Trening WyobraźniTW#3
Postać - Ruda małpa
Zdarzenie - dwa metry od siebie
Efekt - wywiad z osoba, która cie obdarowała - Angela
Znowu mignęła mi w tłumie. To nie pierwszy raz, a mam dobre oko do twarzy. Tylko że i tym razem jej twarz okryta była maseczką. Pomimo wprowadzanych obostrzeń, nie była to konieczność zachowań na otwartej przestrzeni. Mało kto afiszował się z tym czymś, co pozbawiało nas indywidualności, mimiki, czyli emocjonalnego porozumienia wewnątrz gatunku.
Oczywiście, pozostał jeszcze język ciała. Ale ona jakby drwiła sobie z tego, prześlizgując się przez rzeczywistość w sposób niezdefiniowany. Być może nie poznałem jeszcze jej języka. Ale w moim zawodzie to jakby porażka.
Nie zamierzam zdradzać, czym się zajmuję, choć to istotna praca. Bardzo istotna. Nie jestem podejrzliwy, bo to inni bywają podejrzliwi wobec mnie. Odniosłem jednak wrażenie, że jestem śledzony. Miałem swoje sposoby, żeby odkryć za sobą ogon.
Nie tym razem. Pojawiała się i znikała, co mogłoby doprowadzić mnie do pasji, gdybym u zarania nie nauczył się być wstrzemięźliwy w emocjach. Nie oznacza to, że nie odczuwam emocji. Wręcz przeciwnie. Wielu przekonało się o tym na własnej skórze.
W komunikatach kolejne ostrzeżenia i zapowiedź obostrzeń w związku z pandemią.
A cóż to za pandemia? Trochę bardziej zjadliwa grypa. Kiedyś to bywały epidemie. Nie jestem historykiem, ale co nieco się czytało. Czarna ospa, cholera, tyfus, nie wspomnę o Czarnej śmierci.
Nazwano ją tak, bo śmierć była wtedy naprawdę przepracowana. A jednak ludzkość przetrwała dżumę i to wszystko. Ludzie mają cholerną umiejętność przetrwania i przystosowania się, zabijając przy okazji inne gatunki.
Trochę filozofuję, ale to nie jest zabronione w mojej pracy. Chociaż nie zajmuję się niczym szczególnym. To raczej windykacja, inwentaryzacja i sprawdzanie, żeby księgowość nie była zafałszowana. Ilość dusz musi się zgadzać po stronie winien i ma.
Nie macie pojęcia ile istnieje sposobów na zafałszowanie ksiąg rachunkowych.
W kwestii zabijania, zwłaszcza innych gatunków. Właśnie wybrałem się do ZOO. To w Oliwie jest jednym z najpiękniejszych w Europie, o ile można tak nazwać kompleks, który więzi zwierzęta. Po prostu, rozmieszczone jest na obszernym, uroczym terenie wzgórz morenowych, usprawiedliwiając sumienia, nietrzymaniem wszystkiego co żywe w klatkach.
Odnoszę wrażenie, że znowu przemknęła w tłumie spacerowiczów. Po jednym ją rozpoznam na pewno.
Zatrzymałem się przed zagrodą dla wilków. Mam bardzo pozytywny stosunek do tych zwierząt, pomimo, że część z nich u zarania dziejów pozwoliła się skundlić, by służyć ludziom. W końcu psy też bardzo lubię.
W rzeczy samej, mają gdzie pobiegać. Kawałek lasu imitującego wolność.
A jednak, jakieś takie mało dzikie. Przybite. Dają się oglądać panom stworzenia, czyli Homo sapiens.
Pójdę jednak do małp, czyli naszych ewolucyjnych przodków.
Zagrody dla małp wyglądają przygnębiająco. Tu klatki nie są zbyt obszerne. Mam nadzieję, że jest tam jakaś przestrzeń, która imituje ich naturalne środowisko.
Podszedłem do tzw. Naczelnych. Przespacerowałem obok szympansów, które naśladują zachowania ludzi przed prętami. Chwilami odnoszę jednak wrażenie, że drwią z oglądających. Zajrzę jeszcze do orangutanów i wracam do domu ...?
Pod ścianą ruda samica. Wokół rozrzucone ogórki, które otrzymała, chyba, na posiłek. Ale nie do posilania się ich używa. Wydaje się być obojętną na tłum gapiów z drugiej strony. Ułożyła się tak, że wszystko jest obscenicznie widoczne. Z miną pełną rozkoszy, chociaż trudno mi jest rozpoznać grymasy małpy, masturbuje się ogórkiem. Po czym wybiera większy i znowu się masturbuje. Rodzice czym prędzej zabierają dzieci.
W pewnej chwili odniosłem wrażenie, że spojrzała mi prosto w oczy. Postanowiłem wrócić do domu...?
Uciekł mi autobus, a wydało mi się, że tajemnicza nieznajoma wsiadła właśnie do niego. Nie dogonię jej, bo jestem na piechotę. Rzadko używam służbowej bryki. Powiem tylko, że miewa swoje narowy. Zachowuje się jak niezaspokojona klaczka.
Musiałem czekać całe pół godziny na następny. A jeszcze czeka mnie przejazd z Oliwy do Sopotu.
Chociaż to akurat żabi skok SKM-ką. Jakieś pięć minut. W Sopocie zmieniają strefę epidemiologiczną z żółtej na czerwoną. Nalazło się turystów, jak zwykle, i zakazili moje ukochane miasto.
Nie, żebym narzekał. W mojej pracy statystyka jest ważna, ale nie najważniejsza. Mam tam rodzinę...?
Coś grzmotnęło, podłoga zamieniła się z sufitem miejscami.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
???????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Tak sobie się czołgałem pośród macierzanek i innych ziół. Ubranie płonęło na mnie. Kwiatki wokół mnie też. Nie oglądałem się na płonący wrak autobusu, bo wiedziałem wszystko. Wszystko co i jak. A potem normalne zapadanie w ciemność. To się chyba nigdy nie skończy. Powtórka z rozrywki.
Z trudem rozwarłem powieki. Irytujące światło lamp sufitowych i jeszcze bardziej irytujący głos.
- Obudził się pan w końcu. Ile palców pan widzi?
- Kurwa, widzę macki, a nie palce, chcę do toalety.
- Och, nie musi pan. Został pan zacewnikowany.
- Grzebaliście przy moim fiucie? Zgłoszę to jako gwałt na mojej seksualności. A ja i tak muszę do toalety. Wyciągnijcie to coś plastikowego, co mnie uwiera. Kiepsko znacie się na swojej robocie, albo cewnik jest zatkany.
- Działa całkiem dobrze. Był pan nieprzytomny przez dwanaście godzin.
- To dlatego mam wrażenie, że pęcherz zaraz mnie rozwali na strzępki?
- To wrażenie psychosomatyczne.
- To mnie wypuścicie. Czuję się całkiem dobrze.
- No właśnie – w głosie można było wyczytać zakłopotanie – czeka tu na rozmowę z panem zespół śledczy policji. Jest pan jedyną osobą, która przeżyła dziwną katastrofę autobusu.
- A dacie mi się najpierw wyszczać?!
Wzrok mi się nieco wyostrzył i powoli zacząłem się uspokajać. W końcu to dla mnie nie pierwszyzna. Tylko wciąż nie rozumiałem, dlaczego nie pierwszyzna. Najwyraźniej dostałem lekkiej amnezji, bo nie mogłem sobie przypomnieć kim jestem i jak się nazywam. Pogrzebali trochę poniżej, co było bolesne, a ja zaczynałem rozpoznawać obrazy.
Jakiś lekarzyna w białym kitlu, ale siostrzyczka wydała mi się boleśnie znajoma. Grzebała mi właśnie przy fiutku, ale wcześniej widziałem ją w tłumie. I to kilka razy z rzędu.
To Ona! Oczywiście, jak wszyscy tutaj miała na twarzy maseczkę. Wstałem, zatoczyłem się z lekka. Podsunęli mi wózek. I wtedy straciłem ją z oczu.
Ale i tak musiałem najpierw do toalety. Dziwne, że to nie personel szpitala mnie odprowadzał. Zrezygnowałem z wózka i z początku halsowałem od ściany do ściany. Jakieś cienie podążały za mną nieustępliwie.
Pomyślałem sobie, czy będą mi przytrzymywać, kiedy będę sikał.
Wolałbym nie, choć siostrzyczka wywoływała pewne fantazje. Ale zniknęła jak zwykle. To chyba tylko moja obsesja.
Wysikałem się z ogromną ulgą. Ten cewnik faktycznie był do bani.
Cienie, które mnie odprowadzały, okazały się tylko pilnującymi mnie policjantami. I raczej nie chciałbym, żeby którykolwiek podtrzymywał.
Sam sobie dałem radę, a jednak wciąż coś było nie tak. Oczywiście, nie mogłem uniknąć przesłuchania. Wszyscy w maseczkach, a więc nie zdołałem rozpoznać ich min, chyba że po oczach.
A miałem w tym niezłe doświadczenie. No miałem, choć nie wiem skąd.
*
- Nie znaleźliśmy u pana żadnych dokumentów, a jest pan jedynym pasażerem autobusu, który przeżył katastrofę. Pojazd spłonął doszczętnie. W tym 27 osób. Jakim sposobem pan przeżył? W dodatku bez żadnego uszczerbku, oprócz popalonej odzieży. Lekarze twierdzą, że powinien mieć pan poparzenia trzeciego stopnia, co najmniej. Czy mógłby się pan przedstawić?
- Przecież spłonęły mi dokumenty, a ja nic nie pamiętam.
Co najdziwniejsze, nie mogłem, nie potrafiłem. Pamiętałem, że jechałem domu...?, Jakiego domu? Żona, dzieci?
Usilnie próbowałem sobie przypomnieć, ale z każdą chwilą mniej. Bardziej intrygowała mnie postać z tłumu, która tak niedawno dotykała mnie boleśnie w okolicy intymnej.
Co mam odpowiedzieć tym palantom z policji? Z kolei, wiedziałem o śmierci dwudziestu siedmiu pasażerów, zanim mi to oznajmili.
- Przepraszam, ale nie pamiętam. Nic nie pamiętam. Chyba nie oskarżacie mnie o atak terrorystyczny na autobus z ZOO.
- Ale to, akurat, pan pamięta.
- Tak, pamiętam, że byłem w ZOO i że jechałem chyba do domu na obiad. Najgorsze, że nie pamiętałem nic więcej. Do domu?! Może. Pamiętam pewną rudą małpę. Goryl? Może szympans?
- Panowie – to głos lekarza - musicie już opuścić pacjenta. Znajduje się w szoku pourazowym.
Może i znajdowałem się w jakimś szoku, ale myślałem nad wyraz jasno.
Ktoś tu mnie wodzi za nos, albo coś. A miałem tylko jedno podejrzenie. Ostatnio trzymała mnie za koniec, choć dosyć boleśnie. Nieznajoma z tłumu.
W gruncie rzeczy łatwa do rozpoznania, gdyby nie to, że odsetek kobiet mających rudą czuprynę wcale nie jest taki niski.
Szpitalne żarcie nie służyło mi. Ale po kilku dniach zacząłem się przyzwyczajać. Najgorsze było polowanie na papierosa. Paskudny nałóg. Ale nie mogę bez niego żyć. Ważniejsze dla mnie jest, żeby zapalić, niż żeby przypomnieć sobie, jak się nazywam.
Pielęgniarki, które po kryjomu zachodziły na dymka w miejsce, które odkryłem, dzieliły się ze mną. Musiałem tam zjeżdżać windą do piwnicy obok prosektorium. Nie, żeby odstręczało mnie to miejsce. Raczej dziwiłem się tym młodym, często pięknym dziewczynom. Wydawało się im, że są obeznane ze śmiercią. To przez tę edukację. Starsze pielęgniarki tu nie schodziły. Miały swój własny kącik do palenia.
Ale cóż. Ściągnąłem windę z góry. Nie miałem pojęcia co tam się znajduje, bo na pewno nie oddziały szpitalne.
Drzwi rozsunęły się, jak to w windzie.
Była tam – przepiękna, rudowłosa, ale wciąż z tą maseczką na twarzy. Odsunąłem się na przepisowe dwa metry. Przynajmniej tak zamierzałem, ale winda tego nie zapewniała. Jakieś półtora metra, najwyżej, jeżeli oprzeć się o ściany. Opierałem się, ale nie mogłem się oprzeć Jej.
Oddychaliśmy tym samym powietrzem, a ja miałem ochotę na coś więcej niż na wspólne oddechy. I nagle przypomniałem sobie.
- To Ty jesteś Zaraza.
- No proszę, Angela jestem. W końcu sobie przypomniałeś. Niewiarygodne jak śmierć zapomina, i przejmuje ludzkie cechy.
- Angela, czyli ognisty Anioł. Nie wydajesz się zbyt skuteczna. Ten covid to tylko eugenika, nic nowego, zwykła grypa. Nawet jako grypa hiszpanka byłaś skuteczniejsza.
- Bo kochaliśmy się wtenczas. Nie rozumiesz, że musimy współdziałać, współspółkować?
Była przepiękna, i ruda, tak jak lubię.
- A czemu nie - pomyślałem, choć wcześniej pomyślała za mnie ta część poniżej, z lekka obolała jeszcze przez cewnikowanie. Już miałem ją objąć. I coś więcej.
- Zdejmij maseczkę - powiedziałem.
Nawet śmierci opada, kiedy zobaczy twarz samicy orangutana zaspokajającej się ogórkiem.
