TW#4 Powrót - Część 2

Część 1:

https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=5382

***

Grupka nastolatków tańczyła i śmiała się wniebogłosy. Twarze pokryte były licznymi światłami, a w pomieszczeniu rozchodził się gęsty dym, który puszczono dla spotęgowania klimatu. Alkohol wypełniał co chwilę nowe szklanki, a noc mijała niesamowicie szybko.

— Idę... — Patryk usłyszał jak jego kolega zaczął coś mamrotać. — Idę... — powtórzył.

— Dok...ąd? — zapytał z trudem, czując jak jego dykcja powoli siada.

— Rzyygać...

— Ahaaa...

Mateusz oddalił się od przyjaciół w stronę toalety. Po drodze zrzucił wazon, wpadł na jakiegoś grubego kolesia, kopnął niechcący kota i przewrócił się na progu. Ale tak poza tym to dobrze sobie poradził.

Patryk nie spuszczał wzroku z Zośki. Zataczając się, patrzył na jej długie, lokowane, brązowe włosy. Dobrze się trzymała, bo zawsze stroniła od alkoholu i piła tylko trochę. Koniec szybkiej piosenki.

Po chwili ciszy, zagłuszonej przez przewracającą się dziewczynę, ktoś puścił "The night we met". Idealna, wolna piosenka do patrzenia w gwiazdy. Idealna do nostalgicznych wieczorów. Idealna do chwili, kiedy byli tu razem. Światła zwolniły. Dziewczyna zaczęła zmysłowo tańczyć.

— Zosiaa... — zaczął niepewnie, a dziewczyna skierowała na niego wzrok. — Mogę cię...

Wtedy wrócił Mateusz i objął dwójkę swoich przyjaciół, śmiejąc się i zakłócając przy tym nastrój.

— Co chciałeś? — zapytała Patryka.

— Już nic.

Noc powoli wkraczała we wczesny poranek.

***

Promienie słoneczne weszły łagodnie do mieszkania i połaskotały Patryka po twarzy. Otworzył oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu. Porozrzucane butelki, szkło i wciąż włączone ledy. Na kolejnych łóżkach leżeli Zośka i Mateusz. Dziewczyna miała rozczochrane włosy, a chłopak leżał w nienaturalnej, wręcz komicznej pozycji. Zrobił im aparatem zdjęcie zgodnie z tradycją i wstał. Zaczął poszukiwania swojego telefonu, który zawsze musiał ginąć w niewyjaśnionych okolicznościach po imprezach.

Przestawiał wszystkie rzeczy na podłodze, szukał pod kołdrą i na półkach, ale nie mógł go znaleźć. W końcu podszedł do Mateusza i mocno nim potrząsnął.

—Ej, stary! Widziałeś mój telefon?

W odpowiedzi usłyszał jedynie ciche jęczenie porannego, skacowanego gościa.

— Wstawaj! — krzyknął po czym potrząsnął nim jeszcze bardziej.

Mateusz z wielkim trudem usiadł na łóżku i ziewnął. Wpatrując się w przód, ciągle przecierał oczy.

— Widziałeś mój telefon? — powtórzył Patryk, czując, że do kolegi nie dotarło jeszcze pytanie.

Ten jedynie spojrzał się na niego i w myślach zaczął analizować poprzednią noc. W końcu szeroko otworzył oczy, jakby go olśniło.

— A tak! Twoja stara dzwoniła chyba z dwadzieścia razy. I... odebrałem. Chyba.

— Chyba?

— No, stary nie wiem. Ale chyba tak.

— Boże... I co jej powiedziałeś?

— Gdybym ja tylko to wiedział.

Zirytowany Patryk głęboko odetchnął, a Mateusz sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon.

— Matka mnie zabije... — powiedział, patrząc na dwadzieścia nieodebranych połączeń.

Postanowił do niej zadzwonić. Chwilę ciszy wypełniały jedynie sygnały dzwoniącej komórki.

— No, mamo ja już idę do... — Nie dokończył, bo przerwał mu głos płaczącej matki.

***

Gdy wszedł do domu na kanapie siedziała już jego matka, a obok na krzesłach siedziało dwóch policjantów. Coś pisali, gdy ona patrzyła się załzawionymi oczami przed siebie. Patryk odłożył plecak i nic nie mówiąc usiadł koło mamy.

— Patryk... — Jeden z policjantów skierował na niego wzrok. — Twoja siostra wspominała coś, że ma się z kimś spotkać, zachowywała się w ostatnich dniach jakoś dziwnie? Nie wiem, cokolwiek zwróciło uwagę w jej zachowaniu?

Szlochanie matki. Pustka obezwładniająca pomieszczenie. Szok i niedowierzanie. Jego siostra zaginęła. Jego kochanej siostrzyczki nie było już od wczoraj, kiedy on bawił się na imprezie.

— Ja... Nie... Ja nic nie zauważyłem.

Na stole w kubkach stygły herbaty policjantów, a obok nich leżało zdjęcie Kasi. Mała, uśmiechnięta blondyneczka. Pomimo ciepła w pomieszczeniu, czuł dreszcze. Chłód i niepokój. Serce biło szybciej niż zwykle, a łzy powoli cisnęły się do oczu.

— Każda informacja, każdy najmniejszy szczegół jest ważny — Słowa policjantów słyszał jakby z oddali.

Spojrzał na mamę. Nie odwracała wzroku od podłogi. Nie przestawała płakać.

— A może... A może poszła gdzieś do koleżanki? — zapytał z nadzieją w głosie.

— Przedzwoniliśmy do wszystkich przyjaciół dziewczynki. U nikogo się nie zjawiła. Po prostu wyszła z przedszkola. Rozpoczniemy poszukiwania już dzisiaj. Możliwe, że uruchomimy Child Alert. Proszę jednak być dobrej myśli.

— Znajdziecie ją? — Pani Iwona w końcu zabrała głos i spojrzała załzawionymi oczami na policjantów.

— Zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Ale nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Chciała usłyszeć, że ją znajdą. Całą i zdrową. Że zaraz Kasia wróci do domu i będzie mogła ją przytulić. Zamiast tego poczuła mocniejszy uścisk syna.

***

Jaskinię wypełniały złote i czerwone światełka. Dziewczynka siedziała na ziemi i rysowała, jednak w trakcie odłożyła kredki.

— Coś się stało? — zapytał siedzący obok niej mężczyzna.

— Nie... Tylko, że... mama będzie się martwić. Chciałabym wrócić już do domu.

— Źle ci tutaj?

Mężczyzna wstał i spojrzał na Kasię. W półmroku dało się zauważyć jego postawną sylwetkę i wrogie spojrzenie, którym lekko ją przeraził.

— Spotkajmy się kiedy indziej. Ale teraz chcę wrócić.

Chwila ciszy.

— Ten rysunek, co dla mnie narysowałaś jest naprawdę śliczny — Uśmiechnął się.

— Dziękuję, zrobiłam go specjalnie dla ciebie. W przedszkolu.

Mężczyzna wpatrywał się w siedzącą dziewczynkę. Światełka oświetlały jej długie włosy i małe, delikatne rączki. Zamknął oczy i głęboko odetchnął.

Dziewczynka podniosła niedokończony rysunek i wstała.

— Proszę. Jest niedokończony, ale jak znowu się spotkamy to dokończę go przy tobie.

Mężczyzna oblizał się delikatnie i spojrzał na dziewczynkę.

— A zaśpiewasz mi coś? Tak ładnie śpiewasz.

— No dobrze, ale... potem mogę iść do domu?

Nie odpowiedział.

— No dobrze... To może... Jadą, jadą misie, tra la la la la! Śmieją im się pysie, cha cha cha cha cha!

Patrzył na nią i szeroko się uśmiechał. Dziewczynka zaczęła lekko się kołysać.

— Przyjechały do lasu, narobiły hałasu, przyjechały do boru, narobiły rumoru!

Mężczyzna stanął do niej plecami, wciąż słysząc z tyłu delikatny, uroczy śpiew dziecka. Spojrzał na małe lusterko naprzeciw niego i uśmiechnięty zaczął wpatrywać się w swoje oblicze.

—Jadą, jadą misie, tra la la la la!

Z kieszeni wyciągnął nóż.

***

Za oknem miasto powoli budziło się do życia. Pierwsze samochody działały jak budzik. Spojrzał na śpiącą obok żonę i pogładził ją po włosach. Na stole obok wciąż leżały puste szklanki po winie z poprzedniego wieczoru. Była taka łagodna, jak spała. Taka niewinna. Lubił na nią patrzeć. Wstał i poszedł do toalety. Gdy wrócił - Sabina już nie spała.

— Cześć, kochanie — Podszedł i pocałował ją w usta.

— Która godzina?

— Po siódmej.

Mężczyzna usiadł obok kobiety.

— Co chcesz na śniadanie?

Nim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć, zadzwonił telefon. Dzwonił jego szef, a to prawdopodobnie oznaczało, że nici z jego wolnego i planów z żoną.

— Dzień dobry, szefie. Co jest?

— Rezygnuj teraz ze wszystkiego co planowałeś. Szybkie siusiu, bułka z masłem na drogę i przyjedź pod adres, który ci zaraz wyślę. Mamy morderstwo.

***

Część 3:

https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=5562