Trening Wyobraźni– Nie macie lepszego lustra? Pozłacane ramy miały być! Rzeźbione, zdobione, i przede wszystkim duże! Gdzie jest Stefan?! Wołać mi tu Stefana!
– Jestem szefie, eee, w czym problem?
– Pisz wypowiedzenie!
– Dlaczego? – Stefan nerwowo poprawił okulary i wlepił wzrok w reżysera.
– Co to ma być, lustro jak w przebieralni w szmateksie? Tu się twój ryj nie zmieści, a co dopiero dupa cesarza! Zejdź mi z oczu! Widzę tu porządne lustro za kwadrans, choćbyś spod ziemi miał wydrzeć, won! – Łyknął kawy, rzucił okiem na stos papierów i zapytał: – Kto to napisał: „koszula w kolorach kwiecistej łąki, skąpanej w świetle wschodzącego słońca, która w ciepły lipcowy dzień tonie w morzu polnych kwiatów”? Eee, jaka?
– No kolorowa – wtrąciła makijażystka.
– Ale ma być przecież nagi! Pieprzeni scenarzyści...
– Nie może być nagi, bo widz wyjdzie na idiotę – wyjaśniła.
– Ale chodziło o to, że król jest idiotą, dlatego nie widzi szaty.
– On się nie przyznał, żeby wyjść na mądrego.
– Nie przyznał się, że jej nie widzi, pomimo że inni też jej nie widzieli?
– Bo jej nie było.
– To, kto jest idiotą? Król? Lud? Andersen?
– Nie zgadzam się na sceny rozbierane. – Facet siedzący smętnie w kącie ponuro pokiwał głową.
– A ty kto?! – ryknął reżyser.
– To król – szepnęła makijażystka.
– Nie czytałeś scenariusza? To są „Nowe szaty cesarza”, będziesz goły i tyle.
– Czytałem, mam założyć koszulę w kolorach kwiecistej łąki...
– Szefie, jest! – W drzwiach pojawił się facet biegnący z ogromnym lustrem, a sekundę później wyrżnął o leżące na ziemi berło, tłukąc zwierciadło w drobny mak.
Zapadła cisza.
– Stefan... mam dla ciebie świetne wieści – rzekł spokojnym głosem reżyser. – Awansowałeś. Będziesz aktorem, baa, będziesz królem! I będziesz udawał, że nie jesteś idiotą... A ty wstydliwy tam! – krzyknął w stronę faceta mierzącego kwiecistą koszulę. – Zasuwaj pod salę sto pięć, tam grają „Królewnę śnieżkę”, wiesz, ta cipa od „lustereczko powiedz przecie”, zapierdziel lustro, muszą mieć na stanie. He, he.
