TW #5 — Cumulus mediocris

Postać: Szalony myśliwy

Zdarzenie: Lot balonem nad wulkanem

Niezliczoną ilość cykli była tylko małym, nic nieznaczącym elementem całości. Decyzje były podejmowane bez jej udziału, mogła jedynie dostosować się i wykonywać rozkazy. Nic więcej, nic mniej. Lecz nie tym razem.

Ciepłe promienie słońca ogrzewały taflę wody. Miste dryfowała na powierzchni niesiona delikatnym prądem, chłonąc energię niezbędną do rozpoczęcia kolejnego cyklu. Pierwszego, w trakcie którego miała dowodzić. Wiedziała, że nowicjusze zawsze dostają mały oddział, mimo to cieszyła się. Wreszcie miała nie być kroplą w morzu.

Zaczęła unosić się ku górze. Migotała, zakrzywiając światło, dzięki któremu wznosiła się coraz szybciej. Po chwili poczuła znajomy chłód. Zdała sobie sprawę z obecności pozostałych, zarządziła więc całą naprzód, przy zachowaniu kąta wznoszenia poniżej dziesięciu stopni. Koniecznie chciała dostać się nad miasto zanim zarządzi desant. Wiedziała z poprzednich misji, że w słoneczne dni ludzie nie są przygotowani i łatwo namierzyć osobniki, które nie będą w stanie skryć się przed atakiem.

Eskadra powoli przelatywała nad polami ozłoconymi przez zboże gotowe do żniw i bujne zielone lasy pokrywające tereny aż po horyzont, gdzieniegdzie poprzecinane przez srebrzyste wstążki strumieni. Miste poczuła narastającą ekscytację, kiedy w oddali zamigotały szklane ściany wieżowców. Obliczyła wysokość przelotową, na której znajdą się w okolicach centrum i z zadowoleniem stwierdziła, że powinna być optymalna do przeprowadzenia zrzutu. Zabawa w myśliwego podobała jej się coraz bardziej. Mimo niewielkich rozmiarów oddziału wiedziała, że upoluje co najmniej jedną osobę.

Ulice metropolii były puste. Pierwszym człowiekiem, którego wypatrzyła, było dziecko. Dziewczynka szła bardzo powoli, uważnie stawiając kroki. Za wszelką cenę chroniła makietę wulkanu, którą niosła w dłoniach. Nad nią unosił się różowy balonik, przywiązany zieloną wstążką do prawego nadgarstka. Miste nie zamierzała atakować dziecka, dlatego też wstrzymała ostrzał do czasu, aż zauważyła mężczyznę w eleganckim garniturze. Wyraźnie gdzieś się spieszył. Co chwila zerkał na zegarek, przy każdym nerwowym kroku wymachiwał teczką, którą kurczowo ściskał w dłoni. Trafiła idealnie. Zaniepokojony spojrzał w niebo akurat, kiedy lunęła na niego struga deszczu.

Zadowolona popłynęła dalej wraz z pozostałymi, powoli zbierając kolejne krople parujące z nagrzanych budynków. Obniżyła lot, by z nachmurzonej stać się łagodną i puchatą jak baranek. Chciała, by ludzie zachwycali się jej widokiem nieświadomi, że upolowała jednego z nich. Rozbawiona wyobrażała sobie ilu przekleństw musieli nasłuchać się jej niedawni towarzysze. Może nawet kilku z nich trafiło do mieszkania nieszczęśnika, gdzie w pośpiechu rzucił przemoczone ubranie na krzesło, by przebrać się w coś suchego. Pewnie tym razem zabrał też parasol.