TW #7 - To był piękny dzień, ale…

Postać: Leśny dziedzic

Zdarzenie: Taniec w zbożu

Efekt: 60. Wpleć w opowiadanie anegdotkę ze swojego życia - anegdotka w opisie

I

Sprężyny starego, spleśniałego fotela skrzypnęły, kiedy jak każdego ranka rozsiadłem się na werandzie. Wiedziałem, że słońce od dwóch godzin gościło już na niebie, była to jedna z tych rzeczy, które brałem na wiarę, nie mogąc dojrzeć złotego dysku ponad konarami drzew. Mała polana zagospodarowana domem, wybudowanym siedem tysięcy lat temu, nie miała szans w starciu z gęstym listowiem, przez co dookoła próżno było szukać, choć źdźbła trawy. A dom? Stał on do dzisiaj. Schowany w sercu lasu, nieopodal miejsca, w którym rura o średnicy sześćdziesięciu centymetrów odprowadzała z miasta ścieki prosto do rzeki, by ta mogła pochłonąć każdy sekret i wszystkie trupy poukrywane w szafach wielkomiejskich ludzi.

Wyjąłem korek z kryształowej karafki i napełniłem kieliszek. Przybliżając zawartość do nosa, powąchałem uważnie, wyczuwają każdą nutę bukietu brudów, grzechów i sekretów, jakich namnożyło się przez tysiące pokoleń, by dziś mogły zbierać swe żniwo. Delikatnie skosztowałem trunku, pierw jedynie koniuszkiem języka, by następnie wziąć śmielszy łyk. Po siedmiu tysiącach lat istnienia doskonale wiedziałem, że nic nie smakowało tak dobrze, jak poranna lampka ścieków, świeżo dostarczonych o poranku. Jednak dzisiejsza dostawa sugerowała wyraźnie, jak rumień wędrujący boreliozę, że dni mego istnienia są policzone. A to sprawiło, że mimo przeciągu pomiędzy zębami nie mogłem przestać się szczerzyć.

Wisienką na torcie końca epoki było dziewczę przedzierające się przez ciemny las, zmierzające wprost na polanę, która stanie się jej domem na kolejne siedem tysięcy lat. Spojrzała na mnie, licząc na to, że gniewnym wzrokiem unicestwi skromnego obserwatora i podważy każde jego słowo. Ach, gdyby tylko mogła przestać histeryzować i wreszcie dostrzec przyszłość, która jej przeznaczona. Zziajana oparła się o drewnianą belką przytrzymującą dach nad werandą i wysapała.

– Coś ty zrobił!

– Ja? – Uśmiechnąłem się, rechocząc.

– Nie wiem, co zrobiłeś, że cały zapas żywności w mieście przegnił w ciągu jednej nocy, ale masz to cofnąć. Natychmiast! – W odpowiedzi jedynie zarechotałem głośniej.

– Mówiłem ci, że tak właśnie będzie.

– I dlatego mam pewność, że to twoja wina! – Pociągnąłem łyk ścieków, nie spuszczając z dziewczyny wzroku. Była młodziutka i głupiutka. Gdybym mógł decydować, nigdy nie wybrałbym rozhisteryzowanej dzierlatki. Jednak los zdecydował i zamiast bystrego, zdolnego młodzieńca miałem ją.

– Przestań się oszukiwać i tracić czas, który mógłbym przeznaczyć na wyszkolenie cię. Jeszcze będziesz żałować, że był czas, w którym mi nie wierzyłaś. – Wspierając się o stół, wstałem, zmierzając do sypialni. Byłem już tak zmęczony. – Wróć, kiedy wreszcie zaakceptujesz fakty. – Zanim zamknąłem drzwi, usłyszałem jeszcze wściekłe prychnięcie. Stawiając sztywno kroki, zbliżyłem się do łóżka. Leżąc w bawełnianej pościeli i zaciskając palce na coraz bledszym klejnocie, zasnąłem.

II

Minął tydzień, odkąd ostatni raz widziałam upierdliwego starucha i choć zarzekałam się, że już nigdy więcej nie pójdę do niego, dziś przedzierałam się przez gęste zarośla w stronę, z której dochodził intensywny smród ścieków spuszczanych do rzeki. Po dotarciu na pozbawioną słońca polanę weszłam do starego domu. Miałam przed oczami rozmazany obraz leśnego dziedzica, jak zwykli prześmiewczo przezywać go miastowi, choć sam tytułował się obserwatorem. Usłyszałam skrzypienie kolan i mężczyzna w niezwykłym dla niego tempie podszedł do drzwi, w których progu stałam. Pomarszczoną i zrogowaciałą dłonią otarł łzy z mojej twarzy i patrząc prosto w oczy, zapytał.

– Co się stało, że uwierzyłaś?

– Moja matka zmarła. Wraz z całą dzielnicą zachorowała na czarną śmierć i zmarła w ciągu jednej nocy. Mnie nic nie było i chcieli mnie zamknąć w izolatce, żeby przebadać. – Próbowałam złapać oddech, lecz jedynie zaciągnęłam wodę, która wezbrała w nosie.

– To kryształ cię ocalił. Czy teraz wierzysz? – Pociągnęłam nosem, lecz zaciskając zęby i pięści, skinęłam głową. Nie mogłam dłużej się oszukiwać.

– Idź spać – wskazał łóżko. – Musisz się uspokoić, zanim zaczniemy przygotowania.

III

Mimo że zaspana dziewczyna była już na nogach od ponad godziny nie mogłem dostrzec u niej choćby odrobiny trzeźwego umysłu. Wśród biuret rozwieszonych nad zlewkami ze sporządzonymi przez nas eliksirami wyglądała niczym stos nieszczęść. Końcówką laski podsunąłem jej pod nos kieliszek pierwszorzędnych ścieków, na których widok zmarszczyła nos z obrzydzeniem. Zrezygnowany opadłem na fotel i poprawiłem okulary.

– Wypij rzesz to wreszcie.

– Nie ma mowy – warknęła.

– Już ci mówiłem, że musisz potrafić ocenić poziom zepsucia ludzkości, a nie ma na to lepszego sposobu niż delektowanie się, tym co tak starannie starają się ukryć. – Zirytowana próbowała przez chwilę zmiażdżyć mnie spojrzeniem, jednak po kilku sekundach westchnęła i na raz wychyliła porcję ścieków. Ledwo przełknęła, podniosła się i wychyliła głowę przez okno, wymiotując. Odwróciła się i oparła o parapet. Przeklęta histeryczka robiła postępy zbyt wolno.

– Zadowolony?

– Nie. Po raz kolejny przegapiłaś punkt równoważnikowy. Znów marnujesz nasz czas.

– Nie wiem, po co to robimy. Zwyczajnie moglibyśmy dodać odpowiednią ilość mojej krwi do mikstury.

– Musimy mieć pewność, że wszystkie trzy eliksiry mają dokładnie taką samą moc. A to najłatwiejszy sposób, by to sprawdzić.

– Jak dla kogo – mruknęła. Mimo irytacji wyrównała poziom krwi w biurecie i zaczęła od nowa.

– Dlaczego nie możemy po prostu przygotować eliksiru śmierci? Po co dajemy jakąkolwiek szansę śmierci. – Zirytowany jęknąłem. Czy ona mnie nie słuchała? A może była głupsza, niż początkowo zakładałem?

– Już ci to tłumaczyłem. Był czas, gdy o losie świata decydowali sędziowie, lecz ostatni z nich zawiódł. Zdecydował, że ocali ludzkość, choć ta była na wskroś przegniła zepsuciem. Biedny dureń. Chciał ocalić swoją rodzinę, a tak naprawdę skazał ludzkość na śmierć. I to nie tą oczyszczającą, która przyjdzie, jeśli w dniu sądu wypijesz transfer zamiast eliksiru śmierci. Ten niesprawiedliwy wyrok przyniósł zamiast czystki i nowego początku, nieskończony chaos. Dopiero kiedy pierwszy obserwator, po wieloletnich badaniach alchemicznych, naładował kryształ wzrastającą mocą szalejącej zarazy, głodu i śmierci przyszła nadzieja. W dniu, kiedy zwiastuny osiągnęły apogeum swej mocy, a na świecie nie było już ani jednej żywej duszy kryształ pochłonął ich moc, sprowadzając nowy początek ludzkości. Od tej pory polegamy na losie i przeznaczeniu, zamiast zawodnemu osądowi ludzkiemu. Jeśli zawiedziemy, jak niegdyś zawiedli sędziowie, dla świata nie będzie już nadziei. Nowy cykl się rozpocznie, a na ziemi zapanuje nieskończony chaos.

– Jeśli pozbawimy zwiastuny mocy, to jakim cudem mogą przynieść zniszczenie? Przecież to nie ma żadnego sensu.

– Wszechświat jest skomplikowaną konstrukcją, a jej równowaga jest niezwykle krucha. Jest życie to i musi być śmierć. Jeśli przyszedł jej czas, nic nie możemy zrobić. Możemy jedynie czekać i dopilnować by następny obserwator przekazał kolejnemu wiedzę wraz z kryształem. To jedyna szansa by cykl pewnego dnia przyniósł życie, którego tak bezsensownie starasz się trzymać. Uważaj! – Dziewczyna spojrzała na przemiareczkowaną miksturę i walnęła czołem o blat. – Znowu przelałaś! W takim tempie prędzej wszyscy zginiemy!

IV

Starzec szturchnął mnie końcem laski. Trzęsącą dłonią wskazał na czterech mężczyzn ubranych w czarne szaty i maski z długimi dziobami. Szli przez pole pszenicy, a peleryny tańcząc w zbożu, pochłaniały wszelkie światło dookoła.

– Przedstawiciele piekła.

– W życiu bym się nie domyśliła – prychnęłam.

– Nie masz za grosz szacunku do odwiecznego cyklu. Niewiele osób może zobaczyć koniec świata choć raz w życiu. Ty będziesz świadkiem aż dwóch apokalips. Miejmy nadzieję, że dzisiaj zrozumiesz, jak wielkie masz szczęście.

Postaci zatrzymały się naprzeciwko nas. Jeden z przedstawicieli wyszedł przed szereg i ruchem dłoni zmaterlizował czarny blat. Podeszłam do stołu i wyjęłam z walizki cztery fiolki z czerwonym eliksirem. Starzec podszedł i od tyłu zawiesił na mojej szyi kryształ, który był już przezroczysty. Mężczyzna naprzeciwko ruchem dłoni przywołał księgę zwiastunów, która otworzyła się w środku. Wiatr zerwał się, a chmury zasłoniły niebo, by odebrać resztkę jasności, której nie pochłonęli przedstawiciele. Na dźwięk skrzypiącego głosu miałam ochotę cofnąć się, zwinąć w kłębek i jak najszczelniej zasłonić uszy. Mimo to stałam. Tak prosto, jak tylko byłam w stanie.

– Zgodnie z porozumieniem zawartym tysiące lat temu przez pierwszego obserwatora i naszym nieświętym panem, największym z bluźnierców, przybyliśmy, by dopełnić tradycji i zesłać na ten martwy świat oczyszczenie, będące początkiem jego panowania.

Czekałam, aż wybierze jedną z fiolek, jednak jak wszystko na tym świecie i koniec nie mógł być tak prosty, jak być powinien. Przedstawiciele piekła rozpoczęli kłótnię, a każdy z czterech chciał wybrać inną fiolkę, choć to i tak nie miało żadnego znaczenia. Czekałam, a świat dookoła pogrążał się w coraz większym chaosie. Czułam, jak z każdą sekundą morowe powietrze gęstnieje, a wojna domowa wywołana brakiem żywności pochłania coraz więcej istnień, podczas gdy mężczyźni kłócili się, przeglądając statystyki. Wreszcie wybrali i podali mi fiolkę, która stała po lewej. Chwyciłam eliksir, odkorkowałam butelkę i wypiłam do dna.

W jednej chwili obraz stracił ostrość, a świat dookoła zaczął wirować. To nie tak miało być. Przecież…

V

Ocknęłam się, mrużąc oczy. Chciałam krzyczeć, jednak wyschnięte gardło utrudniało nawet oddychanie. Sapnęłam, podnosząc się na czworaka. Ujrzałam kilka metrów dalej wyłaniających się z lasu przedstawicieli piekła. Chciałam uciec, lecz potknęłam się, ponownie lądując na ziemi. Na czworaka czołgałam się w stronę zabudowań, byle dalej od ścigających mnie mężczyzn. Dobiegłam do płotu, lecz poślizgnęłam się, upadając tuż obok drewnianej zabudowy. Zachłysnęłam się błotem wymieszanym z fekaliami i zrozumiałam, że drewniane deski, o które się wspieram, są ścianą latryny.

Przełknęłam i poczuła ogrom zepsucia oraz choroby toczące właścicieli toalety. W tej chwili pojęłam, jak wielki błąd popełniłam, jednak było już za późno. Przedstawiciele podciągnęli mnie za ramiona, aż stanęłam naprzeciwko jednego z nich, który dłonią przejechał po moim brzuchu.

– Złamałaś przymierze zawarte tysiące lat przed twym istnieniem. – W oczach poczułam łzy.

– Naprawię to. Przysięgam, że zrobię wszystko…

– To już nie ma żadnego znaczenia – roześmiał się. – Nasz pan sam odbierze, to co próbowałaś mu skraść, przygotowując cztery fiolki z miksturą śmierci. Sprowadzisz go na świat, a potem będziesz istnieć, by patrzeć, jak niszczy wszystko, co tak nieudolnie próbowałaś chronić. – Poczułam, jak pod jego ręką mój brzuch rośnie, osiągając rozmiary przerośniętego arbuza. Następnie nastały skurcze, a ja zaczęłam rodzić. Zanurzona w błocie wymieszanym z gównem i szczynami kosztowałam świata, który już dawno na wskroś przegnił i był idealnym miejscem dla bękarta, którego połączono ze mną pępowiną. Opadła z sił ledwo zarejestrowałam pierwszy krzyk dziecka, a potem nastał chaos i nie było już nic, poza jego słowem.