Brak

Gdzieś w sepii podartych na kolanach pragnień oraz założeniu, by cokolwiek oprawić w sens i powiesić na ścianie wizerunku, gdzieś w stercie wystosowanych wobec samej siebie kłamstw, kolejnych duplikatów za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, przybij pieczęć-lajk, w zasłonie dymnej sztucznie wyprodukowanego chaosu, jak naśnieżarki na stokach czy imitująca trawę wykładzina balkonowa, po cichutku sobie trwam. Kolejne płaszczyzny zmieniają kąt, zamykając mnie w galerii luster. Dookoła egoistyczna ja. Smutna ja, wesoła ja, nijaka ja. Nie tłucz, to przynosi pecha. Szukam ewakuacyjnych traktów. Ucieczka od zewnątrz jest zawsze ucieczką w głąb. Czyli pułapką. Świat jest pułapką. Życie jest pułapką. Ty jesteś pułapką. Ja jestem pułapką. Małe, białe myszki. Pod powiekami płacz. Może powinnam wydrukować kilka sentencji, najlepiej w powiększeniach i wytapetować nimi brak. Słowa jak puzzle, dobrze ułożone cieszą oko, będąc jedynie imitacją. Krwi i kości. Żyję na śmietniku własnych fikcji, niedokończonych historii, zalążków, zarodków, zgniłych zawartości. Otwieram pustą garść. Wszystko pokrywa pot, jakby męczące było samo oddychanie, samo to, że trzeba być. Tu i teraz. Ktoś kupił mi bilet do lunaparku, posadził na rollercoster i kazał się świetnie bawić. I siedząc w wagoniku, przepełniona poczuciem pustki, braku, pułapki, ucieczki, walki i biurokracji własnych chujowo usystematyzowanych zamierzeń wyciągam kciuk w górę. We wszystkich lustrach wokół pojawia się ten sam, w odbiciu góra-dół. Sepia pokrywa brak.