TW#4 - Moja własna partia szachowa

Postać: Postać z Twoich koszmarów

Zdarzenie: Bardzo długa partia szachowa

Efekt: 85. Narrator wchodzi w polemikę z bohaterem, krytykuje go, wyśmiewa i obraża.

Postacią z moich koszmarów byłam ja sama. Dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę. Byłam swoim najgorszym wrogiem, nie mogłam sobie ufać. Wiedziałam o sobie zbyt wiele, to dlatego słowa w mojej głowie bolały tak bardzo i nie mogły się równać z nawet najgorszymi oszczerstwami innych osób. Moje trafiały w punkt. Dotykały pięty achillesowej, wyzwalały falę karmazynowego wstydu, który wykwitał na policzkach potęgowany uderzeniem gorąca. Wszystko to podlane samo nakręcającymi się słowami: I co, idiotko? Lepiej, żebyś umarła.

Kiedyś wydawało mi się, że jestem tylko zwykłą dziewczyną. Jak wszystkie miałam problem z samoakceptacją, nie potrafiłam „polubić siebie”, choć w co drugim kolorowym magazynie, na których się wychowywałam, podkreślali, że TO BARDZO WAŻNE. Nie potrafiłam zastosować się do ich wskazówek, tak jak do innych, o których czytałam na łamach tychże. Nie potrafiłam schudnąć do lata, rozkochać w sobie faceta, zadowolić matki, być najlepszą przyjaciółką. Żadna z otaczających mnie kobiet nie była idealna, wszystkie zmagałyśmy się z podobnymi problemami, nie potrafiłyśmy sprostać oczekiwaniom, ale tak naprawdę to ja byłam najgorsza.

Jak myślisz, idiotko, czy ktoś cię zechce z takim ryjem? Z tłuszczem na plecach i włochami nad wargą? Weź się za siebie, bo marnie skończysz.

Albo nie. Wszystkim byłoby lepiej, gdybyś umarła.

Kiedyś obwiniałam o wszystko innych. Matkę, ojca, siostrę, nauczycielkę od polaka, potem tego złamasa, który za mną chodził, by po trzech miesiącach powiedzieć, że to jednak nie to. Miałam ochotę rozjebać mu łeb. Moje niepowodzenia, to była ich wina! Gdybym miała innych rodziców, innego faceta! Kurwa, byłabym faktycznie jak ta dziewczyna z okładki Claudii. Schudnięcie do sylwestra nie byłoby żadnym problemem.

Ciesz się, że ktoś chciał cię w ogóle dotknąć, krowo.

Jaka jestem głupia, że to piszę! Słyszysz, jesteś głupią pizdą!

Tutaj mówią, że sami jesteśmy odpowiedzialni za swoje czyny i decyzje. I za wszystkie swoje samobójstwa, więc uczę się brać odpowiedzialność.

Tylko że odpowiedzialność nie musi iść w parze z obwinianiem się, idiotko głupia. Coś niby kurwa wiesz, coś niby kurwa słuchasz, co ci konowały pierdolą do ucha, a jednak wciąż nie łapiesz.

Tak jak w tym filmie o szachach, który nam puścili w ramach terapii. Partia szachowa składa się z wielu posunięć. Każdy ruch wpływa na kolejny. Czasem już od początku wiadomo, jak rozgrywka się zakończy, a niekiedy do ostatniej chwili rozstrzygnięcia nie da się przewidzieć. W tym filmie opowiadali o genialnych szachistach, którzy potrafią planować kilkanaście kroków w przód w różnych kombinacjach i konfiguracjach.

Może gdybym ja, zamiast ciągłego rozpizdzielu w głowie, potrafiła planować długie partie szachowe, wiedziałabym, jak skończy się moja własna. Czy opłaca mi się męczyć? Może już teraz lepiej poddać królową?

A zatem może paradoksalnie bycie głupią pozwala mi przetrwać. Jakbym była mądrzejsza, użyłabym mocniejszego paska, a nie tego cienkiego, który kupiłam w zestawie z krótkimi spodenkami w H&M. Prawidłowo oceniłabym wytrzymałość lichego rzemyka, wiedziałabym, że człowiek w chwili zagrożenia życia, nawet ten, który pragnie śmierci, robi wszystko, żeby się uratować. Przewidziałabym, że zacznę wierzgać jak kasztanka Piłsudskiego, kiedy tylko zabraknie mi tchu, co w połączeniu z krowią masą ciała spowoduje zerwanie skaju, a ja runę w dół. Z łoskotem i ze zdziwieniem upadnę na podłogę. Gruba i śliska od potu ze strachu. Przewidziałabym to. Nie musiałabym tego przeżyć.

Gdybyś była mądra, znalazłabyś sobie powód do życia.

Kiedy byłam mała, zastanawiałam się, czemu nikt mnie nie kocha. Mama nie przytula, a ojciec tylko wrzeszczy. Nie awanturował się tylko, kiedy pił, a jak pił to bił. Zastanawiałam się, czemu oni w ogóle mieli dzieci? Matka patrzyła na mnie niekiedy z taką nienawiścią, jakbym zrobiła jej coś złego. A może zrobiłam? Zabrałam jej wolność, najlepsze lata życia. No, ale czy naprawdę jestem taka najgorsza? Nie musi mnie kochać, ale czemu mnie nienawidzi?

Tak ciężko żyje się z perspektywą, że ktoś, kogo kochasz najbardziej na świecie, po prostu cię nienawidzi. Tak ciężko, że śmierć wydaje się wytchnieniem.

Halo, gdzie mój wewnętrzny krytyk? Halo, gdzie jesteś? No, dowal mi, dowal tej idiotce. Halo, jesteś?

Żal mi samej siebie.

– Znowu się nad sobą użalasz?

Zamknęłam zeszyt i przytuliłam go do brzucha, starając się zasłonić go rękawami obszernej bluzy. Nie słyszałam, jak Matylda wchodzi do pokoju. Matylda, moja współlokatorka w tym pierdolniku.

– Drogi pamiętniczku, jest mi tak źle, mam chujowe życie, moi rodzice są chujowi – zaczęła mnie przedrzeźniać, choć wcale nie brzmiała jak ja. To znaczy, bardzo chciałam nie brzmieć jak ona w tej chwili. – Wszyscy mieliśmy przejebane. – Rzuciła się na łóżko. Wykorzystałam moment, kiedy na mnie nie patrzyła i schowałam dziennik pod poduszkę. – Taką lekcję wyniosę z tego gówna. Co jest? – Zwróciła twarz w moim kierunku. – Uważasz, że miałaś najgorzej z nas wszystkich?

– Wcale tak nie uważam.

– Jasne.

– Byłaś u pani Małgosi? Coś ciekawego ci powiedziała?

Pani Małgosia była naszą psychoterapeutką. Lubiłam ją, bo każde spotkanie podsumowywała jakąś sentencją, którą zawsze udawało mi się zapamiętać. Potem przez kilka kolejnych dni powtarzałam je, jak mantrę, nawet jeśli nie rozumiałam i nie wierzyłam w to za grosz.

Ostatnie, które szczególnie zapadły mi w pamięci brzmiały: „Dziecko powinno być kochane”, „Każdy ma prawo do życia”, „Sensem życia jest życie”, „To rodzice są odpowiedzialni za dziecko, a nie dziecko za rodziców”.

Matylda zaczęła się śmiać.

– Powiedziałam jej o tym, że zbierasz te jej sentencje i pewnie kiedyś wydasz książkę pod tytułem „Sentencje pani Małgosi”. Koń by się uśmiał.

– Rozmawiałyście o mnie? – Podciągnęłam kolana pod brodę i przytuliłam się do nóg. Czułam, jak serce wali w klatce piersiowej.

– Taaaa… Powiedziałam, żeby podrzuciła mi jakieś zgrabne zdanko, bo ty zawsze na nie czekasz.

Poczułam, jak palą mnie policzki.

– I co ci powiedziała?

– Zapytała, czy mi nie pomagają i czy nie powinnam pójść w twoje ślady. – Matylda prychnęła.

– I co jej powiedziałaś? – zapytałam, czując się, jak katarynka. Zaczęłam nerwowo skubać skórkę przy paznokciu. Już po chwili zrobiła się mokra. Spojrzałam na kciuk. Czerwona główka krwi rosła. Ten widok przyniósł niewielką ulgę. Największy spokój dałoby mi, gdyby ta kurwa powiedziała zdanie podsumowujące pani Małgosi.

Matylda odwróciła się do mnie, uniosła na łokciu i przez chwilę patrzyła, szczerząc zęby.

– Zapytałam jej, czy namawia mnie do samobójstwa. – Wyraźnie czekała na moją reakcję. – Dziewczyno, jak ona mogła nas porównać? Jasne, cięłam się, ale robiłam to dla fanu! Daleko mi od zakładania pętli na szyję.

Sięgnęłam po zeszyt leżący pod poduszką.

Zajebię tę kurwę. Ty? Nie odważysz się. Nawet siebie nie potrafisz zabić, a co dopiero kogoś. No to patrz.