Pocięte serca

Nie wierzyłam w miłość, nie wierzyłam w to, że istnieje. Wiedziałam, że coś jest, coś, co łączy tych wszystkich spacerujących po parku ludzi. Ale czy to była miłość? Może tak, wyglądali na zakochanych, niektórzy przecież ze splecionymi dłońmi spędzili po kilkadziesiąt lat. Czy trwaliby przy sobie, gdyby to nic nie znaczyło? Dobrze, może to jednak istnieje, jest. Ale nie dla mnie. Nie dla mnie miłość. Moja matka mnie nie kochała, szeptała mi to do ucha każdej nocy.

Najbardziej bałam się odrzucenia. Bałam się też pająków, ostrych przedmiotów i śmierci, ale chyba najbardziej bałam się właśnie odrzucenia. Że któregoś dnia powie mi, że jestem dla niego za mało dobra. Że jestem słaba i mnie nie chce. Że mnie zostawi, a wtedy zostałabym sama. Ale nie przerażała mnie samotność oswoiłam się z nią, kiedy matka zamykała mnie w łazience. Kiedy umierałam, bo rak postanowił wyżreć mi pół wątroby, i trochę nerki, chyba ponadgryzał wszystkie organy. Nie mógł zdecydować się na jeden. Skoro miał tyle do wyboru to spróbował każdego po troszku.

Chciałam się tylko pożegnać. Powiedzieć, że odchodzę. I że nie zobaczymy się już nigdy więcej. Że żałuję tylu słów. Tych wypowiedziach, wykrzyczanych w złości, i że najbardziej żałuję tych niewypowiedzianych. Ale nikt nie przyszedł, nie tęskni za mną, kiedy żyłam, i po mojej śmierci też nie tęsknili.

Czasami płakałam. Mówili, że płacz oczyszcza, ale to chyba bzdury. Ktoś kiedyś siedział na ławce i płakał, w pożarze stracił szczoteczkę do zębów, poduszkę i jeszcze coś. Chyba coś więcej. Coś bardziej żywego niż wysłużony jasiek, z którym zasypiał na kanapie przed telewizorem. Podszedł do niego ktoś drugi, otarł mu łzę. Nie pomogło, kolejne wciąż ściekały na trawnik. Nie dał rady złapać ich wszystkich.

Można płakać, ale przecież to tylko woda. Woda, która nie nadaje się do picia. Woda? Często chodziłam spragniona, brakowało mi wody, bardzo brakowało.

Nie chciałam, żeby mnie zostawił. Przywiązałam się do niego. Było mi z nim dobrze. Ciosy, które mi zadawał były jak pocałunki. Sprawił, że zaczęłam czuć, to był piękny ból. Ból, który nie bolał. Ból, którego pragnęłam.

Wyszedł.

Odszedł.

Nie wrócił.

Tak łatwo mu to przyszło, zostawił mnie tak łatwo. Zapomniał o mnie, zapomniał o nas, zapomniał o naszych pocałunkach.

Nie poznałam miłości. Miłość nie dla mnie. Miłość? Słowo, kilka liter, raz dwa, sześć. Sześć liter. Nigdy nie doświadczyłam tych sześciu liter.

Nie potrafił mnie pokochać, ja nie potrafiłam go pokochać, siebie też nie potrafiłam. Bo było we mnie wszystko. Ogień, którym paliłam wrogów, cukier, którym karmiłam przyjaciół, trochę soli, trochę mrozu, trochę słońca. Bo też nie było we mnie nic. Tylko dziura, tam, po środku, gdzie zazwyczaj powinno być serce.

Bo najbardziej w świecie nie rozumiałam miłości.