Dwadzieścia dwie sieroty (1) - codziennostrzał (13)

Dzień 13

#codziennostrzał #tw

Korytarz oświetlony lampami UV-C za każdym razem powodował ból oczu. Pomimo dwunastu lat pracy w instytucie medycyny eksperymentalnej Uniwersytetu Nauk Nadprzyrodzonych w Axar nie mogłem przyzwyczaić się do niebieskiego światła. Podczas lat starań stworzyłem zespół naukowców spośród geniuszy różnych ras, którzy dokonywali przełomowych odkryć i dosłownie zmieniali świat. Wszystko brzmiało cudownie, przynajmniej w teorii, bo w praktyce musiałem pracować z dwudziestoma jeden indywiduami, przy których lampy UV-C były najmniejszym problemem. Między innymi dlatego mimo statutu dyrektora zespołu, to ja podążałem do moich współpracowników, żeby zorganizować cotygodniową odprawę, chociaż najchętniej nie wchodziłbym do części badawczej, w której można było natknąć się na większe dziwy niż pracujący tu naukowcy.

Mimo przyjaźni z dziecięcych lat, nie łatwo było zmusić członków zespołu do jakiejkolwiek współpracy. Żadne z nas mogło nie przyznawać tego na głos, ale odkąd spotkaliśmy się w sierocińcu, byliśmy jak rodzina. Wielka, patologiczna i z całą pewnością kwalifikująca się do leczenia psychiatrycznego, ale jednak rodzina.

Zmierzając w stronę sali dydaktycznej, wpadłem na Mię, która rozpędzona odbiła się ode mnie i upadła. Popatrzyłem prosto w niebieskie oczy ośmiolatki, żeby przekazać jej, że nie będę tolerował żadnych wymówek, które miałyby pomóc w wymiganiu się od odprawy. Doprawdy, czy nie mogli w końcu zaakceptować tych spotkań i wygospodarować raz w tygodniu dwóch godzin, podczas których będą zachowywać się normalnie.

– Sala dydaktyczna jest w przeciwną stronę.

– Dzwonili z warzywniaka. Wiozą nową dostawę. – Westchnąłem, zrezygnowany i pokazałem, że może iść, chociaż miałem ochotę krzyczeć, że powinna zorganizować transport w innych godzinach. Dziewczynka podniosła się i popędziła na dziedziniec, a ja wszedłem do sali i podszedłem do okna.

Czekając na przybycie członków zespołu, obserwowałem, jak z samochodu dostawczego wyprowadzają dzieci, które wyglądały jakby były gdzie indziej. Poruszały się mechanicznie, nic nie mówiły, a ich oczy były puste. Mia podeszła do mężczyzny, który popychał dzieci, żeby szły we właściwą stronę i podpisała papiery. Ubrana w różową piżamkę w żółte latawce pobiegła za dziećmi prowadzonymi przez pielęgniarki i nawet trzy piętra wyżej słyszałem człapanie jej kapci przypominających króliki. Dzisiejsza dostawa była wyjątkowo duża, więc zapewne musiała rozpocząć testowanie nowego medykamentu, a teraz pędziła do laboratorium, żeby jak najszybciej zbadać skutki uboczne.

Zrezygnowany spojrzałem na zegarek. Było pół godziny po czasie spotkania i nikt nie przyszedł.

Dołącz do nas na:https://t3kstura.eu/

"Codziennostrzał — 200 mililitrów słowa pisanego dziennie" to nowa inicjatywa literacka Treningu Wyobraźni mająca na celu wypracowanie systematyczności i regularności w pisaniu.

Dwadzieścia dwie sieroty (2): https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=7448&autor=MHSchaefer