Trening WyobraźniNie chciałam być sobą. Krytyka targała moje poczucie wartości, które potem wisiało na wieszaku życia i zakurzone czekało, aż je założę. A ja oblewałam je farbą beznadziei, zamiast malować nią ściany wrogów. Życiorys mój był strzępem szarych puzzli, sklejonych klejem z braku chęci do życia. Z okien myśli usunęłam osadzoną nadzieję i uchyliłam je dla nowych, czarnych scenariuszy.
Chciałam uszyć maskę, w której wszyscy by mnie doceniali. Oddychałam jedynie pustką i ukrywałam tożsamość charakteru, aż w końcu wyplułam swoją duszę. Mała mgła jak ubranie opadła koło mnie. Była poza mną. A ja leżałam. Martwa. Pierwszy raz nie usłyszałam żadnej krytyki.
