jest w stanie rozwidnić otoczenia. Ciągle jest ono mocno przydymione, ciemne i nad wyraz gęsto osmolone, choć głównie w pozazmysłowym odczuwaniu. W węchu czy choćby smaku często dymnej szadzi nie uświadczysz. Lokalni utkali nawet dla tego niepokojącego wrażenia porzekadło. "Nie nosem i nie językiem: Papierowe Ziemie tylko na trzecim oku obejść dasz".

 I to właśnie zaraz po wkroczeniu na tereny Papierowych Ziem feralnie nastąpnięta dziura zabrała grupie mapnika, niejakiego Ferdidiego-Doce, a jako że po Ultanie Paszy, który uległ dni temu kilka śmiertelnemu zatruciu, ukradkiem skonsumowawszy przeznaczoną na wabiki zielno-kożuchową kiełbasę, z początkowej dziewiątki dzielnych ludzi kompania stopniała do zaledwie czterech umęczonych mężczyzn, to jest: Pomysłodawcy i organizatora, Hrabiego Pavla Szandora; Jego hulaszczo usposobionego do życia syna, Gabora Surtaia Szandora; starszego przewodnika Fahara oraz olbrzymiego najemnika Gerszacha, na którego wszyscy wołali Strach. Trójka innych, jeszcze na bardzo wstępnym etapie wymarszu, nie mogąc dogadać płatności, zawróciła ku uciechom naddunajskich tawern.

 — Requiem aeternam — rzucił bez zbędnego rozżalenia Pavel Szandor, przystając nad czernią dziury, której bezdeń ledwie co zwracała wkrzyknięte doń echo. — Dona ei domine. Światło ci, panie Doce.

 — Amen — mruknął przewodnik, pomimo prawie dwudziestostopniowego mrozu ściągając futrzaną czapę z łysej głowy.

 — Już go diabły obracają w tańcu — wtrącił bardzo wylęknionym głosem gigant Strach. — Mapy są?

 Pan hrabia, a także sponsor i zarazem jeden z trójki sędziów w sprawie Baltazara Topy z rodziny Kompoltich orzekających, klepnął pazuchę szytego na miarę futra z owczej wełny.

 — Bezpieczne w ciepłocie serca. Glejty, listy i mapy, panie Strach. Wszystko ocalone. Poleciał jedynie dziennik opisujący.

 — I sporo żarcia — dodała trzy zgniłe grosze chudsza i młodsza wersja Pana Pavla. Czerwony nos opoja wystawał spod bawełnianego szala, który nieco wytłumił gniewny syk. Widać jednak było pretensje w czarnych paciorkach oskarżycielsko spoglądających oczu.

 — Nie tak znowu dużo — wytonował zachmurzenie ojciec. — Namodliliście się?

 Odpowiedziały mu dwa nieznaczne skinienia i jeden beznamiętnie wlepiony w dal wzrok. Pavel Szandor, nieco podupadły majątkowo, ale wciąż szanowany potomek możnowładców zadunajskich, nakazał grupie iść dalej. Biegły do końca nie był, ale – jeśli ufać temu nieszczęsnemu kartografowi – do ruin zamku w Markaz mieli mniej więcej dzień drogi.

 ***

 Na pitkę i dojedzenie zacumowali pod nadszczerbionymi głazami dużych skał. Przestrzelone od wiatru żłobienia lizały karki wręcz piekącym zimnem. Tutejszy dziki wiatr z prawdziwą gracją i najwyraźniej bez trudu omijał fortyfikacje śnieżnych ścian, jakimi przedłużyli nazbyt płytką wnękę, wślizgując się pod kapoty i w kalesony. Nad małym szczenięcym ogniem wzlatywał dym. W cynowym kociołku bąblowała gotowana woda. Wódka ze śnieżną roztopiną w sobie zbliżonych proporcjach stała im pomysłem odpowiednim.

 Rozmawiali.

 — Sorpiaca Bielli ją zwali i była kurwą spod mostu. Zwyczajną taką. Choć raczej zwyczajną to i może nie. Szła nie tylko za miedziakowy pobrzęk, ale i czasem za jadło czy noc pod dachem. Dobra kobieta, choć kurwa.

 Młody Szandor szarpał w ciszy zasuszone mięso, ogrzewając napuchnięte dłonie o miedziany kubek. Człek zwyczajny pewnie zaniósłby się krzykiem od gorąca, lecz Gaborowi często puchły ręce albo, najczęściej rankiem, odbierało czucie w obu stopach. Ochuchiwał więc kuban w zamyśleniu i dojadał porcję wołowiny. Przewodnik Fahar wsparty o skalną ścianę czyścił ze szronu rozklekotany karabin, model Gawehr98. Na dialogowym placu pozostał tylko pan Pavel, któremu nie w smak były gawędy o wiejskich dziewkach. Spotkał jednak skupiony na sobie wzrok i z politowania dla rozmówcy oraz szacunku dla wspólnego trudu spytał:

 — Byłeś z nią?

 Rosły najemnik otworzył usta w podziurawionym dla tych wspomnień, pełnogębowym uśmiechu. Oczy zasrebrzyły esencją miłych chwil, które, sądząc po oszramionej twarzy, musiały być zaledwie kroplą w morzu jego pełnego trudów życia.

 — Abo to raz, jaśnie panie sędzio. — Monstrualne dłonie znalazły się w klaśnięciu. — Abo to raz.

 Szła do nich noc. Wręcz biegła im na spotkanie. Trzeba było szybko podjąć decyzję. Idziemy czy zostajemy. Organizator wyprawy zwrócił oczy ku milczącemu mężczyźnie w średnim wieku, który – gdyby osiodłać w wierze galopujące plotki – przeżył ponoć dwukrotnie lodowy oddech Burana.

 — Panie Fahar? — spytał.

 Starszy przewodnik zebrał się do drogi. Strach bez słowa zabrał kocioł z badylej gałęzi, zadeptując lichy ogień butem.