Robota dla Niemca

Do kamienicy w Genewie, wszedł mężczyzna w skórzanej kurtce. Miał przyjść dokładnie o dwudziestej trzeciej.

Prosić Niemca o punktualność? Przecież z tego słynie cała Bundesnachrichtendienst.

Kiedy wskazówki zegarka pokazały jedenastą w nocy, agent BND wyciągnął z kieszeni klucze i otworzył drzwi mieszkania na pierwszym piętrze.

Niczemu się nie dziw, takie miał wytyczne. Ewidentnie zawitał do biura, placówki jakby z minionej epoki. Zabytkowy telefon, jeszcze z tarczą do wybierania numeru, stara maszyna do pisania. Dziwne. Okno otwarte, choć początek marca; grzały kaloryfery.

Na wprost, przy szafce, stała kobieta w okularach, niebieskiej spódnicy i butach na obcasie. Obok siedział za biurkiem, człowiek w garniturze. A z pomieszczenia po lewej, wyszedł postawny brunet i podał rękę na przywitanie.

- Jestem Polak. Tamta? – Wskazał kciukiem – Izraelitka.

- Znaczy Żydówka?

- Możesz tak mówić, nie obrazi się – Uśmiechnął się wywiadowca. - Ty jesteś Niemiec, a to Szwajcar. I tak do siebie od teraz mówimy. Żadnych imion. Żadnych nazwisk.

Niemcowi niezręcznie było rozmawiać po polsku, z chęcią wolałby po angielsku. Jednak brnął dalej w zawiłości językowe Słowian.

- Co teraz?

- Chodź. Wszystko po kolei wytłumaczę. - Polak zaprowadził niemieckiego agenta do pokoju obok. Stał w nim parawan, wieszak, stół z laptopem, dwa krzesła i szafka. Włączony encefalograf pod ścianą. - Siadaj.

Posłusznie zdjął i powiesił kurtkę, usiadł.

Przyrząd medyczny był bez elektrod, ale cały czas powoli rysował na arkuszu bębnowym, dwa zygzaki, jeden czarny, jeden czerwony.

Polski kolega po fachu, wpisał "youtube.com" w pasku adresu. Następnie "pet shop boys always on my mind" w wyszukiwarce. Kliknął w teledysk.

- Spójrz. Całe wideo to ukryty przekaz, ale objaśnię najważniejsze. Kierowca to Wielka Brytania, pasażer z przodu – USA, dosiada się Związek Radziecki. Całe słowa piosenki Stany Zjednoczone kierują do sowietów. I refren, "you were always on my mind..."

- Zawsze o tobie myślałem?

- Albo zawsze byłeś/aś w moich myślach. To ESPerzy, Rosjanie czytający w głowie, teraz też pewnie nas podsłuchują.

Rosyjscy telepaci? Co on gada?

- I teraz najważniejsze – kontynuował Polak. - "I never took the time".

- Nigdy nie miałem czasu?

- Tak, ale tłumaczymy na "Nigdy nie zabrałem czasu".

- Czyli? - dopytywał Niemiec.

- Czyli, że Amerykanie nie skradli wehikułu czasu Anglikom. Widzisz te lustra w teledysku? To właśnie brytyjski Time Machine. Kowboje mają własny, najpierw był nieudany Eksperyment Filadelfia – za duża masa. W latach siedemdziesiątych, w Projekcie Pegaz wysłali dzieciaka do Gettysburga. Przyszłych prezydentów ponoć też teleportowali, w czasie i na Marsa. To jest Top Secret, tylko tyle wiemy.

Wehikuł czasu? Właściwie dwa? Co to za bajki? Pewnie będzie i trzeci...

- To kto ukradł? Rosjanie?

- Wy, Niemcy. To znaczy nazistowskie Niemcy. Tak się teraz mówi, naziści. Czytałeś „Człowieka z Wysokiego Zamku” Dicka?

- Tak.

- Ten świat istnieje. Rządzi nim wnuk Hitlera razem z cesarzem Japonii. Ale zanim Skorzeny brawurowo podwędził kapsułę i rozstrzelał wszystkich naukowców, Angole też wysłały dziecko, dokładnie ustawili datę na pierwszego września, trzydziestego dziewiątego. Kiedy ktoś się przenosi w czasie to następuje nagle załamanie pogody. Burza. Czytałeś „Burzę” Parowskiego?

- Nie. To polska powieść?

- O tym, jak dzięki ulewnym deszczom, cały sprzęt niemiecki grzęźnie w błocie, a polska kawaleria w tych warunkach spełnia swoje zadanie. Wygraliśmy wojnę. Encefalograf rysuje dwie linie – czarna to wszechświat Dicka, czerwona – zwycięska Polska.

Strasznie to wszystko naciągane... Polacy wygrali we wrześniu? Niemożliwe...

- To brzmi jak NWO i false flag WTC - skrzywił się niemiecki agent. - Wpiszesz w wyszukiwarce „itanimulli”, czyli Illuminati od tyłu, to przekieruje cię na stronę NSA.gov...

- Ktoś po prostu „trolluje” amerykańską agencję. Widziałeś maszynę do pisania przy wejściu? To Enigma, mamy rozszyfrowane raporty ze świata Dicka, dostajemy też wiadomości z alternatywnej Polski. I teraz najlepsze – mamy trzeci wehikuł czasu, to Wielki Zderzacz Hadronów w CERNie i część projektu ALICE i TOTEM. Zawiadujemy tym zdalnie z biura.

Wiedziałem, że będzie trzeci! Ale nie wierzę Polakowi. Uwierzę jak zobaczę.

- Jeszcze dwie kwestie i przejdę do pokazu. Bo nie uwierzysz jak nie zobaczysz. Wiedziałeś, że jest dziesięć wymiarów?

- Nie.

- Trzy wymiary to my. Czwarty – czas. Piąty to właśnie alternatywne światy, moja Polska, o której marzę. Działanie wehikułu. Szósty to zagięcie, przeskoczenie od razu, teleportacja do linii czasowej Dicka lub Parowskiego. A siódmy? To wszystkie możliwe rzeczy, które zdarzyły się od Wielkiego Wybuchu, aż do końca wszechświata. Nieskończoność. Punkt. Kolejne wszechświaty, ale o innej fizyce, ósmy wymiar.

- Jak w „Krieg der Sterne”? Dźwięk w próżni i blastery?

- Tak. Dziewiąty to znowu przeskok z naszych wszechświatów do tych znanych z filmów i książek. I teraz to wszystko, wszystkie możliwe linie czasowe, wszystkich możliwych wszechświatów wyobraź sobie jako jeden punkt. Dziesiąty wymiar.

- A nad nim Bóg?

- Albo Bóg to dziesiąty wymiar.

To czym Polak jeszcze zaskoczy?

Polski rozmówca wyjął książkę z szafki i otworzył na zakładce. Zaczął czytać.

"Wówczas Szwedzi jak wicher ruszyli ku orszakowi królewskiemu.

Tyzenhauz zaś ze swymi ludźmi skoczył ku nim i uderzyli się tak, że aż łoskot rozległ się po górach.

Lecz cóż znaczyła ta nowa tyzenhauzowska garstka przeciw potężnemu podjazdowi, blisko trzysta koni liczącemu.

Nie było już wątpliwości, że dla króla i jego orszaku musi nieubłaganie wybić fatalna godzina zguby lub niewoli.

Jan Kazimierz, woląc widocznie pierwszą od drugiej, wyswobodził na koniec lejce z rąk trzymających je biskupów i posunął się szybko za Tyzenhauzem.

Nagle stanął jak wryty.

Stało się coś nadzwyczajnego. Patrzącym wydało się, że same góry przychodzą w pomoc prawemu królowi i panu.

Oto nagle krawędzie wąwozu zadrgały, jak gdyby ziemia wzruszyła się z posad, jak gdyby bór rosnący w górze chciał wziąść udział w walce, i pnie drzewne, bryły śniegu, lodu, kamienie i okruchy skał jęły toczyć się ze straszliwym trzaskiem i łoskotem na zaciśnięte na dnie szeregi szwedzkie; jednocześnie nieludzkie wycie rozległo się po obu stronach parowu.

Na dole zaś, w szeregach, wszczął się zamęt, ludzką wyobraźnię przechodzący. Szwedom zdało się, że góry runęły i zsypują się na nich. Powstały krzyki, lament druzgotanych mężów, rozpaczliwe wołania o pomoc, kwik koński, zgrzyt i straszliwy dźwięk skalnych obłamów o pancerze.

Na koniec ludzie i konie utworzyli jedną kupę kłębiącą się konwulsyjnie, gniotącą, pełną jęków, rozpaczliwą, straszną.

A kamienie i złamy skał miażdżyły ją ciągle, tocząc się nieubłaganie na bezkształtne już masy ciał końskich i ludzkich.

- Górale! górale! - zaczęto krzyczeć w orszaku królewskim.

- Ciupagami psubratów! - ozwały się głosy na górze.

I w tej chwili po obu krawędziach skalistych ukazały się długowłose głowy, przybrane w okrągłe skórzane kapelusze, za nimi wychyliły się ciała i kilkaset dziwnych postaci poczęło spuszczać się w dół po pochyłościach śnieżnych."*

*Fragment "Potopu" Henryka Sienkiewicza

- To ja sprowadziłem górali i uratowałem króla. Użyliśmy europejskiego wehikułu pierwszy raz. Teraz będzie najlepsze.

Polak wychylił się przez framugę drzwi i krzyknął:

- Showtime! Pokażcie coś bez religii, polityki i wojska. Coś z kultury. A później misję dla Niemca!

Szwajcar podniósł słuchawkę telefonu.

Za parawanem zamigotało, zaświeciło barwami, oficer Agencji Wywiadu odsunął firankę.

Widać było hologram malarza i płótno na stojaku. Artysta mieszał farby, obraz był właściwie skończony.

- Znam to! Portret Simonetty Vespucci pędzla di Cosimo! - odgadł Niemiec.

Oglądam przeszłość! Niesamowite. Ale czad!

- Pierwszy raz widzę... - przyznał polski agent. - A teraz twoje zadanie. To po prostu, robota dla Niemca...

...który zobaczył salę narad, Hitlera i oficerów. I siebie. Tak, siebie! Identyczny on, przestawił walizkę z bombą za nogę stołu!

Hologram zniknął.

- Po śmierci Fűhrera, powstałby kolejny alternatywny świat. Uratujesz Adolfa, a właściwie już uratowałeś. Taki paradoks – wyjaśnił Polak.

- Istny determinizm!

- Możliwe. Tu masz mundur z dystynkcjami pułkownika. - Podał złożone w kostkę ubranie. - A tu mapę i diagram. Spójrz, numer jeden to Adolf Hitler, dwudziesty czwarty jest feldmarszałek Keitel. Dwójka, tuż przy bombie to gen. Heusinger, obok płk Heinz Brandt. Za nimi sam Stauffenberg – jeden z zamachowców. Przestudiuj cały bunkier i Wilczy Szaniec. O północy wchodzisz w holograficzny obraz drzew, w Chronowizor, później drogą do Wolfschanze, przestawiasz bombę i wracasz. Masz jeszcze zegarek z czasów wojny, w przeszłości jest dwunasta dwadzieścia. – Polak wręczył czasomierz i wychodząc, zamknął za sobą drzwi.

Mundur pasował idealnie. Była dwudziesta trzecia trzydzieści, zostało pół godziny. Niemiec czuł nerwowe napięcie, serce biło szybciej. Zerknął jeszcze raz na mapy, wie jak iść, przez głowę przemykały różne myśli. O wielkiej Polsce i wielkich Niemcach. Uratuję Hitlera! Paradoks – już uratowałem...

Wybiła dwudziesta czwarta, (przyszły?) podróżnik w czasie odsunął zasłonę parawanu i postąpił krok naprzód.

20.07.1944

Agent szedł drogą wzdłuż linii drzew, prosto do umocnień; nastawił zegarek na właściwy czas.

Było parno. I grzmiało.

Co jeśli stanę i nie pójdę dalej? Albo bomba wybuchnie za wcześnie? Przecież to już było, to przeszłość, dam radę.

Minął szlaban, strażnicy nie zdziwili się, ze jest pieszo, zasalutowali. Skręcił w lewo, wpierw przez tory trasy Rastenburg – Angerburg, między bunkier ogólny i budynek szefa prasy dra Otta Dietricha. Wprost do baraku narad sztabowych. W korytarzu najpierw w prawo, pomiędzy biurami i łącznością, i wprost przez drzwi do sali z dębowym stołem. Na Hitlera nie patrzył, chciał mieć to za sobą. Przestawił walizkę. Doznał silne deja vu. Udał, że słucha Fűhrera, omiótł wzrokiem pomieszczenie. Okna były otwarte.

W drodze powrotnej, żołnierze znowu przepuścili Niemca, ten przyspieszył kroku. Uratowałem Hitlera! Co ja zrobiłem? Powinienem ubić jak psa! Posmutniał i cały zgorzkniał. Dotarł do hologramu, czas wracać.

W Genewie, w biurze, nie było oficera BND tylko przez sekundę. Niemiecki agent usiadł z powrotem na krześle, ukrył twarz w dłoniach. To po prostu robota dla Niemca... Patrzył na encefalograf. Trzeci rysik ani drgnął.

Drgnął za to Niemiec, na dźwięk stukotu maszyny do pisania, przyszła depesza z Polski. A po chwili wiadomość z hitlerowskich Niemiec i Cesarstwa Japonii. Enigma wypisała ostatni wyraz:

Ende