TW#4 – Fura

Postać: Ostatni rewolwerowiec broniący swojego domu

Zdarzenie: Oblężenie

Efekt: 56. Strumień świadomości - siadasz i piszesz. Nie przejmuj się jak wyjdzie. Po prostu uwolnij myśli – niewykorzystany

Beniamin „Jack” Flanders siedział przy stoliku w małej chatce na skraju lasu. Zabijał czas, grając w blackjacka i racząc się mocnym samogonem, który regularnie, łyczek po łyczku, pociągał ze szklanki. Nie chciał się upić, robił to raczej, by urozmaicić samotną rozgrywkę. No i może dlatego, żeby złagodzić usztywniające mięśnie napięcie.

Odrywał się od wykonywanych czynności tylko po to, by co jakiś czas spojrzeć przez zabrudzoną szybę niewielkiego okienka. Dom stał na odludziu i Ben nie spodziewał się gości innych niż umówieni, ale w piwniczce miał sporo towaru, dlatego – czy to mu się podobało, czy nie – znajdował się w stanie podwyższonej gotowości. I choć okolica była cicha i odludna, a popołudnie pogodne i spokojne, on sam nie mógł złapać wewnętrznej harmonii. Dlatego zajął się kartami.

„Jack” sam się dziwił, dlaczego tak reaguje. Na bakier z prawem był nie od wczoraj – w przeszłości kradł przecież konie, przemycał bimber, a nawet brał udział w udanym skoku na bank. Miał też na sumieniu kilka „złych uczynków”, których szczegóły wolał zachować dla siebie. Ogólnie, uważał się za twardego. Dlaczego więc był tak zestresowany pilnowaniem kontrabandy? Tym razem miał przecież dziecinnie proste zadanie. Posiedzieć w leśnej chatce i uraczyć się alkoholem, słuchając świergotu ptaków, a gdy przyjadą partnerzy, wydać im towar i zainkasować umówioną kwotę. Czy może być coś prostszego? Łatwa robota – łatwa kasa.

A jednak czuł w kościach kłopoty i nie mógł przegonić czarnych myśli. Może robił się już na to za stary? A może jego obawy miały związek ze wzmożoną działalnością agentów rządowych na tych terenach? Chodziły słuchy, że w ostatnim czasie wsiedli na bimbrowników i przestali się z nimi patyczkować. A może chodziło po trosze o jedno i drugie. Jednak hazard wymagał środków, a on lubił hazard. Szczególnie karty. Pokera, blackjacka i inne. Wszystko wskazywało na to, że z wzajemnością. Stąd też wzięło się jego przezwisko – „Jack” od „blackjack”. Ben miał niebywałe szczęście i nosa, dzięki którym często czyścił kieszenie współgraczy.

Z bandą Totentanz współpracował już od pewnego czasu. Wynajmowali go do ochrony wysyłanych do klientów transportów. Czasem też, jako że w trakcie swojego pięćdziesięciodwuletniego żywota obracał się w różnych kręgach i poznał różnych ludzi, naganiał im klientów, którym mogli sprzedawać samogon. Współpraca z gangiem przebiegała bez problemów, a co najważniejsze opłacała mu się, zawsze dostawał wynagrodzenie za usługi, jakie dla niego świadczył.

– Tak, cholera, stary „Jack” ciągle w formie! – zawołał z satysfakcją, gdy na asie pik wylądowała dama kier. Uśmiechnął się i zaczął tasować karty pod kolejną rozgrywkę. – To jeszcze jedna, na szczęście.

Radość Bena nie była bezzasadna. W ostatnich dniach nie mógł sklecić blackjacka, stanowczo zbyt często wychodziła mu fura. Nie należał do przesądnych, ale wyjątkowo karciane niepowodzenia traktował jako zły omen. Dlatego te dwadzieścia jeden punktów podniosło go na duchu.

Zachęcony sukcesem, ponownie odsłonił kartę. Król trefl. Dociągnął kolejną. Trójka kier. Odkorkował napoczętą butelkę trunku i uzupełnił szklankę.

– No dalej, zrób mi tę przysługę – mruknął do talii. Pociągnął większy łyk i zaryzykował.

Dziewiątka trefl.

– Szlag by to… – zaklął i uderzył pięścią w stół. W tej samej chwili usłyszał na zewnątrz tętent kopyt i parsknięcie konia. Poderwał się na równe nogi.

Wyjrzał przez okienko, spodziewając się ujrzeć na zewnątrz przedstawicieli bandy Totentanz. Zamiast nich, przez brudną szybę zobaczył zsiadających z koni mężczyzn w kamizelkach i melonikach. Było ich czterech. Każdy z nich miał uwieszoną przy pasie kaburę, jeden dzierżył w dłoniach dodatkowo karabinek powtarzalny.

Ben zagryzł wargę i gorączkowo przerzucał w głowie karty dostępnych scenariuszy. Niewiele z nich przewidywało szczęśliwe zakończenie. „Przeklęty pech” – przebiegło mu przez myśl.

Westchnął ciężko. Nie spuszczając z oka przybyszy, jedną ręką chwycił leżącego na stoliku wiernego Colta SAA, drugą zgarnął wysłużoną talię kart i wsunął do kieszeni na piersi. Wytrząsnął z paczki ostatniego papierosa. Odpalił go od pełgającej leniwie świeczki, włożył do ust i zaciągnął się głęboko. Czekał na rozwój wydarzeń.

– Beniamin Flanders! – „Jack” aż się wzdrygnął, gdy usłyszał swoje nazwisko. Dodatkowo głos wołającego faceta brzmiał dziwnie znajomo. – Wyjdź z domu z podniesionymi rękami! Tylko bez numerów.

Ben odciągnął kurek rewolweru i trzymał broń w gotowości. Nadal szukał wyjścia. Analizował dostępne możliwości.

Mógł zejść do piwniczki, ale w niej będzie niczym szczur w pułapce.

Mógł zacząć strzelać, jednak on był sam, a ich było czterech – niezbyt dobrze rokująca sytuacja.

Mógł też negocjować. Jednakże jeśli mężczyźni na zewnątrz byli z…

– Tu agent McKinley z Agencji Detektywistycznej Dinklemana! – zawołał przybysz, przerywając rozważania Flandersa, jednocześnie brutalnie wytrącając mu z ręki kartę negocjacji. Agenci pracujący dla Rządu nie byli ludźmi, którzy pozwalali sobie dyktować warunki. Tym bardziej w ostatnim czasie. – Wyjdź, Ben, nie róbmy scen. Wiem, że tam jesteś. Inaczej my przyjdziemy po ciebie.

„Jackowi” głos wydawał się coraz bardziej znajomy. Nie mógł jednak przypomnieć sobie jego właściciela. Postanowił zaryzykować i wykonać ruch. Ujawnienie się było kwestią czasu – nie czekając, aż agenci wyciągną go z domku siłą, mimo wszystko zwiększał swoje szanse. A przynajmniej zyskiwał na czasie w poszukiwaniu rozwiązania.

– Idę, tylko nie strzelajcie! – odkrzyknął tak, by usłyszeli go na zewnątrz.

Odryglował drzwi, chwycił za klamkę i pociągnął. Powoli, ostrożnie uchylił skrzydło i stanął w progu, połowę ciała cały czas ukrywając za futryną. Tę połowę z trzymającą rewolwer dłonią.

Gdy zobaczył rozmówcę w całej okazałości, już nie przez brudną szybę, zesztywniał. Rozpoznał w nim dawnego znajomego, Rogera McKinleya. Tego samego, na którym zgarnął kiedyś małą fortunę przy pokerowym stole. Tego samego, którego pobił do nieprzytomności, próbując ściągnąć karciany dług. I wreszcie tego samego, którego zostawił w podpalonym wcześniej domu, a potem odjechał na jego koniu ze zrabowanymi oszczędnościami w kieszeniach. Teraz, ten sam Roger McKinley, który najwyraźniej przeżył pożar, służył w szeregach agentów Dinklemana. I miał go na widelcu.

Ben już nie miał złych przeczuć. Wiedział, po prostu wiedział, że to nie może się dobrze skończyć. Cholerny karciany pech zaczynał przybierać niebezpieczne kształty.

– Kopę lat, Benny! – zawołał pojednawczo McKinley, szczerząc się przy tym szeroko. Ton głosu kłócił się jednak z nieprzyjemnym błyskiem, jaki „Jack” dostrzegł w jego oczach. – Trochę to trwało, ale w końcu cię znaleźliśmy.

Flanders przebiegł wzrokiem po pozostałej trójce agentów. Dłonie dwóch z nich ostrzegawczo spoczywały na rękojeściach rewolwerów. Ostatni trzymał przed sobą karabinek powtarzalny. Broń nie była wycelowana w Bena, jednak mężczyzna miał pewność, że jej właściciel był gotowy w razie potrzeby unieść lufę i wpakować mu kulkę prosto w serce.

– No i co z tym zrobimy? – zapytał „Jack”, analizując, w którego z nich powinien wycelować najpierw.

– Wyjdź i pokaż ręce, Benny – wesołość ulotniła się z głosu Rogera tak szybko, jak sen ulatnia się po przebudzeniu. Słowa starego znajomego zazgrzytały teraz metalicznie.

W czystym, pachnącym igliwiem powietrzu zawisło ciężkie napięcie.

– Tylko spokojnie, Roger – „Jack” uspokajająco uniósł widoczną dłoń. Postanowił łgać. – To musi być jakieś nieporozumienie.

– Nieporozumienie, powiadasz? Nieporozumieniem jest to, że taka śmierdząca szumowina jak ty nadal chodzi wolno, rozumiesz? – wycedził McKinley z pogardliwą miną, ale po chwili na jego twarz ponownie wpełzł złośliwy uśmieszek. – Na szczęście twój długi jęzor rozwiązuje się po szklaneczce szkockiej. Przy stole do blackjacka można się dużo dowiedzieć.

Flanders zmarszczył brwi. Wpatrywał się bezrozumnie w agenta.

– Ostatnio tak dobrze szła ci karta, że nie omieszkałeś się przy tym pochwalić, co ostatnio porabiasz, powiedzmy, „zawodowo”. Ledwo wytoczyłeś się z budynku, więc możesz nie pamiętać szczegółów. Ale ja pamięć mam dobrą. – McKinley spojrzał z zadowoleniem na Bena. Dodał: – A tak się składa, że spędzałem popołudnie w tej samej knajpie, co ty. Jak myślisz, jak trudno było cię potem wyśledzić?

Osaczony mężczyzna kalkulował. Colt ślizgał mu się w mokrej od potu dłoni.

– Pamiętasz, co mi zrobiłeś? – wycedził Roger. – Pamiętasz, że przysięgałem cię dopaść? Że pożałujesz? Oto nadszedł dzień zapłaty.

Agent wyszarpnął rewolwer z kabury i wymierzył w „Jacka”.

– Panowie, odnotujcie, że poszukiwany stawiał czynny opór – rzekł do towarzyszy i pociągnął za spust.

Beniamin Flanders, mimo słusznego już wieku, był nadal dość sprawny fizycznie. To oraz fakt, że przez cały czas pozostawał w stanie podwyższonej gotowości, uchroniło go przed kulą, która zamiast w niego, trafiła w zamykane pospiesznie drzwi. Pocisk wyrwał w nich calowy otwór, a odłamki drewna posypały się na podłogę. „Jack” ponownie zaryglował drzwi, wypluł papierosa i oddychając ciężko, padł na podłogę. Wycofał się rakiem w kąt pomieszczenia, między ścianę i małą, rozklekotaną szafkę.

W następnej chwili rozpętało się piekło. Kanonada strzałów zlała się w jeden huk, a ryczące dziko lufy zasypały chatkę gradem ołowiu. Pociski wpadały do domku, krusząc szyby w oknach, dziurawiąc drewniane ściany i wyrywając kawałki drzwi. Kurz i odłamki fruwały w powietrzu, a Ben, skulony za szafką, czekał na dogodną okazję, by się wychylić i oddać strzał.

Nagle ni stąd ni zowąd przypomniało mu się, jak kiedyś będąc w saloonie, spotkał starego historyka, który snuł opowieści o średniowiecznych zamkach, rycerzach i bitwach na miecze. Padło też wtedy słowo: „oblężenie”, które teraz, samo z siebie, stanęło mu przed oczami. Właśnie trwało oblężenie jego małego, drewnianego bastionu. Tylko od niego zależało, czy uda mu się obronić zamknięty w lochach skarb. Szybko jednak przegonił te myśli, zdziwiony, że w być może ostatnich chwilach życia przypominają mu się podobne bzdury.

Gdy ostrzał nieco zelżał, Ben wziął głęboki oddech. „Teraz albo nigdy”, pomyślał i poderwał się na chwilę, by oddać strzał przez okno. Wymierzył i ściągnął spust, a wypluty przez Colta pocisk posłusznie dosięgnął celu i rozorał szyję jednego z agentów Dinklemana. Trafiony wrzasnął i zniknął „Jackowi” z oczu. Flanders zdążył paść na ziemię, zanim grad kul ponownie zasypał domek.

W pomieszczeniu śmierdziało dymem i bimbrem, który skapywał ze stołu, tworząc na podłodze wysokoprocentową kałużę. Widocznie jeden z pocisków musiał rozbić flaszkę.

Kiedy znów zrobiło się ciszej, Ben ponownie podniósł się i wymierzył, tym razem jednak nikogo nie zobaczył. Wtedy podziurawione jak szwajcarski ser drzwi otworzyły się z impetem, a do środka wbiegł jeden z agentów. Zobaczył Flandersa. Wycelował w mężczyznę, który już spoglądał na intruza znad lufy rewolweru. Dźwięki dwóch wystrzałów zlały się w jeden huk. Agent Dinklemana padł bez życia na ziemię, a „Jack” poczuł uderzenie tuż nad mostkiem. Spojrzał w dół i zobaczył, jak jego koszula zabarwia się lśniącą czerwienią. Colt wypadł mu z ręki. Zapanowała cisza, przerywana tylko krótkimi, niezrozumiałymi komendami dobiegającymi z zewnątrz.

Ben pogodził się już z losem. Wiedział, że czas spasować. Po raz ostatni sięgnął do kieszeni, drżącą ręką wyciągnął talię i wyłożył na podłogę wierzchnią kartę. As trefl. Dociągnął drugą, coraz ciężej oddychając. Czwórka karo. Z sykiem wciągnął powietrze. Ból zaczynał być coraz bardziej odczuwalny. Flanders przekrwionymi oczami obserwował trzecią dobieraną kartę. Ósemka pik.

– Cholera.

Usłyszał chrzęst szkła. Przez cały czas ściskając w dłoni talię, spojrzał w kierunku drzwi i zobaczył McKinleya, mierzącego do niego z rewolweru.

– Koniec gry, Benny. – Twarz agenta emanowała nienawiścią i satysfakcją zarazem. – Nie igra się z prawem. Nie igra się ze mną. – Roger odciągnął kurek. – Do zobaczenia w piekle.

Karty rozsypały się w nieładzie.