TW#8 A gdyby tak cofnąć czas

Postać: Zasmarkany astmatyk

Zdarzenie: Nadchodzi Nebelwerfer („Rycząca krowa”)

Efekt: Twój bohater może cofnąć się w czasie i zmienić swoje życie.

Bóg otworzył załzawione oko i kichnął. Po raz nie wiadomo który zadał sobie pytanie, dlaczego on? Nie zdążył zwlec się z łóżka, a już wiedział, że ten dzień nie będzie należał do udanych.

Na Ziemi trwała kolejna wojna światowa. Bóg od samego początku zajmował się niebieskozieloną planetą oraz całą Drogą Mleczną i wszystko było dobrze, dopóki nie nadeszła era człowieka. Wtedy nabawił się najpierw przewlekłej alergii, a potem astmy. Z początku podejrzewał, że jest uczulony na cholernych dwunogów, ale po czasie okazało się, że jednak nie.

Domena Marsa, wojna – to ona była wszystkiemu winna.

Nie-tak-wszechmocny-jakby-chciał sięgnął po Allertec. Od tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku tabletki niewiele dawały, ale lepszy rydz niż nic. Zapewniały mu chociaż spokój ducha. Lubił się w ten sposób oszukiwać.

W salonie Jezus leżał rozwalony przed telewizorem. Od kiedy wrócił z Ziemi był innym człowiekiem. Miał żal do ojca o ukrzyżowanie. Ta bananowa młodzież...

Chrystus często zapraszał do siebie świętego Piotra i razem zakładali się o kapsle po piwie, kto wygra daną bitwę. Na razie rację miał przeważnie ten drugi.

– Ojciec, patrz, Niemcy szykują coś nowego. Lepiej dokup sobie leków.

Bóg nawet nie spojrzał w jego stronę. Bolała go głowa, miał lekką zadyszkę, a ci z dołu nawet nie zaczęli jeszcze kopcić.

Po raz kolejny stwierdził, że nienawidzi swojego życia.

Odsapnął trochę, kiedy znalazł się w biurze. Miał tu służbowy komputer, małą lodówkę z lodami ciasteczkowymi i oranżadą marki Helena oraz kosz na śmieci wypełniony zużytymi chusteczkami.

Pracował zdalnie.

Skrzynka mailowa pękała w szwach. Dawno przestał odpowiadać na wszystkie listy. Wybierał tylko paręnaście losowych i wszystkie oznaczone czerwonym wykrzyknikiem – od szefostwa. Ludzie głównie prosili go o cuda, ale cały swój przydział wykorzystał na początku miesiąca. Ci z góry byli bardzo cięci na kasę, życie na Ziemi wyglądało więc tak, jak wyglądało.

Bóg ziewnął, kichnął i wziął się do pracy.

Skończył późno w nocy. Wszystko, co robił, przychodziło mu z trudem. Powlókł się do łóżka, mijając kanapę z niemogącym oderwać oczu od telewizora synem.

Nos w końcu przestał mu dokuczać i już miał zasnąć, kiedy usłyszał coś, jakby odległe ryczenie, które przybierało na sile. Wreszcie zmieniło się w przeciągły świst. Po chwili przerwy rumor się powtórzył.

Bóg wbiegł do salonu, by zobaczyć jak podekscytowany Jezus z szeroko otwartymi oczyma przygląda się najnowszemu cudowi niemieckiej techniki.

– A nie mówiłem, ojciec? Pozamiatane.

Chrystus machnął ręką w stronę telewizora, na którego ekranie Nebelwerfer wystrzeliwał jeden pocisk za drugim.

– Ścisz to pudło, jutro mam robotę! – bóg spróbował przekrzyczeć wyrzutnię rakiet. Syn jednak jakby tego nie zauważał.

Ponieważ mimo wszystko nie-wszechmocny czuł odrobinę poczucia winy, zostawił jedynaka przed telepatrzydłem i wrócił do sypialni. Zamknął szczelnie drzwi, a potem nakrył głowę poduszką. Ryczenie było ostatnią rzeczą, jaką usłyszał tej nocy.

I pierwszą rzeczą, którą usłyszał rano.

Cholerna Ziemia, cholerna wojna i cholerni Niemcy z tą swoją ryczącą krową.

Gdyby tak można było cofnąć się w czasie...

No właśnie, przecież nie raz używał zdobytej na lewo cudownej mocy, żeby przenieść się w przyszłość chociażby po inhalator. Co szkodziło wrzucić wsteczny bieg? Tym razem mógłby nawet darować młodemu zabawy z krzyżem.

Bóg zamyślił się na bardzo krótką chwilę.

Tak, TAK, TAAAK!

Udało się.

Kalendarz pokazywał odległą datę, kiedy to bóg nie miał dzieci. Co tam dzieci, ich matka nie zdążyła się jeszcze urodzić. I-DE-AL-NIE.

Zrelaksowany rozsiadł się w nowiutkim fotelu i zaczął przeglądać oferty pracy. Ziemię, jak i cały Układ Słoneczny postanowił omijać z daleka. Znalazł za to całkiem przyjaźnie dla ucha brzmiące planety, takie jak Tatooine, Dagobah czy Hoth. Tak, Hoth... śnieżna planeta. Tam nie miała prawa dotrzeć żadna cywilizacja.

Bóg załączył CV i kliknął „Wyślij”. Potem założył ręce za głowę i pierwszy raz od bardzo dawna odetchnął pełną piersią.