S.T.A.L.K.E.R. Zdążyć przed Zoną cz. 35

Link do części 34: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=9636&autor=CptUgluk

Gdzieś z daleka, jakby spod wody, usłyszałem niewyraźne mruknięcie:

– No dobra, ziomek, pokaż, co masz dla wuja.

Zorientowałem się, że leżę twarzą do ziemi. Poczułem, jak ktoś szarpie moje obolałe ciało. Świadomość powoli zaczynała wracać. Gdzie ja jestem? Co się stało? Czemu czuję się jak gówno? I kto, do cholery, mnie maca?

– Cssssoooo… – tylko tyle udało mi się wystękać przez spierzchnięte usta. W gębie miałem sucho, a w gardle drapało mnie tak, jakbym przez ostatnie dni żywił się gruboziarnistym piaskiem.

– O kurrrwa! Co jest?! – wrzasnął gość, który przed chwilą przetrząsał moje kieszenie. Jego głos był zniekształcony przez maskę przeciwgazową. Poczułem, że intruz odskoczył ode mnie.

Nadludzkim wysiłkiem przekręciłem się na bok i uniosłem powieki. Oczy też były wysuszone i szczypały jak cholera.

– Csso robisz? – wydusiłem.

Dwa metry ode mnie stał przerażony, a przynajmniej tak sugerowała jego postawa, stalker. Mierzył do mnie z karabinu. Facet nosił kombinezon z motywem leśnego kamuflażu i mimo utrzymującego się otępienia szybko rozpoznałem, że był przedstawicielem Wolności. Zdałem sobie sprawę, że jeśli szybko się nie odezwę, to mogę skończyć z dziurą w głowie.

– Nie srzelaj, ja od na… nauchowsów.

Stalker zmierzył mnie od stóp do głów, ale nadal nie opuszczał broni.

– Ta? Od kiedy naukowcy zatrudniają Zombiaki?

Nie rozumiałem, o czym mówił. Czy to mój umysł jeszcze się dobrze nie rozbudził, czy to raczej on pieprzył od rzeczy?

– Jach to? Jachie Zombiachi?

– Srakie. Lepiej gadaj, co tu robisz, bo zarobisz kulkę.

Ton sugerował, że mówił poważnie, więc nie miałem wyjścia. Wziąłem głęboki wdech i starałem się przywołać do posłuszeństwa zdrętwiały język.

– Zostaem tu wysłany przez Instytut Iwana Puluja. Miaem zebrać próbki i takie tam. Szełem z towarzyszem, ale załafił go Kontroler. Zmierzaem na Kordon, ale obudziem się tu, a ty mierzysz do mnie z broni. Chsesz, to w tej kieszeni mam dochument i przepuskę, możesz zobaszyć.

Zmęczył mnie ten przydługi monolog, siedziałem więc, łapiąc oddech i czekałem na reakcję pana Zielonego. Ten chyba niespecjalnie mi ufał, bo kazał mi trzymać ręce nieruchomo, podszedł bliżej i wyciągnął dokumenty ze wskazanej kieszonki. Popatrzył, podumał i oddał mi papiery. Podczas tej wyprawy zostałem już dwukrotnie wylegitymowany i to przez frakcje stojące po przeciwnej stronie barykady. Gdyby to była gra na konsolę to pewnie wpadłoby mi za to jakieś osiągnięcie.

– No dobra człowieku, ale co ci się stało? Wyglądasz, jakby cię śmierć wyruchała.

– Jak to? Nie rozumiem…

– To sobie zobaczysz. Czekaj. Tylko znajdę lusterko – powiedział i zaczął szperać w ładownicy.

Przełknąłem ślinę, a potem kilkakrotnie otworzyłem i zamknąłem usta, żeby odzyskać możliwość względnie poprawnej artykulacji.

– Co, będziesz sobie makijaż poprawiał?

– Zamknij się. To do sprawdzania, czy trup to faktycznie trup, czy tylko udaje. W sumie żałuję, że nie sprawdziłem na tobie, zanim zacząłem cię obszukiwać.

Oczywiście wiedziałem jakie przeznaczenie miało małe lusterko, ale tą małą uszczypliwością chciałem się odwdzięczyć za nieprzyjemną konieczność wpatrywania się w lufę wycelowanego we mnie karabinu szturmowego.

– A makijaż przydałby się teraz tobie, człowieku – rzekł Wolnościowiec, podając mi prostokącik.

Spojrzałem na swoje odbicie i z początku nie uwierzyłem w to, co zaprezentowało mi lustereczko. Nie poznałem siebie. Przebiegło mi przez myśl, że koleś dla żartu wręczył mi zdjęcie postaci z horroru.

Zobaczyłem niezdrowo zaczerwienioną twarz, która od góry do dołu poprzecinana była fioletowymi błyskawicami tworzącymi coś na wzór rozgałęzionego drzewa. Widziałem kiedyś zdjęcie człowieka trafionego przez piorun i to, co przedstawiło mi lusterko, bardzo przypominało tamten obraz. Białka oczu z kolei przestały być białkami – zrobiły się czerwone, jak gdyby popękały w nich wszystkie naczynia krwionośne. Gdyby nie to, że nadal miałem szaro-zielone tęczówki, trudno byłoby mi uwierzyć, że z odbicia spoglądają na mnie moje własne oczy.

– Boże…

– Nie wiedziałeś, że tak wyglądasz? – dziwił się stalker. – Co ci się stało, czemu tu leżałeś?

– N-nie, wcześniej wyglądałem normalnie… Czemu…?

Zaczęło mi się klarować. Przypomniałem sobie, że kierowałem się do schronienia. Pamiętam, że minąłem Dzicz i wtedy… wtedy zaatakował mnie ten czarny stwór! To znaczy, próbował zaatakować, a potem uciekł. Zrobiło mi się dziwnie… Emisja! Emisja złapała mnie na otwartym terenie! Powinienem już nie żyć, a jednak siedzę na ziemi i oddycham o własnych siłach. Przeżyłem, kosztem normalnego ludzkiego wyglądu, ale jednak! No ale jak to się stało? Co sprawiło, że… Graal!

Ta myśl zadziałała na mnie jak poczwórne espresso. Zacząłem energicznie macać się po kieszeniach, rozglądać gorączkowo dookoła. I nic, ani śladu artefaktu!

– Ej, człowieku! Wszystko gra? – spytał niepewnie mój rozmówca, przyglądając mi się badawczo.

– Nic nie gra, nic! Przeżyłem jebaną Emisję, a nie udało mi się upilnować jednego małego przedmiotu! – odpowiedziałem rozpaczliwie, podpierając głowę rękami.

– Jak to przeżyłeś Emisję? Tu, pod gołym niebem? – w głosie stalkera dało się usłyszeć niedowierzanie.

– Tak, najwyraźniej…

Na wyświetlaczu prawie już rozładowanego PDA migała ikonka wiadomości – długo nie składałem raportu, pewnie Ilczuk wariuje z nerwów. Sprawdziłem godzinę – był kwadrans po siódmej. Musiałem tu przeleżeć całą noc. Ale co mogło się stać z Graalem? Spojrzałem podejrzliwie na Wolnościowca – to on grzebał przy moich niedoszłych zwłokach.

– Powiedz mi szczerze, wziąłeś coś mojego? Miałem tu przypięty złotawy artefakt.

– Nie, człowieku. Jakbym znalazł, to może bym i wziął. Ale nie znalazłem. Ja szukałem apteczki i amunicji, takie drobiazgi mogą się przydać w drodze na Wielką Ziemię. A ty wyglądałeś na trupa, więc i tak byś ich nie potrzebował. To znaczy, jeśli byś tym trupem był.

Intensywnie myślałem, co robić dalej. Mój niespodziewany towarzysz chyba zauważył w moich czerwonych oczach desperację, bo zaraz dodał:

– Ale widziałem z daleka, że kręciło się przy tobie dwóch gości. Podszedłem do ciebie dopiero, jak zniknęli mi z oczu. Może oni wzięli twoją zabawkę?

Serce zabiło mi szybciej.

– W którą stronę poszli?

– O, tam, w stronę bazy jajogłowych w Jantarze.

W świetle sytuacji, w której się znalazłem, Wolnościowiec był moim jedynym źródłem informacji. Nie wiem czy dobrym, czy złym, uczciwym czy oszustem. Było to jednak wszystko, na co mogłem w tej chwili liczyć. Musiałem mu zaufać. Zwłaszcza że jeśli mówił prawdę, to tamci mogą przehandlować Graala u tutejszych naukowców, a wtedy za cholerę go nie odzyskam.

W związku z tym, że byłem bardzo osłabiony, mizernie uzbrojony, a do tego pozbawiony mojej nadnaturalnej tarczy ochronnej, wpadł mi do głowy pewien pomysł.

– Mówiłeś, że chcesz wyjść z Zony. Masz jakiś plan?

– Nie, idę na żywioł.

Świetnie.

– Posłuchaj mnie. Mogę pomóc ci dostać się do Świata Zewnętrznego. Legalnie i bez ryzyka przekroczysz Kordon. Mam przepustkę od naukowców. Zresztą, czekają już na mnie – dodałem szybko na wypadek, gdyby pan Zielony zechciał siłą odebrać mi przepustkę. – Mogę zabrać cię ze sobą.

– Ahaa, a jaki jest warunek?

Wiedział skubany, że to transakcja dwustronna.

– Pomożesz mi odnaleźć gości, którzy wzięli moją własność. No i odzyskać ją.

– To co to właściwie jest, że tak ci na tym zależy?

– Nieważne. Jest to próbka, po którą wysłał mnie pracodawca i nie mogę wrócić bez niej, rozumiesz? To bardzo ważne między innymi z perspektywy tego, co się tu ostatnio wyprawia.

Stalker pomyślał, pokiwał głową i ostatecznie wyciągnął do mnie rękę na znak zgody. Pomógł mi wstać.

– Niech będzie, w sumie nie wiem nawet, czy chcę wiedzieć. Ale jak ma to pomóc w ogarnięciu tego burdelu, to jestem z tobą, człowieku. Tylko nie zaraź mnie tym czymś z twarzy, to ohydne. A tak w ogóle to wołają na mnie Architekt. Fiodor Architekt.

– Czemu akurat Architekt?

– Długa historia – uciął Wolnościowiec. – A ciebie jak zwą?

Wziąłem głęboki wdech, spodziewając się już tego, co za chwilę nastąpi.

– Dawid Pietrowicz. Pietrow.

– Pietrow… – powtórzył Fiodor i choć jego twarz kryła się pod maską, czułem, że wyrasta na niej głupawy uśmiech. – A znasz ten jak stalker Pietrow…

– Znam. Ruszajmy już, proszę.

***

Przy którejś z kolei kępie zarośli coś mnie tknęło i wstrzymałem Architekta jeszcze na chwilę. Przypomniałem sobie o gazie, który nadal spoczywał w plecaku. Czemu nie wyjąłem go po akcji z Nibypsami przy ciężarówce? Chyba po prostu byłem zbyt zmęczony i roztrzęsiony po przygodzie z Kontrolerem i zwyczajnie zapomniałem to zrobić.

Ściągnąłem plecak i wydobyłem ze środka puszkę, która poprzednio uratowała mnie i Mykę przed ślepymi psami. LR-kę straciłem, przy sobie miałem tylko pistolet z niepełnym magazynkiem, uznałem więc, że gaz jako dodatkowe narzędzie obrony będzie lepszy niż nic. Przypiąłem pojemnik do pasa i pokazałem nowemu towarzyszowi z przypadku kciuk w górę. Można ruszać.

Rozpoczęliśmy marsz w kierunku bunkra stanowiącego mobilne laboratorium naukowców w Jantarze. Byłem obolały, a rana na dłoni dokuczała mi jeszcze bardziej niż wcześniej. Sprawdziłem też wyposażenie i okazało się, że kolesie, którzy grzebali przy moich rzeczach, zanim zabrał się za to Fiodor, oprócz Graala przywłaszczyli sobie dodatkowe magazynki do broni, apteczkę i trochę żarcia. Nie wzięli unieszkodliwionego przez artefakt detektora i PDA, myśląc zapewne, że sprzęty padły. Na szczęście chyba też nie grzebali mi w plecaku zbyt dokładnie, bo przeoczyli dwa woreczki z wodą pitną. W ustach nadal miałem sucho, więc wdzięczny losowi za niefrasobliwość cmentarnych hien przedostatnią saszetkę chłodnego płynu opróżniłem praktycznie jednym haustem.

Po drodze Architekt dopytywał mnie jeszcze o Emisję i o to, w jaki sposób przetrwałem na otwartym terenie. Czułem, że nie był do końca przekonany co do mojej wersji wydarzeń. Po chwili zastanowienia uznałem, że uchylę przed nim rąbka tajemnicy o Graalu. Oczywiście nie powiedziałem mu wszystkiego – tylko to, że ten niezbadany dotąd obiekt hipotetycznie mógł mieć w tej sytuacji kluczowe znaczenie. Przezornie dodałem też, że może być potencjalnie niebezpieczny i dlatego muszę go prędko dostarczyć naukowcom.

Zresztą nie byłem w stanie powiedzieć Fiodorowi więcej konkretów – sam nie wiedziałem jak to wszystko wytłumaczyć. Obawiałem się też, że być może to, że nie umarłem od razu, niczego nie gwarantuje. Teraz niby czuję się jako tako, ale skąd mam wiedzieć, że nie padnę w ciągu tygodnia? Nie wiem, czy ta przygoda nie odbije się echem za jakiś czas. A jeśli tak to kiedy? Czy zmiany w wyglądzie zewnętrznym to jedyna pamiątka, jaką Zona mi zostawiła, czy może w środku też odbyła się jakaś rewolucja? Odpowiedzi nie mam i pewnie mieć nie będę – trzeba żyć dalej. Jak to lubią mówić mechanicy – jeździć, obserwować.

Link do części 36: https://t3kstura.eu/pokaz_tekst.php?id_txt=9687&autor=CptUgluk