WR Część IV

Wagner Część IV

Oficer ze sztabu Reichsführera wprowadził go niezwłocznie:

– Proszę za mną, Reichsführer nie lubi czekać.

Kurt, ledwie powłócząc nogami, poszedł za esesmanem.

Gabinet szefa SS był na trzecim piętrze, na końcu długiego korytarza. Kurt był tam kilka razy, ale zawsze szybko uciekał, bo nie miał najmniejszej ochoty trafić na Himmlera. Teraz serce mu biło jak dzwon, a po plecach przechodziły ciarki. Nic z tym nie mógł zrobić. Miał tylko nadzieję, że tak reagują wszyscy wezwani, a jego strach i zmieszanie nie zdziwią Reichsführera. Nie musiał czekać. Drzwi otworzył jeden z adiutantów szefa i kazał mu wejść.

Reichsführer SS Heinrich Himmler siedział za dużym dębowym biurkiem, przeglądając jakieś papiery. Kurt stanął na baczność (tak mu się przynajmniej wydawało), wyciągnął prawą rękę w geście hitlerowskiego powitania i z całą siłą, na jaką było go stać, krzyknął:

– Heil Hitler!

Szef SS uniósł głowę i spojrzał swoimi małymi oczkami, jakby chciał go przewiercić na wylot. Trwało to może kilka sekund, a może kilka minut. Kurt nie czuł upływającego czasu. Wreszcie Himmler skinął głową, wskazując Wagnerowi krzesło stojące tuż przy biurku. Kurt usiadł i dyskretnie rozejrzał się po pokoju. Urządzony był bardzo skromnie: biurko, sejf, szafa i dwa krzesła. Na ścianie wisiał duży portret Hitlera, a na biurku stało jego popiersie wykonane zapewne z brązu. Na przeciwległej ścianie wisiał portret jakiegoś króla albo cesarza. Kurt nie wiedział, kto to jest.

Reichsführer ponownie pochylił się nad swoimi papierami, całkowicie ignorując gościa. Trwało to na tyle długo, że Kurt zdołał ochłonąć. W końcu uniósł głowę i cichym głosem rzekł:

– Panie Wagner, słyszałem wiele dobrego o panu od Heydricha… – Tu zawiesił głos, oczekując chyba odpowiedzi. Kurt wyprostował się i rzekł krótko:

– Wykonuję tylko swoją pracę, panie Reichsführer.

Słysząc te słowa, szef SS pokiwał głową, jakby właśnie tego oczekiwał, po czym znowu zaczął przeglądać papiery.

Nagle rzucił dokumenty na biurko i spojrzał Wagnerowi prosto w twarz. Jego małe oczka zdawały się wkręcać niczym wiertło w czaszkę Kurta. Trwało to jakiś czas, aż wreszcie Reichsführer przemówił:

– Taaaa, i ja mam z pana zrobić generała. Hm, ciekawe! – mówiąc to, wyglądał na rozbawionego.

– Żyd generałem SS. Jakie to zabawne…– cedził powoli słowa, starając się nadać im ironiczne brzmienie.

– Panie Wagner, a może panie von Heilitz…– Na dźwięk swojego rodowego nazwiska Kurt bezwiednie uniósł brwi.

– Tak, tak mój panie bankowcu, ja wszystko wiem. Niektórym pracującym tu ludziom wydaje się, że mogą pewne rzeczy robić poza moimi plecami i że ja, Reichsführer SS, się o tym nie dowiem. Otóż oświecę pana. Ja wiem o wszystkim. O kontach także. Nie powiem, trochę mnie zdziwiło, że nie przyszedł pan z tym do mnie, tylko do Heydricha. Sam pomysł, muszę przyznać, całkiem dobry. Po co wsadzać do obozów kury, które znoszą złote jajka, ale pomińmy to na razie. Chcę panu zadać tylko jedno pytanie. Niech pan się dobrze zastanowi nad odpowiedzią. Co pana, tak bogatego bankowca i do tego z żydowskimi korzeniami, skłoniło do współpracy z SS, a szczególnie do przyjęcia stanowiska u Heydricha. I dlaczego nie uciekł pan już dawno do Szwajcarii albo USA?

Kurt nie spodziewał się takiego pytania. Na szczęście Himmler znów zaczął przeglądać swoje papiery, co dało mu chwilę czasu na zastanowienie się nad odpowiedzią. To, że szef SS wiedział o tajnym koncie, specjalnie go nie zdziwiło. Jednak fakt, że nic z tym nie zrobił, był zaskakujący. Kurt wiedział o prywatnej wojnie Heydricha z Himmlerem. Ci panowie nie cierpieli się od dawna. Jednak teraz, kiedy generał został szefem Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, jego pozycja tak się wzmocniła, że zaczynał całkiem poważnie zagrażać Reichsführerowi. Kurt o tym wiedział i dlatego tak trudno było mu znaleźć właściwą odpowiedź. Co gorsza, bankowiec zdawał sobie sprawę, że od tej odpowiedzi może zależeć przyszłość, a nawet życie jego i rodziny. Powoli z wielkim wysiłkiem zaczął mówić:

– Panie Reichsführer, kiepski ze mnie oficer SS. Nie odbyłem żadnego przeszkolenia, ledwie znam hierarchie i stopnie. Jestem za to doświadczonym bankowcem. Przez wiele lat pracowałem w banku na różnych stanowiskach. Jednak ostatnie lata pracowałem także jako szef kontroli wewnętrznej. I proszę mi wierzyć, znam się na tym. A czy to jest bank, czy duża firma, czy SS nie ma większego znaczenia. Obieg dokumentów jest wszędzie taki sam. Kiedy generał Heydrich zaproponował mi tę pracę, nie byłem zachwycony. To wywracało mój świat do góry nogami. Nie mogłem jednak odmówić z wielu powodów, także ze strachu, nie ukrywam. Kiedy już rozpocząłem pracę, jak zwykle podszedłem do niej z całym zaangażowaniem i wiedzą, jaką posiadam. Starałem się i wciąż się staram poprawić wszystko, co w sprawach dotyczących finansów SS źle funkcjonuje. To wszystko, panie Reichsführer. – Kurt skończył, nie wiedząc, jakie wywrą wrażenie na szefie SS te słowa. Mimo udawanego braku zainteresowania, Himmler słuchał go bardzo uważnie. Zauważył zmianę, jaką wywołały na jego twarzy, wypowiedziane przez niego słowa. Himmler nie potrafił tak skutecznie jak Heydrich ukryć swoich odczuć.

Reichsführer wstał, wziął z biurka grubą teczkę, podszedł do kasy pancernej, otworzył ją i wrzucił dokumenty do środka, po czym spokojnie usiadł. Podniósł oczy i spojrzał zimnym wzrokiem na Kurta. Nic jednak nie mówił, a cisza była przerażająca. Wagner zastanawiał się, co było nie tak w jego odpowiedzi. Sam już nie wiedział, czy nie mówił zbyt szczerze. Zaczął się pocić ze strachu. Pomyślał, że jeśli rozwścieczył Himmlera, to ten każe go aresztować i wysłać do obozu, nie licząc się ze zdaniem Heydricha. Mógłby to zrobić choćby na złość swojemu generałowi. Coraz czarniejsze myśli kołatały się w jego głowie. Himmler wciąż milczał zamyślony. Bankowiec miał nadzieję, że nie wybiera dla niego najdotkliwszej kary. Zaczął się zastanawiać, czy ochrona i zaufanie Heydricha właśnie mu nie zaszkodziły.

Nagle Himmler wstał i uśmiechnął się, ale nie był to przyjazny uśmiech.

– No dobrze, panie Wagner, to będziemy mieli już przynajmniej dwóch Żydów, generałów SS… – Zawiesił głos, spoglądając na bankowca.

– Nie rozumiem! – Kurt zareagował bez zastanowienia. Himmler jakby na to czekał. Podparł się pod boki i krzyknął:

– Co! Nie wie pan, drogi generale, że babka Reinharda miała na imię Sara i była Żydówką?

– Nie. – Wagner był tak zdziwiony, że tylko tyle zdołał odpowiedzieć.

– Jak widzę, tego panu pański przyjaciel Heydrich nie powiedział. – To Himmler rzekł już całkiem poważnym i pozbawionym uczuć głosem. – Coś panu powiem, panie Wagner, i proszę to sobie zapamiętać. W tym budynku dzieją się różne rzeczy. Są wielkie i małe sprawy. Są też wielkie i małe ambicje, jednak niech pan nie zapomni nigdy, że szef SS nadal urzęduje na trzecim piętrze, a nie na parterze. Rozumiemy się!

– Tak jest, panie Reichsführer. – Kurt wyprężył się jak struna.

– To wszystko! – Himmler gestem ręki odprawił swego gościa.

Kurt odwrócił się i wyszedł. Z wrażenia zapomniał nawet o hitlerowskim pozdrowieniu. Szedł szybko, chcąc jak najprędzej opuścić to piętro. Nie miał pojęcia, co tak naprawdę zrobi teraz szef SS, ale miał nadzieję, że jednak pozostawi go przy życiu. Nawet nie wiedział, jak dotarł do swojego biura. Nalał sobie całą szklankę koniaku i wypił jednym haustem. Po chwili poczuł rozlewające się po ciele ciepło. Strach, nerwy i adrenalina jednak nadal atakowały go z siłą tsunami, ledwie pozwalając mu oddychać. Czuł się tak, jakby przejechał po nim walec. Zamknął oczy i siedział tak ponad godzinę, nim powoli zaczął do siebie dochodzić.

Powoli jego umysł zaczął logicznie myśleć i wtedy pojawiło się u niego porównanie Heydricha i Himmlera. Ten pierwszy przypominał „Anioła Śmierci”, jak go nazywano. Biła od niego czarna wręcz dusząca energia kogoś, kto może zniszczyć człowieka drobnym gestem dłoni, albo tylko słowem. Był uosobieniem zła pod każdą postacią. Inteligentny, błyskotliwy, pozbawiony jakichkolwiek zasad moralnych. Heydrich był niczym wściekła Kobra, pozbawiona strachu, która tylko czeka na dogodny moment do ataku na każdego, kto stanie na jej drodze.

Himmler natomiast przypominał Lwa, pewnego siebie i swojej dominacji w stadzie. Budził strach, ale w odróżnieniu od Reinharda raczej swoim stanowiskiem, pozycją i wynikającymi z tego profitami niż samą swoją osobowością. Był szefem SS, a do tego zaufanym człowiekiem Hitlera. To wystarczało, żeby wzbudzać strach. Jednak Kurt był pewien, że prędzej czy później Kobra stanie oko w oko z Lwem, a wtedy dojdzie do walki, bo w każdym stadzie przywódca może być tylko jeden. Wagner długo analizował obu panów H i doszedł do wniosku, że gdyby miał postawić na szalę wszystkie swoje pieniądze, obstawiłby zwycięstwo Heydricha. To raczej nie stanie się dzisiaj, jutro, za miesiąc czy dwa. Jednak z każdym dniem jak mu się wydawało, Kobra rośnie, a Lew traci siły.