KONWÓJ DO NIEBA

Pokazano do nieba mi drogę.

Oznaczoną, szeroką, asfaltową wstęgę.

Wprost uwierzyć nie mogę!

Na oko, to się droga ta kończy zakrętem!

Ale byli, co szli linią prostą,

zapatrzeni pod nogi, kolumną...

Nie rozumiem.

Nie można się potknąć, gdy się droga

układa tak równo!

Mijał mnie jeden za drugim i mówił:

                   „Antychryst!”

                   „Odszczepieniec!”

                   „Bluźnierca!”

                   „Karaczan!”

Ty im, Panie, wybaczasz, bo ich, kuźwa, lubisz!

Mnie to wisi. I też im wybaczam.

Ja mam wszystko.

Ja kocham góry.

Ja się mogę przebijać przez turnie.

Im jest trudniej: kolumna, kostury,

choć wydaje się równiej... Ogólnie!

Kroczą obok już lata, a zgoła

jakbym twarze oglądał te same.

- „Hejże!” - wołam. „Idziecie dokoła!”

                    „Antychryście!”

                    „Bluźnierco!”

                    „Bałwanie!”

- „A czort z wami!”

- „Bóg z Tobą.” - rzekł diabeł,

uchylając na chwilę kaptura.

Grzeczny czart - pomyślałem - i dalej

Manowcami ku niebu się tułam.